Ik was een hele goede moeder voordat ik kinderen had

‘I Was a Really Good Mom Before I Had Kids’ is de titel van een Amerikaans boek waar ik deze vakantie vaak aan moest denken. Want wat een goeie ideeën had ik voordat ik moeder was. Wist ik veel. Dat het heel anders is als je ze echt hebt. Ik vond het bijvoorbeeld maar vreemd als ouders hun kroost meesleepten naar archeologische hoogstandjes. Kinderen moeten toch lekker spelen en zwemmen in de vakantie, daar ga je toch niet mee slepen? Ik had ook zo mijn bedenkingen over ouders die hun kinderen uit gemak superlaat naar bed lieten gaan en keek vol medelijden naar die slaperige kinderhoofden de volgende dag. Maar ik zag ook ouders die me inspireerden. Zo kwamen we op Lesbos ouders tegen die hun kinderen schromelijk verwenden. ‘Alweer een ijsje?’ dacht ik. Maar toen ze uitlegden dat ze vonden dat het voor de kinderen net zo goed vakantie was als voor hun en dat zij ook zoveel wijn en lekkers namen als ze zelf wilden, vond ik dat wel weer een mooi gegeven. Thuis doen we wel weer normaal zeg maar.

En toen werd ik moeder van Keet. En Keet kon je eigenlijk overal mee naar toe slepen. Die vond het prima om de ene keer in de auto te zitten, op een boot of in een trein. Keet vermaakte zich, zolang ze maar bij ons was. En waarom zouden wij in onze vakanties alleen maar bij een zwembad zitten als je ook leuke dorpjes kunt bezoeken of van plek naar plek kunt reizen? Ik stelde mijn mening bij en met de jaren ging Keet ook steeds later naar bed op vakanties. Wel zo makkelijk als je uit eten wilt of net lekker aan de borrel zit met de campingburen. Het was me duidelijk: als je nog geen kinderen hebt, heb je geen benul, dus wees voorzichtig met oordelen.

Dit jaar startten we onze vakantie in Parijs. Teun van twee riep al weken opgetogen ‘we gaan naar Parijs, Carsen kopen!’ Niet wetende wat Parijs eigenlijk was. En zo makkelijk als het was om met Keet (die inmiddels acht is) naar Parijs te gaan in het midden van de zomer, voor peuter Teun was het minder succesvol. Terwijl Keet al skateboardend lachend langs de Seine reed, hielden we Teun zoet met ijsjes, de belofte op de Eiffeltoren en het vooruitzicht op nieuwe Cars-autootjes. Zo kwamen we de dag prima door. Maar na dag één, was er ook dag twee. En toen begon Teun het toch aanzienlijk minder grappig te vinden en was het voor ons hard werken om het gezellig te houden. En nergens waren Cars-autootjes te vinden.

Dag twee eindigde in de kleine hotelkamer zonder airco (waarvan hij dacht dat het zijn nieuwe huis was) in een groot drama. Hij wierp zich in zijn luier huilend op de koude vloer  en riep: ‘ik ben ingesloten! Ik wil hier weg!’ En: ‘ik weet niet waar ik ben!’ Mijn moederhart brak en ik voelde me de slechtste moeder ooit. Het was dat ik wist dat er twee weken in een ruim vakantiehuis met zwembad volgden, anders was ik vast linea recta terug naar huis gereden om het mannetje de rust, regelmaat en ruimte te bieden waar hij toch wat meer behoefte aan blijkt te hebben. Tja, het ene kind is het andere niet. Ook als je al een kind hebt, weet je eigenlijk nog niets. Volgend jaar slaan we die stedentrip waarschijnlijk even over …