Stress komt soms uit onverwachte hoek. Onze auto stopte er vorige week van het ene op het andere moment mee. Ik was met Teun in het ziekenhuis geweest om bloed te prikken en toen ik weg wilde rijden gebeurde er niets. Daar stond ik dan op een regenachtige parkeerplaats met een peuter die net heel hard had gehuild toen het bloed prikken niet lukte en die nog een keer heel hard had gehuild toen bleek dat het beloofde ijsje niet op voorraad was. Autopech komt nooit gelegen. De wegenwacht was er gelukkig sneller dan verwacht, maar concludeerde na een paar minuten dat hij niets kon doen. “Er is iets mis met de distributieriem, dit moet de garage doen.” Ik weet niets van auto’s maar bij het woord distributieriem gingen er wel wat bellen rinkelen. Ik was op zijn zachtst gezegd ‘not amused’. Maar goed de auto werd naar de garage gesleept en wij naar huis gebracht. Het probleem was even uit zicht.
Twee dagen later belde de garage met onheilspellende berichten over kromme kleppen, meer onderzoek nodig, hoge kosten, bla bla bla en wat ze nu verder mochten gaan doen. Ik blokkeerde. Ging op zwart. Ik wil geen kapotte auto, ik wil zeker niet nadenken over kapotte auto’s en ik wil al helemaal geen beslissingen nemen over dingen waar ik geen verstand van heb. Dus belde ik mijn man. Die ook blokkeerde en de aap niet op zijn schouders nam.
Gelukkig kreeg ik heel even een heldere ingeving: m’n vader! Ik belde het ouderlijk huis. Mijn vader houdt wel van auto’s. Mijn vader is slim en mijn vader houdt van helpen en uitzoeken. Dit was wat ik nodig had. We namen samen wat beslissingen (‘we’ moeten van deze auto af) waardoor ik de situatie weer bijna ging begrijpen. En de volgende dag stond hij op de stoep met een uitdraai en folder van auto’s die zuinig zijn in verbruik en binnen ons bereik lagen. Henno en ik bekeken de folders en waren blij dat iemand anders voor ons alvast wat beslissingen had genomen.
Een paar dagen later fietsten we zelfs vrolijk door de sneeuw naar de autoboulevard in Overvecht om auto’s te gaan krijgen. Zomaar een ochtendje met z’n tweeën was sowieso een onverwacht cadeautje en eenmaal bij de dealer aangekomen om te zien wat voor ons mogelijk was, kregen we er zowaar lol in. We hielden contact met onze secondant thuis en onder auspiciën van mijn vader was het een paar dagen later allemaal geregeld. Stress weg, kapotte auto weg en een stationwagen rijker.
Vanmorgen fietste ik naar een koffieafspraak in de stad, bij koffiebar The Village en bedacht me hoe fijn het is om hulp te durven vragen. Hoe fijn het is om mensen in je omgeving te hebben die je graag helpen. Dat als je ergens geen verstand van hebt, je het ook niet in je eentje moet gaan uitvogelen. ‘It takes a village to raise a child’ zegt een Afrikaans gezegde. Maar wat ik van deze week vooral leerde was: ‘it takes a village to live your life.’ Wees niet bang om hulp te vragen en aan te nemen. Je leven wordt er een stuk aangenamer van.
Deze blog verscheen eerder op www.mentaalvitaal.nl
