Ik vind vakanties boeken moeilijk. Ik vind het lastig om
vooruit te plannen en ik vind al snel alles te duur. En van online zoeken naar
de beste camping of een leuk appartementencomplex word ik bloednerveus. Alles
behalve relaxt dus.
Dus toen mij dit jaar werd gevraagd of ik een van de nieuwe
safaritenten van Eurocamp wilde uitproberen kwam dat voor mij als een geschenk
uit de hemel.
Het werd Spanje. En zo zaten we vorige week zo’n veertig
kilometer ten zuiden van Barcelona op camping Vilanova Park. Waar wij vorig jaar nog met zijn vieren drie weken op
verschillende campings in een goedkoop zelf op te zetten koepeltentje
doorbrachten, werden we nu door de Britse medewerker van Eurocamp naar onze
‘Glamp-tent’ gebracht. Zo’n tent waar ik voorheen alleen bewonderend langsliep
zeg maar, met het idee ‘te duur’ in mijn hoofd.
Tja… en dat is waar. Goedkoop is het echt niet, zo’n weekje
‘glampen’, maar oeh wat vond ik het fijn. Een tent waar je gewoon doorheen kunt
lopen. Met echte bedden en zelfs schone handdoeken en badlakens, een gewone
koelkast en een echt vriesvak.
De camping zelf zou trouwens bij een eigen zoektocht op
internet nooit door mijn selectie zijn gekomen. Té groot, te veel animatie, te
georganiseerd, te dit en te dat. Op papier (op scherm) voldeed deze plek totaal
niet aan mijn, in de afgelopen jaren opgebouwde, eisen. Maar ik ontdekte dit
jaar dat het helemaal niet zo veel uitmaakt. Dat het vooral veel uitmaakte dat
ik zelf relaxter op vakantie ging dan ooit. Wie mij al langer volgt heeft
eerder kunnen lezen dat ik niet altijd even goed ben geweest in vakantie
vieren. In verschillende blogs schreef ik hoe ik gestrest op prachtige stranden
heb gezeten omdat ik de maanden daarvoor mezelf weer eens voorbij was gerend.
Maar het lijkt alsof ik toch wat heb geleerd het afgelopen jaar. Deze vakantie
lachte ik samen met Henno om de stoelendans die ’s ochtends plaatsvond bij het
te drukke zwembad. Ik genoot van de foute liedjes van de minidisco die Teun na
één dag al uit volle borst meezong. De camping was dan wel groter dan ik ooit
had kunnen dromen, hij was wel rustig en de geluiden van het animatiecircus
reikten gelukkig niet tot aan onze tent.
Dit blog zou natuurlijk hilarischer zijn als er allerlei
vakantie-ellende op ons pad was gekomen. Maar het enige vervelende die week was
dat dochter Keet anderhalve dag ziek werd en ik serieus bang was dat ze zou
uitdrogen. Ook toen was die safaritent een redding. Want ziek zijn op een echt
bed, in een tent die redelijk koel blijft én een ventilator heeft, is toch een
stuk fijner dan ziek zijn in ons broeierige eigen tentje op luchtmatras.
Kortom, het was fijn in de safaritent. Het is vooral fijn
als het je zelf lukt om relaxter op vakantie te gaan en last but not least, het
is op vakantie ook fijn als je kinderen steeds iets zelfstandiger worden en je
gewoon de kans hebt om een goed boek te lezen.
 |
| Mojito-time! |
Deze drie boeken las ik deze zomer trouwens met veel plezier:
- Magnus van Arjen Lubach
- Wij van David Nicholls
- Kom hier dat ik u kus - Griet Op de Beeck
Dit jaar ging het dus goed. Hoe ik de afgelopen jaren wat meer aan het ploeteren was tijdens vakanties lees je bijvoorbeeld in deze blogjes:
