Glamping in een safaritent

Ik vind vakanties boeken moeilijk. Ik vind het lastig om vooruit te plannen en ik vind al snel alles te duur. En van online zoeken naar de beste camping of een leuk appartementencomplex word ik bloednerveus. Alles behalve relaxt dus.

Dus toen mij dit jaar werd gevraagd of ik een van de nieuwe safaritenten van Eurocamp wilde uitproberen kwam dat voor mij als een geschenk uit de hemel.

Het werd Spanje. En zo zaten we vorige week zo’n veertig kilometer ten zuiden van Barcelona op camping Vilanova Park. Waar wij vorig jaar nog met zijn vieren drie weken op verschillende campings in een goedkoop zelf op te zetten koepeltentje doorbrachten, werden we nu door de Britse medewerker van Eurocamp naar onze ‘Glamp-tent’ gebracht. Zo’n tent waar ik voorheen alleen bewonderend langsliep zeg maar, met het idee ‘te duur’ in mijn hoofd.

Tja… en dat is waar. Goedkoop is het echt niet, zo’n weekje ‘glampen’, maar oeh wat vond ik het fijn. Een tent waar je gewoon doorheen kunt lopen. Met echte bedden en zelfs schone handdoeken en badlakens, een gewone koelkast en een echt vriesvak.

De camping zelf zou trouwens bij een eigen zoektocht op internet nooit door mijn selectie zijn gekomen. Té groot, te veel animatie, te georganiseerd, te dit en te dat. Op papier (op scherm) voldeed deze plek totaal niet aan mijn, in de afgelopen jaren opgebouwde, eisen. Maar ik ontdekte dit jaar dat het helemaal niet zo veel uitmaakt. Dat het vooral veel uitmaakte dat ik zelf relaxter op vakantie ging dan ooit. Wie mij al langer volgt heeft eerder kunnen lezen dat ik niet altijd even goed ben geweest in vakantie vieren. In verschillende blogs schreef ik hoe ik gestrest op prachtige stranden heb gezeten omdat ik de maanden daarvoor mezelf weer eens voorbij was gerend. Maar het lijkt alsof ik toch wat heb geleerd het afgelopen jaar. Deze vakantie lachte ik samen met Henno om de stoelendans die ’s ochtends plaatsvond bij het te drukke zwembad. Ik genoot van de foute liedjes van de minidisco die Teun na één dag al uit volle borst meezong. De camping was dan wel groter dan ik ooit had kunnen dromen, hij was wel rustig en de geluiden van het animatiecircus reikten gelukkig niet tot aan onze tent.

Dit blog zou natuurlijk hilarischer zijn als er allerlei vakantie-ellende op ons pad was gekomen. Maar het enige vervelende die week was dat dochter Keet anderhalve dag ziek werd en ik serieus bang was dat ze zou uitdrogen. Ook toen was die safaritent een redding. Want ziek zijn op een echt bed, in een tent die redelijk koel blijft én een ventilator heeft, is toch een stuk fijner dan ziek zijn in ons broeierige eigen tentje op luchtmatras.

Kortom, het was fijn in de safaritent. Het is vooral fijn als het je zelf lukt om relaxter op vakantie te gaan en last but not least, het is op vakantie ook fijn als je kinderen steeds iets zelfstandiger worden en je gewoon de kans hebt om een goed boek te lezen.

Mojito-time!

Deze drie boeken las ik deze zomer trouwens met veel plezier: 

- Magnus van Arjen Lubach 

- Wij van David Nicholls 

- Kom hier dat ik u kus - Griet Op de Beeck

Dit jaar ging het dus goed. Hoe ik de afgelopen jaren wat meer aan het ploeteren was tijdens vakanties lees je bijvoorbeeld in deze blogjes:

http://www.elsbethteeling.nl/2013/08/ik-was-een-hele-goede-moeder-voordat-ik.html

http://www.elsbethteeling.nl/2012/08/vakantiespook.html

http://www.elsbethteeling.nl/2009/08/vakantiestress.html

Duitsland

Ik was dit weekend in Duitsland met Keet. Op zaterdagavond zat ik op een bank met een jongen te praten die Ollie heette. Hij vertelde wat alle tatoeages op zijn lichaam betekende. Hij had veel te vertellen aan de wereld en dat deed hij met zijn tattoo’s. Ik moest daar een beetje om lachen en vertelde dat ik dat toch liever via mijn boeken en blogs deed.

Het huis waar we logeerden was in de middle of no where. In de tuin was een skateboardpool en onze gastheer was Martin. Hij ontdekte 15 jaar geleden het ‘fingerboard’ en begon de fingerboard-fabriek  Blackriver in Schwarzenbach. Daarnaast verdient Martin zijn geld met het aanleggen van betonnen skateboardparken.

Keet was uitgenodigd door haar grote voorbeeld Candy Jacobs om mee te komen naar Candy’s sponsor in Schwarzenbach. En zo belandden we in een nieuwe wereld. In een gebied waar amper iemand lijkt te wonen. De dorpen leken uitgestorven, geen winkel was open. Maar nergens zag ik zoveel skateboardparken zo dicht bij elkaar.

We bezochten samen met Martin alle parken die hij had gebouwd. Mijn voornemen om het hele weekend te gaan schrijven terwijl de dames zouden skateboarden, leek niet te gaan slagen. Met je laptop in de wind bij een buitenbaan gaan zitten is ook zo wat. Keet spoorde mij aan ook te gaan skaten. Enthousiast prees ze iedere poging die ik deed.

Het huis van Martin bleek een zoete inval. Een huis vol met kunst, met skateboards en fingerboards. De andere gasten waren niet echt van het praterige soort. Mijn Duits was niet goed genoeg om hen aan het praten te krijgen. Gelukkig kon Ollie goed Engels en had hij veel te vertellen. Gelukkig bleken Candy, Keet en ik een topteam te zijn met zijn drieën.

Op zondag bezochten we de fingerboard-fabriek en de hal waar het wereldkampioenschap fingerboarden werd georganiseerd. In de hal van de fabriek werden ‘curbs’ geplaatst en ontstond een binnenpark. Keet en Candy deden nog wat tricks en schoten nog wat filmpjes en Ollie vertelde dat hij uiteindelijk ook tekst in zijn gezicht wilde tatoeëren. Zodra hij wist welke boodschap dat moest zijn.

Om 15.30 uur was het tijd om weer richting Nederland te vertrekken. We namen afscheid van onze nieuwe vrienden. Van een nieuwe wereld en een nieuwe ervaring. Laat je nooit vertellen dat het leven saaier wordt als je kinderen krijgt. Anders wordt het wel.

Lieve Candy, lieve Keet, dank dat ik onderdeel mocht zijn van dit avontuur.

Candy maakte een mooie edit van dit weekend (oftewel een skatboardfilm) waar ik ook mijn debuut maak als skateboarder. Wil je de film zien? Klik hier (hij duurt 3.42 minuut).

Hieronder verder een paar foto's van het weekend. Op Instagram ook mijn eerste moves ;)

 

Skaten in de achtertuin van Martin

Wat je doet tijdens een pitstop...

En..... mijn poging

Mama zijn is niet altijd fijn

Ik werd geïnterviewd door het Vlaamse blad Knack Weekend over het waarom van de Club van Relaxte Moeders en de eerlijkheid over het moederschap. De meiden van de leuke pagina The Gentlemom deden ook mee, samen met Lieve Van Weddingen, auteur van het boek Mijn baby lacht. Nu ik nog, en de dames van Charlie Magazine.

Als je dit op je telefoon lees, kun je de pagina's hieronder het beste opslaan als afbeelding en vanuit je fotoalbum lezen!

Avontuur

Het was een tijdje rustig op het babyfront. Maar nu zijn er opeens weer allemaal zwangeren om me heen! Wat een verrassing, wat een feest. Lieve vrienden die langskomen en zeggen dat ze ‘iets te vertellen’ hebben. Ik denk terug aan tien jaar geleden. Voor het eerst zwanger. Veel sneller dan verwacht. Ik vond het spannend om het te vertellen aan de mensen om ons heen. Voelde niet direct het ‘grote geluk’ terwijl iedereen om me heen zo blij voor ons was. Maar zoals alle clichés rondom zwangerschappen en kinderen krijgen, is het ook waar dat die negen maanden niet voor niets zijn. Nou ja, negen maanden…. Na 35 weken beviel ik van een veel te klein meisje met lange benen. Wat waren we verliefd op dat mini-mensje in  dat glazen bakje op de couveuse-afdeling. En wat waren we prettig naïef en onwetend.

Wist ik veel, wat de hormonen doen die vanaf dan bezit van je nemen. Dat die ervoor zorgen dat je opeens de behoefte krijgt om een sjaal te breien, terwijl je voor die tijd nooit  een breinaald hebt aangeraakt. Dat het je snel veranderende hormoonhuishouding is die ervoor zorgt dat je na drie dagen alleen maar kunt huilen, ook al ben je eigenlijk heel gelukkig. Dat het de overload aan oxitocyne was die ervoor zorgde dat ik alleen maar bij dat kleine meisje wilde zijn, terwijl ik gezworen had om niet te veranderen. Dat ik heus geen saaie muts zou worden. Dat het niet alleen door de gebroken nachten kwam dat seks wat minder hoog op de agenda stond, maar dat de natuur daar ook een handje aan meehielp door je testosteron tijdelijk terug te schroeven? En dat dat ALLEMAAL HEEL NORMAAL is?

Wat is het een avontuur dat we sindsdien hebben meegemaakt. Een avontuur waar geen wereldreis tegenop kan. Een reis met hoge pieken en ook diepe dalen. Een kind krijgen is echt een ‘life changing event’. Eentje die van te voren niet te bevroeden is. Ik kijk naar mijn lieve vriendinnetjes wiens buiken nu langzaam dikker worden. Die hun eigen avontuur aangaan. Ik zou ze alles wel willen vertellen over mijn eigen avonturen, maar hou me in. Ieder zijn eigen tempo, ieder zijn eigen reis. En pas als ze écht moeder zijn, pas dan…. mogen ze van mij Relax Mama lezen, waarin de tips staan die ik toen van wijze moeders om mee heen kreeg. Of die ik eigenlijk wel had willen krijgen.

Dit blog verscheen eerder dit jaar op de site De Wereld van Snor.

Pagina uit mijn boek Relax Mama met illustratie van Moniek Paus van Studio Pomp.

Relax Mama Sinterklaasgedichten

Relax Mama Sinterklaasgedicht 2014

Sint wil je graag vertellen dat hij trots op je is

want wat jij doet is geen kattenpis

al die ballen die jij in de lucht houdt

vind je het gek dat je niet altijd alles onthoudt?

Alhoewel je soms misschien denkt

dat je bij de bevalling hersencellen verloren bent

beschik jij je ondanks de vele gebroken nachten

toch echt over superwomen-krachten.

Dat moeder zijn brengt het beste in jou naar boven

ook al wil je dat soms zelf niet geloven

want dat wondertje stelt je soms ook op de proef

en ja, dan loopt het af en toe wat stroef.

Maar dan is er altijd weer de volgende dag

waarop dat moppie je begroet met de mooiste lach

Relax Mama! zeggen de Pieten daarom in koor,

wat je ook doet, jij bent en blijft de beste moeder hoor!

Veel liefs,

Sint en Piet

Relax Mama! Sinterklaasgedicht 2013

De Sint kijkt vol bewondering naar jou,

Wat ben je toch een geweldige vrouw!

Je rent, je vliegt de hele dag,

Soms met een grimas, maar vaak met een lach.

’s Ochtends kids het bed uit, kleren aan,

Zodat iedereen op tijd naar de juiste plek kan gaan.

Dan buffel je de hele dag in of buiten huis,

En maakt het ’s avonds weer gezellig thuis.

Nu maar hopen dat iedereen het eten lust,

En of er geen ruzietjes moeten worden gesust.

Ach dan zet je ze gewoon even voor de tv

En kijk je zelf gezellig mee.

Tot ze braaf naar bed toe gaan,

En hopen dat er geen drama’s ontstaan.

Want dan is de tijd voor jezelf aangebroken,

Als er tenminste niet nog een klein monster gaat spoken.

Ach het is maar een fase denk je dan,

En net zo makkelijk verander je je plan.

Maar Sint weet best dat dat niet altijd makkelijk is.

Nee, moeder zijn is geen kattenpis.

Daarom heeft hij een goed cadeau voor jou bedacht.

Iets waar je hopelijk heel hard om lacht.

Een boek waar je waarschijnlijk veel in herkent,

Omdat je net als die anderen ook de beste moeder van de wereld bent!

Veel liefs,

Sint en Piet

                                

Stommerd

Oh wat is het toch fijn, om een zoontje te hebben dat je meerdere keren per dag de liefde verklaart. Bij voorkeur in een overvolle rij voor de kassa. Alhoewel ditzelfde schatje mij de laatste dagen ook regelmatig boos voor 'stommerd' uitmaakt ;)

Lieve oppas

Het is maandag. De dag waarop ik niet werk. Nou ja, waarop ik meestal niet werk. Maar de laatste weken zijn hectisch, dus ik heb de laatste paar maandagen nogal eens oppas ingeschakeld, om toch wat bij te kunnen werken. Maar vandaag niet. Vandaag beklim ik de Mount Everest aan wasgoed. Terwijl Teun in ons bed Dora kijkt, concentreer ik me op spijkerbroekjes maar 98, t-shirts maat 132 en boxershorts in alle maten.

Plots plopt er een melding in het scherm van mijn iPhone. “11.00 uur briefing websiteteksten”. Shit. Een afspraak!? Die stond in mijn hoofd en in mijn laptop op dinsdag.

Direct bel ik de bewuste klant.

“Hadden wij die meeting vandaag?”

“Ja, die hebben we nu.”

“Oh shit, ik sta de was op te vouwen, ik dacht dat hij morgen was.”

Na een korte kortsluiting in mijn hoofd, handel ik snel. En binnen drie minuten kan ik de klant terugbellen dat ik alsnog kan komen. Onze oppas Mariska is de redder in nood. Ze heeft die dag toevallig niets anders staan en kan een half uur later bij ons zijn.

Fluitend rij ik over de A2 richting Amsterdam voor de afspraak. Geen stress meer nu ik weet dat Mariska er is en eigenlijk blij dat die afspraak vandaag is, zodat ik morgen ongestoord een hele dag kan schrijven. Wat is het toch fijn om een Mariska te hebben. Al mijmerend in de auto over dit geluk vraag ik me af of er eigenlijk een ‘dag van de oppas’ bestaat.

Ik gooi mijn #dtv op twitter en leer die dag dat de ‘dag van de leidster’ wel bestaat, maar die van de oppas niet. Een idee is geboren. Als frontvrouw van de Club van Relaxte Moeders kan ik deze kans niet laten liggen. Want wat is er nou relaxter dan een fijne oppas hebben? Zo één waar je kinderen mee weglopen, één die je uit de brand helpt als je een afspraak bent vergeten of je je week te vol hebt gepland. De oppas die ervoor zorgt dat je af en toe weer eens iets romantisch kan doen met je man. Die grappige whats’appjes stuurt van haar en je peuter als jij aan het werk bent. Als je er zo één te pakken hebt, dan moet je die ook af en toe eren. En af en toe iets extra’s geven en laten weten dat ze de beste is.

Dus zo ontstond de dag van de oppas. En een dag van de oppas is natuurlijk geen goeie dag als er niet een verkiezing aan verbonden is, en een boek. En zo had ik diezelfde dag er nog meer werk bij. Want zo’n boek moet ook geschreven worden. En gelukkig doe ik dat nog altijd honderd keer liever dan was opvouwen.

Noteer nu:

21 september De Dag van de Oppas met:

- verkiezing 'Oppas Van Het Jaar 2014'

- lancering van het invulboekje 'Lieve Oppas'

Allemaal tijdens Festival Snor op Camping De Lievelinge.

Ik hoop jullie daar te zien. Mét oppas!

PS: Natuurlijk ga ik jullie na de zomervakantie heel uitgebreid hierover informeren. Zodat je er ook achter komt hoe je je oppas kunt opgeven en zo.

-       

Doorzetter

Henno en ik stonden langs de lijn van het voetbalveld, terwijl Keet een wedstrijd speelde. Het ging er niet echt fanatiek aan toe. Ze deed eigenlijk maar wat. We moesten er wel een beetje om lachen. We wisten dat ze best beter zou kunnen, als ze beter haar best zou doen. Maar Keet hield wel van makkelijk zagen wij. Op school deed ze het goed, maar als het makkelijk kon was het ook prima. “Ze is niet echt een doorzetter hè,” concludeerde ik.

Aldus een jaar of twee geleden. Inmiddels weten we beter. Als er iemand kan doorzetten is het Keet. Elke dag fietst ze na school naar Skatepark Utrecht. Uren achter elkaar kan ze op een truc oefenen tot ze hem kan. Sinds ze het skateboarden heeft ontdekt, zien we een ander kind. Iemand die weet wat ze wil, die weet wie ze is. Niet alleen op het skateboard, maar ook op school. Ze durft haar eigen pad te trekken en zelfs met tafels oefenen snapt ze een stuk beter dat het echt helpt als je even je schouders eronder zet.

Gisteren stond ik weer ‘langs de lijn'. Nu aan de kant van de skateboardbaan. In Skateland Rotterdam werd voor het eerst het NK junioren georganiseerd. En daar stond ze. Aan de rand van de baan. Klaar om in te droppen. Om de jury een minuut lang haar beste trucs te laten zien. Volledig geconcentreerd en heel nauwkeurig doet ze een ‘rock to fakie, ‘no comply’, ‘olliet’ ze van de ‘stairs’, landt ze een ‘half kab rock ’n roll’ en juicht iedereen als de ‘Fakie Big Spin’ lukt. Ik sta te snotteren langs de kant. Ze rijdt de perfecte run. Ze is het enige meisje in het toernooi en wordt aan het einde van de dag derde van Nederland. Ik ben megatrots.

Moraal van dit verhaal. Oordeel niet te snel. Zelfs niet over je eigen kind. Misschien zit er meer in dan je denkt, maar heeft hij of zij het gewoon nog niet gevonden.

Wil je Keet wel eens in actie zien? Op haar blog vind je wat filmpjes!

Perfect getimed

Doutzen Kroes is zwanger van haar tweede kindje. Ze krijgt ‘de perfect getimede baby’, aldus de Privé.

Ik kan dat niet, baby’s timen. Die van mij gooiden steeds roet in het eten. Keet was op alle fronten veel vroeger dan verwacht. En doordat ik daarna een paar jaar de tijd nodig had om mezelf bij elkaar te rapen (ik was een tijdje niet zo relaxt) was er nog even geen ruimte voor een tweede. Tegen de tijd dat wij bedachten dat een tweede welkom was, bleek die niet te komen. Ik timede wat af. Maar het zat er niet in. Wij besloten dat het met z’n drieën ook leuk was, en prompt besloot Teun dat het toch zijn tijd was. En zo kreeg Keet zes jaar na haar geboorte toch nog een broertje.

Vorige week zat ik na afloop van een schrijfworkshop in een verlaten cursuszaaltje nog wat werk af te ronden, toen twee medewerkers van het zalencentrum het zaaltje kwamen opruimen. Al kletsend over collega’s ruimden ze de stiften en koffiekopjes op. Ze roddelden over hun collega Paul die net vader was geworden. ‘Als dat kind tien is, is hij al vijftig!’ riep de een. Ze waren het er beide over eens dat dat wel heel oud was. Ik geloof dat ze hem al met een rollator langs het voetbalveld zagen staan. ‘Goh, dat heb ik ook,’ bedacht ik me toen hardop. Ze keken me verschrikt aan. Alsof het meubilair plotseling ging praten. ‘Ik ben ook vijftig als mijn zoontje tien is.’ Ze probeerden het een soort van goed te maken door te zeggen dat je dat echt niet zou zeggen. Ik kon het niet laten om ze toch duidelijk te maken dat het leven nou eenmaal niet te plannen valt. Ook al denkt de Privé van wel. Dat het leven loopt zoals het loopt. Misschien had Doutzen het ook allemaal wel heel anders in haar hoofd. 

Lovely Day

We gingen ’s ochtends naar het zwembad met je vriendinnetje Olivia. Aten patat met ketchup. ’s Middags gingen we met de trein naar Amsterdam Bijlmer Arena. Omdat de Lego-film daar wel in 2D draaide maar in Utrecht niet. We aten popcorn en maakten een foto van jou bij de Lego-poppetjes. We reden terug met de trein en de bus. Je vertelde de buschauffeur op de heenweg enthousiast dat we naar de film gingen. Die van de terugweg vertelde je heel blij dat we naar huis gingen. We aten thuis pasta die we van de buren hadden gekregen. We fietsten in het donker nog even naar de supermarkt voor een paar boodschappen. Toen we voor de kassa stonden zong Bill Withers het liedje ‘Lovely day’ en wij zongen mee. Ik fietste met een dikke glimlach naar huis en bracht je even later naar bed. Ik hoefde nog niet naar bed, ik had nog energie voor tien.

De dag was al om 05.07 uur begonnen. Het was buiten nog verdacht stil. Jij was wakker en ik niet blij. De nacht daarvoor was je ook al aan het spoken geweest. Ik zette Dora voor je aan op onze slaapkamer, en draaide me demonstratief om. Daar nam jij geen genoegen mee. Jij wilde het liefst in mij liggen. Ik had behoefte aan persoonlijke ruimte. Jij wilde jouw benen op een bepaalde manier tegen mij aan en had ook een vastomlijnd idee over hoe mijn armen moesten liggen. Ik rolde bijna uit bed. En dat terwijl het grote bed verder leeg was, omdat Keet en pappa op wintersport waren. Het leek een lange dag te worden.

Lieve Teun, wat is het toch leuk om samen met jou op pad te gaan. Om de bus te pakken, om samen per ongeluk in de stiltecoupé te belanden. En wat is het stom dat we toch zo vaak thuis blijven hangen. Omdat ik nog even wat wil werken, of omdat ik moe ben. Omdat jij net zo lekker aan het spelen bent, terwijl ik boodschappen wil doen. De dagen waarop we er op uit trekken zijn we op ons best. Laten we vooral onthouden dat het verschil tussen een prima middelmatige dag en een topdag vaak maar één beslissing is.  De beslissing om samen de wereld te ontdekken. Om tot actie over te gaan.

Recht en hoekig

We hadden een fikse ruzie. We zeiden dingen als: jij doet ALTIJD dit en, jij denkt NOOIT aan dat. We zijn niet zo goed in ruzie maken. En ze gaan altijd over dezelfde stomme huishoudelijke dingen. Omdat ik wat slordiger ben (ik noem dat relaxter) en jij wat netter. Ik vond jou toen stom en jij mij waarschijnlijk ook. En tot overmaat van ramp ging ik nog huilen ook. En toen vond ik niet alleen jou, maar ook mezelf nog stom.

Ik kon uiteindelijk wel bedenken dat het niet gek was dat we aan het ruziën waren. We hadden drukke weken. Allebei knoerthard aan het werk, soms ook in de avonden. Ondertussen rennen zodat Keet naar voetbaltraining kon, Teun niet overal mee naar toe werd gesleept, ik op tijd naar mijn cursus kon en we ook nog lekker en goed eten op tafel hadden staan.

Ik had me na de zomervakantie voorgenomen om vaker een oppas te regelen zodat we samen uit eten konden. Ik zou je ophalen van je werk in Amsterdam, zodat we eerst hand in hand over grachten konden lopen en dan  een kroeg of restaurant in. Maar toen vlogen de weken voorbij, had ik me in een vlaag van verstandsverbijstering ook nog opgegeven voor een kleinkunstcursus, die weer een avond extra vulde, en waren we samen vooral dingen aan het regelen en aan het samenwerken om de boel draaiende te houden. We waren sindsdien geen een keer samen uit eten geweest. En het leven voelde recht en hoekig.

Tijd voor actie. Dus ik appte onze lieve oppas Mariska. ‘Help! kun je deze week een keer oppassen? Henno en ik moeten echt even samen uiteten.’  De data die ik stuurde lukte niet. Op andere dagen konden wij niet. Want cursus, want werk, want weet-ik-veel-wat. Tot zij schreef: ‘maar vanavond kan ik wel!’

Die avond zaten we in een restaurant waar we nog nooit waren. Met eten dat we niet zelf mochten uitkiezen, omdat de kok bepaalde. We spraken over de kinderen, we spraken over ons werk, we spraken over vrienden en over wat we leuk vonden. We spraken niet meer over de ruzie. We aten bekende en onbekende gerechten en waren het erover eens dat de kaasplank won. Na een paar uur fietsen we vrolijk naar huis. Die avond hadden we geen spetterende seks. We waren moe. Maar het leven was sindsdien weer rond en zacht.

De illustratie bij dit blog heeft Moniek Paus gemaakt voor mijn nieuwe boek Love Mama! dat vanaf april 2014 verkrijgbaar is.

CTFD-methode nieuwste trend in opvoedland

Een nieuwe opvoedtrend waart al een tijdje rond op internet. De CTFD-methode. Niet voor kinderen maar voor ouders. Ik heb ‘m links laten liggen omdat wij deze als relaxte moeders natuurlijk niet nodig hebben ;)

Maar goed, om jullie toch op de hoogte te houden van deze trend: CFTD staat voor “Calm the fuck down”. Als je deze methode gebruikt zorg je ervoor dat het best goed komt met je kind.

Een paar voorbeelden bij de methode:

• Bezorgd dat het kind van je vriendin sneller zindelijk is? Calm the fuck down!

• Bang dat je je kind niet genoeg hebt meegegeven om de basisschool te overleven? Calm the fuck down!

De methode bestaat uit de volgende twee stappen.

1. Calm the fuck down.

2. Er is geen tweede stap.

Volgens mij is de Nederlandse vertaling voor de CTFD-methode eigenlijk gewoon de RM-Methode: Relax Mama!

Hier het blog waar de CFTD-methode op is geboren: http://jezebel.com/the-ctfd-method-is-the-greatest-of-all-parenting-trends-816536389

Ik was een hele goede moeder voordat ik kinderen had

‘I Was a Really Good Mom Before I Had Kids’ is de titel van een Amerikaans boek waar ik deze vakantie vaak aan moest denken. Want wat een goeie ideeën had ik voordat ik moeder was. Wist ik veel. Dat het heel anders is als je ze echt hebt. Ik vond het bijvoorbeeld maar vreemd als ouders hun kroost meesleepten naar archeologische hoogstandjes. Kinderen moeten toch lekker spelen en zwemmen in de vakantie, daar ga je toch niet mee slepen? Ik had ook zo mijn bedenkingen over ouders die hun kinderen uit gemak superlaat naar bed lieten gaan en keek vol medelijden naar die slaperige kinderhoofden de volgende dag. Maar ik zag ook ouders die me inspireerden. Zo kwamen we op Lesbos ouders tegen die hun kinderen schromelijk verwenden. ‘Alweer een ijsje?’ dacht ik. Maar toen ze uitlegden dat ze vonden dat het voor de kinderen net zo goed vakantie was als voor hun en dat zij ook zoveel wijn en lekkers namen als ze zelf wilden, vond ik dat wel weer een mooi gegeven. Thuis doen we wel weer normaal zeg maar.

En toen werd ik moeder van Keet. En Keet kon je eigenlijk overal mee naar toe slepen. Die vond het prima om de ene keer in de auto te zitten, op een boot of in een trein. Keet vermaakte zich, zolang ze maar bij ons was. En waarom zouden wij in onze vakanties alleen maar bij een zwembad zitten als je ook leuke dorpjes kunt bezoeken of van plek naar plek kunt reizen? Ik stelde mijn mening bij en met de jaren ging Keet ook steeds later naar bed op vakanties. Wel zo makkelijk als je uit eten wilt of net lekker aan de borrel zit met de campingburen. Het was me duidelijk: als je nog geen kinderen hebt, heb je geen benul, dus wees voorzichtig met oordelen.

Dit jaar startten we onze vakantie in Parijs. Teun van twee riep al weken opgetogen ‘we gaan naar Parijs, Carsen kopen!’ Niet wetende wat Parijs eigenlijk was. En zo makkelijk als het was om met Keet (die inmiddels acht is) naar Parijs te gaan in het midden van de zomer, voor peuter Teun was het minder succesvol. Terwijl Keet al skateboardend lachend langs de Seine reed, hielden we Teun zoet met ijsjes, de belofte op de Eiffeltoren en het vooruitzicht op nieuwe Cars-autootjes. Zo kwamen we de dag prima door. Maar na dag één, was er ook dag twee. En toen begon Teun het toch aanzienlijk minder grappig te vinden en was het voor ons hard werken om het gezellig te houden. En nergens waren Cars-autootjes te vinden.

Dag twee eindigde in de kleine hotelkamer zonder airco (waarvan hij dacht dat het zijn nieuwe huis was) in een groot drama. Hij wierp zich in zijn luier huilend op de koude vloer  en riep: ‘ik ben ingesloten! Ik wil hier weg!’ En: ‘ik weet niet waar ik ben!’ Mijn moederhart brak en ik voelde me de slechtste moeder ooit. Het was dat ik wist dat er twee weken in een ruim vakantiehuis met zwembad volgden, anders was ik vast linea recta terug naar huis gereden om het mannetje de rust, regelmaat en ruimte te bieden waar hij toch wat meer behoefte aan blijkt te hebben. Tja, het ene kind is het andere niet. Ook als je al een kind hebt, weet je eigenlijk nog niets. Volgend jaar slaan we die stedentrip waarschijnlijk even over …

Nachtrustbingo

Die nachten van de afgelopen jaren.... ik vind het nogal een ding. Nee, deze bingo krijg ik niet in één nacht vol, maar in een week kom ik wel een heel eind!

Baby blues

Ik heb nooit een groot gezin geambieerd. Sterker nog, toen zwanger worden van de tweede niet vanzelf leek te lukken hebben we een tijdje gedacht dat we met z’n drieën zouden blijven. En dat was goed. We waren namelijk heel leuk met zijn drieën: Henno, Keet en ik. 

Maar ongeveer vier maanden na dat besluit, werd ik maar niet ongesteld en wat we niet meer durfden te hopen bleek waar: er was een tweede op komst! Na een nogal spannende zwangerschap, vanwege allerlei afwijkingen die Teun leek te hebben, werd hij 18 augustus toch gezond geboren. Met een keizersnee. Een beetje ingewikkelde keizersnee, maar alla hij was er. Vanaf toen maakte hij het ons nog een half jaartje moeilijk doordat er steeds wat mankementen bij hem geconstateerd werden als gaatjes in het hart, een niet goed werkend schildklier en wat dan nog meer. Maar gelukkig viel alles steeds mee, is hij uiteindelijk gewoon een gezonde jongen en heeft hij nooit ergens voor geopereerd hoeven worden. En ik ben nu, bijna drie jaar later, die eerste stressmomenten grotendeels vergeten.

We zijn met z’n vieren en dat is goed. Onze nachtrust is al bijna weer normaal. Teun kan zichzelf steeds beter vermaken. We kunnen zelfs af en toe met z’n vieren naar een restaurant en dan is het ook leuk. 

Ik vind het fantastisch om moeder te zijn, maar ik ben geen oermoeder die urenlang op de grond kan spelen met haar kinderen. Ik hou niet van knutselen en ik word gek als ik op een dag geen moment voor mezelf heb, zoals afgelopen woensdag. Maar die dagen worden schaarser en ik kijk uit naar de dag dat Teun naar school gaat en ik mijn eigen territorium weer iets verder kan uitbreiden en weer wat meer uren kan gaan werken. Dus zoals ik al zei: het is goed zo. En dat komt goed uit, want ik wordt dit jaar 43. En ik blijk al niet zo heel goed te zijn in zwangerschappen zonder complicaties. En allebei onze kinderen waren eigenlijk nog niet echt af toen ze ter wereld kwamen. Dus om die gok nog een derde keer te wagen zou natuurlijk niet in mijn hoofd opkomen.

Het slaat dus nergens op dat ik een vaag gevoel van jaloezie voel als ik Mariëlle ontmoet die zeven gezonde kinderen heeft en dat combineert met een leuk leven naast haar kinderen. Het gaat ook nergens over dat ik opeens overal zwangere vrouwen om me heen zie of moeders met kleine baby’tjes in draagdoeken.

Maar goed. Nu wil ik dus nog een baby. En nee, het gaat niet gebeuren. Het zal de 'baby blues' wel zijn. Afscheid van een periode die nu echt definitief voorbij is. En opa's en oma's, lieve vrienden en familie don't worry: in deze gaat mijn verstand het winnen van de tijdelijke hormonale vlaag van verstandsverbijstering. Want de twee mooiste kinderen van de wereld heb ik toch al.

Girlsnight

Mijn dochter Keet is niet echt een meisje-meisje. Sterker nog, ze wordt ongeveer drie keer per dag aangesproken als 'jongeman', 'grote broer', of 'jongen'. Vond ze dat voorheen nog niet zo erg, tegenwoordig vindt ze het wel prettig als ik dat corrigeer met iets als 'nee ze is een meisje hoor.'

Nu ze sinds dit jaar fanatiek aan het skateboarden is, worden de voordelen om een meisje te zijn helemaal duidelijk. Als jongen zou ze 'best een goeie boarder' zijn geweest. Maar zodra die andere skateboarders er nu achter komen dat Keet een meisje is, krijgt ze echt van alle kanten respect en bewonderende blikken. Veel meiden zijn er niet in het skateboardpark en al helemaal geen meisjes die zo makkelijk op hun board staan als zij.

Maar dit weekend zal dat anders zijn. Zaterdag is er namelijk voor het eerst Girlsnight bij skatepark Utrecht. Dus ik geloof het zelf haast niet, maar we gaan zaterdag voor het eerst samen een echt 'meisjesding' doen!

Normaal?

Dat je deze dingen vroeger vanzelfsprekend vond! Terwijl ik voor sommige dingen nu een moord zou doen. Misschien had ik er toen meer van moeten genieten…