‘Hé Sas weet je nog een leuk boek voor mij?’ schreef ik eind
vorig jaar op Twitter aan een vriendin die bij een uitgever werkt. Ze reageerde
en zei dat ze iets leuks in mijn brievenbus zou gooien. Twee dagen later lag er
een dikke witte envelop op mijn deurmat. Blij maakte ik hem open. En trof een
boek aan met de titel ‘Opruimen!’ Dit was niet echt wat ik voor ogen had, toen
ik die vraag stelde.
Het boek belandde in mijn kast, maar bleef in mijn
gedachten. ‘Hier moet ik nog iets mee,’ zei een stemmetje in mijn hoofd en
schreeuwde de stapels papier en uitpuilende bakken speelgoed in mijn huis.
Wellicht dat de sticker op de cover met de tekst ‘de wereldwijde sensatie 2
miljoen verkocht’ ook invloed had op mij.
En zo kwam de dag dat ik alleen thuis was met een zieke
zoon, geen kant op kon en de zon vrolijk ons huis in scheen. Een prima dag voor
een voorjaarsschoonmaak. Ik pakte het boek van de Japanse opruimconsultant Marie Kondo terwijl
Teun met een dekentje op de bank filmpjes keek, en raakte geboeid.
Opruimen is in haar boek vooral een zaak van dingen wegdoen.
Als je eenmaal van je overbodige zooi afbent, dan is het bijhouden een eitje
volgens Kondo. Daar kon ik wat mee. Want met twee opgroeiende kinderen in huis
is kastruimte toch een dingetje. ‘Opruimdozen’ zijn wat Marie betreft ook niet
de oplossing. ‘Dingen wegstoppen creëert de illusie dat het probleem is
opgelost, maar vroeg of laat zitten alle opbergdozen vol’. Tja, daar heeft ze
inderdaad een punt.
Wegdoen dus. Met de methode Kondo. En dat blijkt op haar
manier verrassend makkelijk. ‘Begin met je kleding,’ zegt Kondo. Werk per
categorie (niet per kast!) en stel jezelf bij ieder kledingstuk de vraag: ‘word
ik hier gelukkig van?’
Ik ging aan de slag. Verspreidde eerst de categorie
bovenkleding over de vloer. Het ging gelijk als een tiet. Een te duur shirt dat
al bij verschillende opruimbeurten had overleefd (want zonde, is goed merk)
verdween moeiteloos in een vuilniszak. Jurken die eigenlijk nog heel goed waren
maar hoorde bij een vorig leven, hop ook die zak in. En binnen twintig minuten
had ik drie zakken vol met shirts, jurken en broeken en voelde ik mij
opgeruimder dan ik mij in maanden had gevoeld.
Zo kwam het dat ik helemaal Kondo-fan werd en ik deze nieuwe
religie nu ook luidkeels aan iedereen verkondig. En ik blijk dus niet de enige.
Aaf Brandt Corstius schreef een leuk stuk in Volksrant Magazine over Kondo en
de afgelopen week verschijnen in mijn timeline opeens allemaal foto’s van
opgeruimde kasten en kisten met boeken die weggegeven worden. Toen ik mijn vriendin
Saskia gisteren appte dat ik alsnog een blog over het boek ging schrijven appte
ze terug: ‘Ja ze is een hype aan het worden net als in Japan. Daar heeft ze een
wachtlijst van drie maanden.’
Bij ons in huis is ze in ieder geval een hit. Dagelijks
staan manlief en ik met dingen in ons hand en vragen we ons af: ‘Worden we hier
gelukkig van?’ En zo belandt tegenwoordig heel veel in de prullenbak, op
Marktplaats of bij de kringloop. Een waarschuwing is hier overigens wel op zijn
plaats: de word-ik-hier-nog-gelukkig-van-vraag is niet alleen van toepassing op
spullen. Het schijnt dat er door Kondo wereldwijd ook huwelijken door
gesneuveld zijn en banen door zijn opgezegd. Ik heb besloten om mijn man te
houden. Over dat werk later meer…
