donderdag 1 juli 2004

Making conversation

Aan alle vrouwen die vóór mij zwanger waren en tegen wie ik opmerkingen heb gemaakt over de omvang van hun buik, biedt ik hierbij mijn verontschuldigingen aan. Pas nu ik zelf halverwege mijn zwangerschap ben, besef ik hoe vermoeiend het is dat de hele wereld een mening schijnt te mogen hebben over je uiterlijk. Op één dag kunnen deze meningen variëren van je gaat het toch al echt zien tot kun je die spijkerbroek nóg aan of wat een bescheiden buikje! Afhankelijk van wat je de volgende dag aan hebt, kan het zo maar dat diezelfde mensen (meestal collega’s) de volgende dag hun mening bijstellen en dat weer graag met je delen. De eerste opmerkingen voor de lunch zijn nog wel te behappen, maar hoe verder de dag vordert, hoe meer mijn arsenaal aan reacties opraakt. Want tja, wat kan je eigenlijk zeggen over die buik?
Meningen over je buik, maar ook meningen over wel of geen pretecho, thuis bevallen of in het ziekenhuis. Meningen over onderwerpen waar ik zelf goed over nadenkt op een moment dat ik daar aan toe ben. Waar ik zelf een mening over heb, niet altijd gebaseerd op argumenten, maar vaak op mijn gevoel.
Heb je behoefte aan wat meer aandacht in je leven? Word zwanger! Nooit vroegen zo veel mensen aan me hoe het gaat. En als er gelijktijdig met je zwangerschap nog wat andere belangrijke dingen in je leven gebeuren, dan zit je helemaal gebeiteld. En wat is de natuurlijke neiging van de mens als hem een vraag gesteld wordt? Antwoord geven! Natuurlijk heb je dan nog de keuze tussen de lange versie en de korte versie van het antwoord. Aanvankelijk zag ik het gevaar niet. En alle lieve mensen die mij met een serieuze, meelevende blik aankeken hadden wat mij betreft dan ook recht op een betrokken antwoord. Gevolg: je komt nauwelijks aan werken toe, de collega’s met wie je je kamer deelt kennen alle ins en outs van je leven beter dan je eigen vriend en je praat zo veel over jezelf dat je je eigen verhaal niet meer kunt horen. Hoe goed bedoeld ook, ik voel me niet prettig bij al die aandacht!
Daarom probeer ik een nieuwe tactiek: zo snel mogelijk het perspectief van het gesprek te verleggen. Na een kort antwoord zoals het gaat goed, stel ik zo snel mogelijk de wedervraag en … hoe gaat het met jou? (niet iedereen trapt jammer genoeg in dit trucje)
‘Making conversation’ als je toevallig iemand tegenkomt op straat, in de gang op je werk, is niet altijd even makkelijk. En buiken en zwangerschappen zijn blijkbaar een makkelijke ingang om een praatje te maken. Zoals gezegd: ongetwijfeld lief bedoeld, maar ook erg makkelijk. Voor diegene die het gesprekje begint. Maar niet altijd voor de aangesprokene. Daarom mijn excuses aan al degenen die ik met obligate vragen en meningen heb bestookt. In de toekomst zal ik er aan denken dat een zwangere vrouw ook nog iets meer is dan alleen een buik.