Doutzen Kroes is zwanger van haar tweede kindje. Ze krijgt
‘de perfect getimede baby’, aldus de Privé.
Ik kan dat niet, baby’s timen. Die van mij gooiden steeds
roet in het eten. Keet was op alle fronten veel vroeger dan verwacht. En
doordat ik daarna een paar jaar de tijd nodig had om mezelf bij elkaar te rapen
(ik was een tijdje niet zo relaxt) was er nog even geen ruimte voor een tweede.
Tegen de tijd dat wij bedachten dat een tweede welkom was, bleek die niet te
komen. Ik timede wat af. Maar het zat er niet in. Wij besloten dat het met z’n
drieën ook leuk was, en prompt besloot Teun dat het toch zijn tijd was. En zo
kreeg Keet zes jaar na haar geboorte toch nog een broertje.
Vorige week zat ik na afloop van een schrijfworkshop in een
verlaten cursuszaaltje nog wat werk af te ronden, toen twee medewerkers van het
zalencentrum het zaaltje kwamen opruimen. Al kletsend over collega’s ruimden ze
de stiften en koffiekopjes op. Ze roddelden over hun collega Paul die net vader
was geworden. ‘Als dat kind tien is, is hij al vijftig!’ riep de een. Ze waren
het er beide over eens dat dat wel heel oud was. Ik geloof dat ze hem al met
een rollator langs het voetbalveld zagen staan. ‘Goh, dat heb ik ook,’ bedacht
ik me toen hardop. Ze keken me verschrikt aan. Alsof het meubilair plotseling
ging praten. ‘Ik ben ook vijftig als mijn zoontje tien is.’ Ze probeerden het een
soort van goed te maken door te zeggen dat je dat echt niet zou zeggen. Ik kon
het niet laten om ze toch duidelijk te maken dat het leven nou eenmaal niet te
plannen valt. Ook al denkt de Privé van wel. Dat het leven loopt zoals het
loopt. Misschien had Doutzen het ook allemaal wel heel anders in haar hoofd.
