Ik weet het. Als je moeder bent van jongen kinderen, dan kun je je beter niet te veel aan je eigen plan hechten. Toen ik research deed voor ‘Relax Mama!’ las ik in het boek Mindfulmama: loopt je dag anders dan gepland omdat je kind roet in het eten gooit, kun je het beste rustig en bewust ademhalen om daarna soepel over te stappen op plan B. Of C. Zelfmedelijden heeft geen zin, dit overkomt iedere moeder. “En,” zegt de schrijfster, “plan A bestond eigenlijk alleen nog maar in je hoofd.” Om mindful te leven kun je maar beter méégaan met de gebeurtenis en tegen jezelf zeggen: “oké, we zitten nu in plan B.”
De geschetste situaties in het boek waren een feest van herkenning. Ook ik heb regelmatig dat ik alweer De Wereld Draait Door mis omdat de kleine man niet wil slapen. Of dat beide kinderen al na één hap niet meer willen eten, terwijl ik enorm m’n best heb gedaan iets lekkers op tafel te zetten. En het is me al een paar keer overkomen dat ik me na vier dagen met kinderen verheug op een dag relaxt werken, wat vervolgens niet lukte omdat Teun weer een oorontsteking had en als een koala aan me vastgeklampt zat. Een paar doorsnee voorbeelden uit het leven van een moeder, die best op je zenuwen kunnen werken. Maar eerlijk is eerlijk, dat mindfulness-boek zorgde er toch voor dat ik iets bewuster met zulke situaties omging, en de knop makkelijker omzette.
Maar het moet natuurlijk niet té gek worden. Misschien was het ook wel de goden verzoeken om een boek te schrijven ‘om een relaxte moeder te worden, te zijn of te blijven’. Want de laatste weken heb ik het gevoel dat er ergens een hogere macht mij gniffelend zit te testen. “Jij, een relaxte moeder? Nou dat zullen we nog wel eens zien.”
Ooit, toen ik bedacht dat ik wilde stoppen met mijn vaste baan en voor mezelf zou beginnen, zag ik het helemaal voor me. Ik zou genoeg tijd hebben voor Keet en Teun, zou drie volle dagen hebben om te schrijven, tussen de bedrijven door een yogalesje meepikken en af en toe pauzeren om te hardlopen. Heel mindful allemaal. Ik was alleen even vergeten dat een kind van één best hard werken is. En dat als je een paar keer per nacht wakker wordt je helemaal geen zin hebt om overdag hard te lopen.
Inmiddels ben ik gesloopt. Zo’n dreumes die nog niet wil lopen, maar wel steeds zwaarder wordt, die een paar keer per nacht wakker wordt en het liefst bij z’n moeder is, is killing. Het is dat hij overdag zo superschattig, charmant en grappig is. En dat hij van die lieve woordjes roept, liedjes zingt en natte kusjes geeft. Anders had ik hem waarschijnlijk al lang uit het raam gegooid.
Het is een beetje hordelopen dat moederschap, maar dat is nog tot daar aan toe. Maar als kind één en man dan ook nog ziek worden als je net met elkaar op wintersport gaat (en je ’s avonds alleen in een restaurant aan de wiener schnitzel zit) en je vader in het ziekenhuis wordt opgenomen, en je dan nog slechter slaapt omdat je je zorgen maakt, en dat dan ook dat romantisch etentje en die avond sauna niet door kunnen gaan, en dat je telefoon gestolen wordt en je jezelf een dodelijke ziekte aanpraat, dan is het soms toch even te veel. Ik heb de afgelopen weken echt geprobeerd om tijd voor mezelf te maken. Ik weet best hoe belangrijk het is dat je aan jezelf denkt. Ben tenslotte niet voor niets de voorzitter van de club van relaxte moeders.
Maar wil de grapjas die boven op die wolk aan de knoppen zit te draaien ze misschien weer resetten? Ik ben er nu wel klaar mee om steeds op een plan van iemand anders over te schakelen. Kunnen we het weer even een weekje doen zoals ik wilde?