zaterdag 14 maart 2015

Word ik hier gelukkig van?

‘Hé Sas weet je nog een leuk boek voor mij?’ schreef ik eind vorig jaar op Twitter aan een vriendin die bij een uitgever werkt. Ze reageerde en zei dat ze iets leuks in mijn brievenbus zou gooien. Twee dagen later lag er een dikke witte envelop op mijn deurmat. Blij maakte ik hem open. En trof een boek aan met de titel ‘Opruimen!’ Dit was niet echt wat ik voor ogen had, toen ik die vraag stelde.
Het boek belandde in mijn kast, maar bleef in mijn gedachten. ‘Hier moet ik nog iets mee,’ zei een stemmetje in mijn hoofd en schreeuwde de stapels papier en uitpuilende bakken speelgoed in mijn huis. Wellicht dat de sticker op de cover met de tekst ‘de wereldwijde sensatie 2 miljoen verkocht’ ook invloed had op mij.

En zo kwam de dag dat ik alleen thuis was met een zieke zoon, geen kant op kon en de zon vrolijk ons huis in scheen. Een prima dag voor een voorjaarsschoonmaak. Ik pakte het boek van de Japanse opruimconsultant Marie Kondo terwijl Teun met een dekentje op de bank filmpjes keek, en raakte geboeid.
Opruimen is in haar boek vooral een zaak van dingen wegdoen. Als je eenmaal van je overbodige zooi afbent, dan is het bijhouden een eitje volgens Kondo. Daar kon ik wat mee. Want met twee opgroeiende kinderen in huis is kastruimte toch een dingetje. ‘Opruimdozen’ zijn wat Marie betreft ook niet de oplossing. ‘Dingen wegstoppen creëert de illusie dat het probleem is opgelost, maar vroeg of laat zitten alle opbergdozen vol’. Tja, daar heeft ze inderdaad een punt.
Wegdoen dus. Met de methode Kondo. En dat blijkt op haar manier verrassend makkelijk. ‘Begin met je kleding,’ zegt Kondo. Werk per categorie (niet per kast!) en stel jezelf bij ieder kledingstuk de vraag: ‘word ik hier gelukkig van?’

Ik ging aan de slag. Verspreidde eerst de categorie bovenkleding over de vloer. Het ging gelijk als een tiet. Een te duur shirt dat al bij verschillende opruimbeurten had overleefd (want zonde, is goed merk) verdween moeiteloos in een vuilniszak. Jurken die eigenlijk nog heel goed waren maar hoorde bij een vorig leven, hop ook die zak in. En binnen twintig minuten had ik drie zakken vol met shirts, jurken en broeken en voelde ik mij opgeruimder dan ik mij in maanden had gevoeld.
Zo kwam het dat ik helemaal Kondo-fan werd en ik deze nieuwe religie nu ook luidkeels aan iedereen verkondig. En ik blijk dus niet de enige. Aaf Brandt Corstius schreef een leuk stuk in Volksrant Magazine over Kondo en de afgelopen week verschijnen in mijn timeline opeens allemaal foto’s van opgeruimde kasten en kisten met boeken die weggegeven worden. Toen ik mijn vriendin Saskia gisteren appte dat ik alsnog een blog over het boek ging schrijven appte ze terug: ‘Ja ze is een hype aan het worden net als in Japan. Daar heeft ze een wachtlijst van drie maanden.’

Bij ons in huis is ze in ieder geval een hit. Dagelijks staan manlief en ik met dingen in ons hand en vragen we ons af: ‘Worden we hier gelukkig van?’ En zo belandt tegenwoordig heel veel in de prullenbak, op Marktplaats of bij de kringloop. Een waarschuwing is hier overigens wel op zijn plaats: de word-ik-hier-nog-gelukkig-van-vraag is niet alleen van toepassing op spullen. Het schijnt dat er door Kondo wereldwijd ook huwelijken door gesneuveld zijn en banen door zijn opgezegd. Ik heb besloten om mijn man te houden. Over dat werk later meer…