zondag 20 mei 2012

Vroeg

Sinterklaas is vroeg dit jaar. We dachten er even vanaf te zijn. De Sint was in december nog niet koud het land uit of Keet begon vragen te stellen over ‘het geheim’. De Sint die bij haar op school verscheen had ook niet echt bijgedragen aan haar goedgelovigheid. Omdat ze volgend jaar met Sinterklaas ruim acht is, besloten we het mysterie met haar te delen. En zo kwam onze oudste er achter dat Sinterklaas niet echt bestaat. We legden haar uit dat de goede man heel lang geleden wel echt heeft geleefd. Dat het een goedheiligman was die de arme kinderen cadeautjes gaf en dat we dat nu nog steeds vieren omdat dat zo mooi was. Ze pakte het verhaal goed op. Was niet in shock en was ook niet boos op ons dat we haar jaren lang hebben voorgelogen. Af en toe kwam er een vraag. “Maar hoe komen die cadeautjes dan in mijn schoen?” en “van wie heb ik dat Angry-birds-dekbed dan gekregen?” Ze kon er eigenlijk wel de grap van inzien en we zagen dat ze opeens weer meer zelfvertrouwen kreeg. Ze had toen net een periode achter de rug waarin ze af en toe erg onzeker was. Door deze onthulling leek ze te groeien. We bespraken met haar dat het heel belangrijk was dat ze er nog niet met de andere kinderen uit de klas over zou spreken, omdat de meesten nog geloofden. Zij hoorde nu bij de groep die het wel wist en dat deed haar goed. Ondertussen konden we er thuis openlijk over praten, want Teun was nog te klein om te begrijpen waar het over ging. Hij was net één dus het ging nog een beetje langs hem heen. Tot hij in de meivakantie in Abu Dhabi in het huis van onze vrienden een Sinterklaas-DVD ontdekte. “Tinterklaasje!” riep hij uit. En “Parte Piet!” Als hij weer eens te vroeg wakker werd was deze DVD mijn redding. Hup, de computer in en ik kon toch zo nog een uurtje verder dommelen. Sinterklaas was vanaf toen helemaal ‘The Bom’. We zijn nu twee weken verder en Sinterklaas is het nog steeds helemaal. De DVD is nog in Abu Dhabi, maar You Tube staat vol met filmpjes van diverse intochten, het Junior Sint Festival, Sinterklaasblunders of Moffel en Pier met Sinterklaas. En vanmorgen zijn de Palymobil Sint en Piet uit de doos gekropen. Hij associeert de goede man nog niet met cadeautjes, en toch is hij he-le-maal in de ban van de man en zijn Pieten. Ik ben bang dat wij er tegen december wel een beetje klaar mee zijn. Maar nu is het wel te schattig om hem luidkeels Sinterklaasliedjes te horen zingen. Woord voor woord.

maandag 7 mei 2012

Abu Dhabi

Acht uur in een vliegtuig gaan zitten met een dreumes is best spannend. Het ging zes jaar geleden goed toen we Keet mee naar Bali sleepten, maar of Teun het ook zo goed zou oppakken was natuurlijk de vraag. Maar geen gestress, ik had me goed voorbereid: de juiste apps op de iPad gezet, voldoende te eten mee en cadeautjes voor als het zwaar werd. Dat, eenmaal aangekomen in Abu Dhabi, niet alle cadeautjes waren uitgepakt was dan ook een goed teken en zo kwamen we redelijk fris aan op Abu Dhabi Airport. De ellende begon een paar uur later. Hij sliep slecht tot niet, wilde niets eten en wilde alleen maar gedragen worden. Wat normaal al behoorlijk vermoeiend is, maar bij een temperatuur van 40 graden je tot wanhoop drijft. En toen wist ik het weer. Op vakantie met een kind van één is best hard werken. We waren inmiddels gewend aan Keet die de hele dag op pad is met vriendjes en vriendinnetjes. Die uitslaapt en kan zeggen wat er aan de hand is als het haar niet zint. We waren er al weer aan gewend dat je op vakantie uitslaapt en meer dan één boek leest. Maar ja, wij moesten zo nodig zes jaar later weer van voor af aan beginnen. En daar zat ik dan, in Abu Dhabi. Met een beenklever die zijn zwembandjes weigerde, me ondertussen afvragend of het de warmte zou zijn waar hij last van had, of de reis niet te zwaar was geweest, of we hem niet te veel van hot naar her aan het slepen waren. Langzaam kwamen we toch allemaal in ons ritme. Teun sliep in de middag beter en als we één uitstapje per dag deden en de rest in en om huis en zwembad hingen leek het voor iedereen wel vakantie. Dat we bij lieve vrienden in een heerlijk huis vertoefden droeg behoorlijk bij aan het vakantiegenot. Dat we aan vriendin E. een uitstekende tourguide hadden die volledig meeging in onze wensen, maakte het ook behoorlijk aangenaam. En dat we in een wereld terecht kwamen die zo anders is dan de onze, zo nieuw en zo verrassend, bleek ook genoeg energie te geven om de gebroken nachten te overleven. En na een kleine week durfde de kleine man zich dan eindelijk in het zwembad te laten zakken, accepteerde hij de zwembandjes en gingen zijn ogen weer ‘aan’. Zelfs de uren durende barre tocht door de woestijn doorstond hij vrolijk. Iedere keer als we lang de prachtige Sjeik Zayed-moskee reden riep hij ‘wow’. En opeens viel het me ook op dat hij een stuk minder kwijlde... Ikzelf begon de temperatuur ook opeens een stuk aangenamer te vinden en heb toch nog een goede 120 pagina’s van mijn boek gelezen. Op vijf mei werd ik dan ook licht weemoedig wakker omdat de laatste dag was aangebroken. Tien dagen in dit bijzondere land, bij deze bijzondere vrienden was te kort. Ik pinkte ‘ s middags een traantje weg in de keuken en genoot nog van onze laatste avond samen. Deze vakantie is met stip in onze vakantie top-5 terecht gekomen. En als Teun de eerste paar dagen geen last gehad zou hebben van doorkomende kiezen, dan was hij misschien wel op één geëindigd……