dinsdag 16 oktober 2012

Zwetend het weekend in

Vrijdagmiddag 15.00 uur. Ik ben kapot. Wekenlang om 5.30 uur met een luid ‘mama!’ wakker geroepen worden, begint zijn tol te eisen. Al een tijdje. Ik weet het: ‘gebroken nachten zijn killing’ schrijf ik zelf in m’n boek. Met het advies om echt af en toe een powernap te nemen. En dat probeer ik ook. Maar in de drie dagen dat ik mijn tekstwinkel run is dat niet altijd mogelijk en op de dagen met de kids, zijn de slaapmomenten ook nogal schaars. Was ik vorige week nog bomvol energie, deze week voelt alles zwaarder en vermoeiender. 

Ik heb de hele ochtend hard gewerkt aan teksten. Schreef over de kwaliteit van kinderopvang, werkte aan m’n Facebook-pagina voor relaxte moeders en brak mijn hoofd over de in- en verkoop van biologische varkens. Ik heb me laten afleiden door social media en mailtjes, en ben al met al nog redelijk productief geweest. Maar nu gaat het kaarsje langzaam uit. Ik stuur een conceptversie van de tekst over varkensvlees naar de klant, gooi mijn laptop dicht en fiets naar huis. Vastbesloten om mijn sportspullen te pakken en daarna richting Bikram Yoga te gaan. Of is een dutje toch een beter idee? 
Mijn hoofd bonkt en ik voel me onrustig en sip. Spoken in mijn hoofd grijpen hun kans op momenten als deze. Slapen of yoga. Buurvrouw één mailde vanmorgen enthousiast ‘was lekker de Bikram vanochtend’. En toen ik antwoordde dat ik vanmiddag zou gaan tenzij ik instortte antwoordde ze ‘Wel gaan hoor. Daarna voel je je beter.’

Thuis tref ik man en nichtje (tevens buurvrouw twee), terwijl ik met de yogaspullen klaar sta voor vertrek. ‘Hoe gaat het?’ vraagt nichtje/buurvrouw. Verkeerde vraag op het verkeerde moment en ik houd het niet droog. De moeheid en de spoken komen er uit. ‘Misschien moet je toch lekker gaan slapen in plaats van nu in de auto te stappen,’ adviseert nichtje/buurvrouw. Ik twijfel. Wel gaan, niet gaan. Straks stort ik daar in. ‘Ga nou maar gewoon,’ zegt Henno. 

Vrijdagmiddag 15.55 uur. Ik loop langzaam de warme Bikramzaal in, leg mijn matje neer en neem even de tijd om aan de temperatuur van zo’n 39 graden te wennen. Ik ben nu al blij dat ik ben gegaan. Even wat anders. Geen computerscherm, geen kinderen. Alleen ik en twintig andere zwetende mensen. We beginnen de les zoals altijd met een ademhalingsoefening. ‘Verstrengel je handen onder je kin, adem in door je neus, en breng je ellebogen omhoog. Adem uit met wijd open mond, ellebogen omlaag.’ De dikke man naast mij zweet nu al. ‘Concentreer je op je ademhaling. Yoga is all about breathing. Het gaat er niet om of je een houding wel of niet volhoudt. Het is je ademhaling die goed moet zijn.’ Ik voel me al wat geruster en weet dat ik altijd mag gaan zitten. Na de ademhalingsoefening volgen de balansoefeningen, de stretchoefeningen, grondoefeningen, achterwaartse buigingen. 26 oefeningen in totaal, elke keer dezelfde. 
De eerste zweetdruppels volgen snel. Met mijn neus tegen m’n knieën gedrukt zie ik dat het tijd is dat ik mijn benen weer eens scheer. Ik kom langzaam omhoog om naar de volgende houding te gaan. ‘Houd je staande been sterk, span je spieren en houd je gezicht ontspannen.’ Ik glimlach tegen mezelf terwijl ik wiebelig op één been sta en voel me op een vreemde manier relaxed.

Vrijdagmiddag 17.50 uur. Ik loop door de regen naar m’n auto en check mijn telefoon. ‘Hoe was het lief?’ vraagt Henno in een berichtje. Ik sta stil en typ terug ‘dat was superfijn.’ Als herboren stap ik in de auto. Het weekend kan beginnen. Hier kan geen powernap tegenop.


Dit blog schreef ik voor www.mentaalvitaal.nl.