donderdag 20 november 2003

Tijdvertrager

Een vakantieweek is twee keer zo lang als een werkweek. En mijn weekendje op het Franse platteland duurde echt langer dan een gewoon weekend thuis. Dat is mooi. Blijkbaar heb ik op vakantie meer waar voor mijn tijd. Als het leven te snel aan me voorbij glijdt moet ik dus gewoon meer op vakantie.
Psycholoog Douwe Draaisma zegt ook zoiets in zijn boek “Waarom het leven sneller gaat als je ouder bent”: een periode waarin je veel beleeft, lijkt voor je tijdsbeleving langer te duren. Lijkt de zes jaar van je middelbare school ook niet veel langer dan de afgelopen zes jaar? Tussen je vijftiende en je twintigste maak je veel dingen voor het eerst mee: eindexamen, voor het eerst verliefd, studiekeuze, op jezelf wonen. Volgens deze Douwe Draaisma hebben alle eerste keren een ontzettende kleefkracht in het geheugen.
Dus als je je leven wilt verlengen moet je meer spannende dingen voor het eerst doen? Meer op vakantie en meer spannende dingen doen? Gaat het gewone leven te snel omdat het te saai is?
Zal toch niet? Kunnen we onze tijd niet op een andere manier vertragen?
Vrijdagavond in café ’t Licht. Mooie avond om de week door te nemen. Ik vraag D. wat ze deze week heeft gedaan. Simpele vraag. Maar blijkbaar niet simpel te beantwoorden. Na diep nadenken bedenkt ze dat ze een item voor het nieuws heeft gemaakt over een Arabisch woordenboek of iets dergelijks. Het andere onderwerp dat ze deze week maakte blijft ergens steken bij het volgende biertje. Ik weet nog steeds niet wat het was.
Zelfde avond een uurtje eerder. Ik herinner me opeens dat ik eerder in de week met Hans Dijkstal heb geborreld en vertel aan K. en F. hoe de training “Speeches schrijven” en de afsluitende borrel met Dijkstal was. Hé, ik was bijna vergeten wat voor leuke week dit was. En ik was niet eens op vakantie. Het hoort gewoon bij mijn leven.
En toch heeft het mijn tijd niet vertraagd. Ook deze week is voorbijgevlogen, door mijn vingers geglipt. Rennend en vliegend ben ik door de week gesneld. En als de spannende dinsdag op het ministerie voorbij is glij ik naast H. in bed, schurk tegen ‘m aan en val in slaap om weer fit te zijn voor de volgende dag. Die ook best wel weer wat spannends zal brengen.
Het fastfood-leven brengt veel leuks. Jammer dat het zo snel vervliegt, omdat het geen kans krijgt te beklijven: geen kleefkracht dus.
Je kunt het geheugen wel een handje helpen, althans, dat beweer ik zelf in mijn trainingen “snel en effectief lezen”.”Dat wat je netjes opbergt in je geheugen, onthoud je ook beter”. Ik hoor het mezelf zeggen. Dat geldt dus ook voor de ervaringen uit je eigen leven. Laat ze niet aan je voorbij gaan, maar berg ze actief op. Overdenk je week nog eens, schrijf het op. Dus wat meer en bewustere momenten van reflectie. Zou het zo simpel zijn? Een dagboek als tijdvertrager?