maandag 23 november 2015

Verhuisbericht!

Daar is hij dan: www.clubvanrelaxtemoeders.nl, de website bij de Facebook-club. Want wat is nou een club zonder clubhuis? De club, die begonnen is als klein initiatief ter promotie van mijn eerste boek Relax Mama is ondertussen uitgegroeid tot een volwassen club met trouwe en enthousiaste leden. Daar ben ik megatrots op en ik ben ook dagelijks heel dankbaar voor alle toffe reacties die ik van iedereen krijg.
Dit jaar kreeg ik het gevoel dat het tijd was voor ‘de volgende stap’ met de club. En die volgende stap is er nu met de site. Wat je hier vindt? Oude en nieuwe blogs van mij, bingo’s, de jullie welbekende spreuken en natuurlijk de 9x’s. Kortom: een dagelijks portie hart onder de riemen. Of er nu iets gaat veranderen? Nee, ik blijf gewoon doen wat ik al deed, maar dan een beetje meer. En ik krijg ook nog hulp! Onder het mom ‘die andere moeders bloggen ook maar wat’ ga ik langzaamaan een team verzamelen van bloggers die ik clubwaardig vind. Te beginnen met Sanne die je misschien al kent van ‘Sanne zegt’.
Ben je net bij de club en wil je nu eigenlijk wel eens weten wat en wie er achter zit? Hier lees je meer: http://clubvanrelaxtemoeders.nl/over-de-club/ Welkom bij de club!

maandag 16 november 2015

Waar was jij?

Ik lig op een hotelkamer in Zweden. Te vroeg wakker zonder reden, zoals de laatste tijd wel vaker. Naast me ligt Keet nog te slapen. Ze gaat vandaag een skateboardwedstrijd skaten in Malmö. Ik vind het spannender dan zij geloof ik. Normaal doet ze dit soort dingen met haar vader. Die kent alle tricks, weet wat ze kan. Weet waar hij aan moet denken en wat hij moet zeggen als ze iets niet durft.

Ik haal mijn telefoon van vliegtuigmodus en scroll door verschillende timelines. Twitter, Facebook. Profielfoto’s zijn gewijzigd, Pray for Paris. Wat is er aan de hand? Langzaam dringt het wereldnieuws tot mij door.

Ik moet Keet wakker maken. We moeten op tijd in de skatehal zijn. Ik moet het haar vertellen, dit is te groot. ‘Er is iets heel ergs gebeurd in Parijs,’ zeg ik een paar minuten nadat ze wakker is. Ik vertel over bommen, terroristen en doden. Ik weet niet of het echt doordringt. Haar eigen Instagram-timeline heeft zich inmiddels ook gevuld met berichten uit Parijs. Wat zal zij zich later herinneren als er wordt gevraagd: ‘Waar was jij? Waar was jij op 13 november 2015?’

Gisteravond kwamen we aan in Malmö. Via Kopenhagen, waar we de trein naar Zweden namen. Dat zou twintig minuten duren, maar we stonden lang vast voor de grensovergang. De paspoortcontrole was streng. Er werden mensen uit de trein gezet. Jonge jongens uit onze coupé konden zich niet identificeren, ze keken angstig. Op het perron liepen gezinnen met kleine kinderen die de trein moesten verlaten. Zweden had de dag ervoor de grenzen dichtgegooid voor de vluchtelingen. Ik had het wel in het nieuws gelezen, maar in de drukte was het niet tot me doorgedrongen. Keet en ik keken naar de mensen die er uit moesten. ‘Waar moeten ze nu heen?’ vroeg Keet. Een forens klaagde over de vertraging die ze nu elke dag heeft. Wij kwamen later dan gepland aan op Malmö Centraal en werden hartelijk onthaald door een groepje lieve Zweedse skateboardmeiden. We voelden ons direct welkom. Ze namen ons mee naar een falafeltent.

Waar was jij? Waar was je tijdens 9/11? Waar was je Toen Pim Fortuyn werd vermoord? Toen Lady Di verongelukte?  Ik las ooit in Psychologie Magazine dat bij herinneringen met veel emoties je je niet alleen de gebeurtenis zelf herinnert, maar ook de details eromheen. Een lichtflitsherinnering noemen ze dat. Alles om de herinnering heen wordt opgelicht.  Toen ik over 9/11 hoorde liep ik door de gangen van mijn toenmalig werkgever. De vloerbedekking was roze. Toen Lady Di overleed stapte ik in mijn eerste autootje, een zwarte Peugeot 205. Details die ik anders zou zijn vergeten.

Keet deed het goed in Malmö. Dag één van de wedstrijd was spannend. Ze kende de baan niet, was onwennig, maar ging door naar de halve finale. Die avond aten we bij een vegetarische Chinees. Dat de Chinezen vloeiend Zweeds spraken vond ik op dat moment hilarisch. De volgende dag reed Keet een prachtige run waarmee ze uiteindelijk vijfde werd. Ik was wederom trots op mijn meissie. En trots op ons. Dit weekend gaan we niet meer vergeten. Om heel veel redenen.

dinsdag 15 september 2015

Lieve Oppas (the making of)

Vorig jaar ontstond de Dag van de Oppas. En het boekje Lieve Oppas. Hoe dat zo kwam, daar schreef ik toen dit blogje over.

Het is maandag. De dag waarop ik niet werk. Nou ja, waarop ik meestal niet werk. Maar de laatste weken zijn hectisch, dus ik heb de laatste paar maandagen nogal eens oppas ingeschakeld, om toch wat bij te kunnen werken en de week productief te beginnen. Maar vandaag niet. Vandaag beklim ik de Mount Everest aan wasgoed. Terwijl Teun in ons bed Dora kijkt, concentreer ik me op spijkerbroekjes maar 98, t-shirts maat 132 en boxershorts in alle maten.

Plots plopt er een melding in het scherm van mijn iPhone. “11.00 uur briefing websiteteksten”. Shit. Een afspraak!? Die stond in mijn hoofd en in mijn laptop op dinsdag.
Direct bel ik de bewuste klant.
“Hadden wij die meeting vandaag?”
“Ja, die hebben we nu.”
“Oh shit, ik sta de was op te vouwen, ik dacht dat hij morgen was.”

Na een korte kortsluiting in mijn hoofd, handel ik snel. En binnen drie minuten kan ik de klant terugbellen dat ik alsnog kan komen. Onze oppas Mariska is de redder in nood. Ze heeft die dag toevallig niets anders staan en kan een half uur later bij ons zijn.

Fluitend rij ik over de A2 richting Amsterdam voor de afspraak. Geen stress meer nu ik weet dat Mariska er is en eigenlijk blij dat die afspraak vandaag is, zodat ik morgen ongestoord een hele dag kan schrijven. Wat is het toch fijn om een Mariska te hebben. Al mijmerend in de auto over dit geluk vraag ik me af of er eigenlijk een ‘dag van de oppas’ bestaat.

Ik gooi mijn #dtv op twitter en leer die dag dat de ‘dag van de leidster’ wel bestaat, maar die van de oppas niet. Een idee is geboren. Als frontvrouw van de Club van Relaxte Moeders kan ik deze kans niet laten liggen. Want wat is er nou relaxter dan een fijne oppas hebben? Zo één waar je kinderen mee weglopen, één die je uit de brand helpt als je een afspraak bent vergeten of je je week te vol hebt gepland. De oppas die ervoor zorgt dat je af en toe weer eens iets romantisch kan doen met je man. Die grappige WhatsAppjes stuurt van haar en je peuter als jij aan het werk bent. Als je er zo één te pakken hebt, dan moet je die ook af en toe eren. En af en toe iets extra’s geven en laten weten dat ze de beste is.

Dus zo ontstond de dag van de oppas. En een dag van de oppas is natuurlijk geen goeie dag als er niet een verkiezing aan verbonden is, en een boek. En zo had ik diezelfde dag er nog meer werk bij. Want zo’n boek moet ook geschreven worden. En gelukkig doe ik dat nog altijd honderd keer liever dan was opvouwen.

Aanstaande maandag: 21 september - Dag van de oppas!

Lieve Oppas - Invulboekje
Iets voor je oppas te kopen? Met het invulboekje Lieve Oppas
(€7,95) geef je iets liefs, leuks en persoonlijks! Het is een soort vriendenboekje dat je samen met de zoon of dichter voor de oppas invult.
Je kunt het bestellen via de online shop van Uitgeverij Snor.



vrijdag 21 augustus 2015

Glamping in een safaritent

Ik vind vakanties boeken moeilijk. Ik vind het lastig om vooruit te plannen en ik vind al snel alles te duur. En van online zoeken naar de beste camping of een leuk appartementencomplex word ik bloednerveus. Alles behalve relaxt dus.
Dus toen mij dit jaar werd gevraagd of ik een van de nieuwe safaritenten van Eurocamp wilde uitproberen kwam dat voor mij als een geschenk uit de hemel.
Het werd Spanje. En zo zaten we vorige week zo’n veertig kilometer ten zuiden van Barcelona op camping Vilanova Park. Waar wij vorig jaar nog met zijn vieren drie weken op verschillende campings in een goedkoop zelf op te zetten koepeltentje doorbrachten, werden we nu door de Britse medewerker van Eurocamp naar onze ‘Glamp-tent’ gebracht. Zo’n tent waar ik voorheen alleen bewonderend langsliep zeg maar, met het idee ‘te duur’ in mijn hoofd.
Tja… en dat is waar. Goedkoop is het echt niet, zo’n weekje ‘glampen’, maar oeh wat vond ik het fijn. Een tent waar je gewoon doorheen kunt lopen. Met echte bedden en zelfs schone handdoeken en badlakens, een gewone koelkast en een echt vriesvak.

De camping zelf zou trouwens bij een eigen zoektocht op internet nooit door mijn selectie zijn gekomen. Té groot, te veel animatie, te georganiseerd, te dit en te dat. Op papier (op scherm) voldeed deze plek totaal niet aan mijn, in de afgelopen jaren opgebouwde, eisen. Maar ik ontdekte dit jaar dat het helemaal niet zo veel uitmaakt. Dat het vooral veel uitmaakte dat ik zelf relaxter op vakantie ging dan ooit. Wie mij al langer volgt heeft eerder kunnen lezen dat ik niet altijd even goed ben geweest in vakantie vieren. In verschillende blogs schreef ik hoe ik gestrest op prachtige stranden heb gezeten omdat ik de maanden daarvoor mezelf weer eens voorbij was gerend. Maar het lijkt alsof ik toch wat heb geleerd het afgelopen jaar. Deze vakantie lachte ik samen met Henno om de stoelendans die ’s ochtends plaatsvond bij het te drukke zwembad. Ik genoot van de foute liedjes van de minidisco die Teun na één dag al uit volle borst meezong. De camping was dan wel groter dan ik ooit had kunnen dromen, hij was wel rustig en de geluiden van het animatiecircus reikten gelukkig niet tot aan onze tent.

Dit blog zou natuurlijk hilarischer zijn als er allerlei vakantie-ellende op ons pad was gekomen. Maar het enige vervelende die week was dat dochter Keet anderhalve dag ziek werd en ik serieus bang was dat ze zou uitdrogen. Ook toen was die safaritent een redding. Want ziek zijn op een echt bed, in een tent die redelijk koel blijft én een ventilator heeft, is toch een stuk fijner dan ziek zijn in ons broeierige eigen tentje op luchtmatras.
Kortom, het was fijn in de safaritent. Het is vooral fijn als het je zelf lukt om relaxter op vakantie te gaan en last but not least, het is op vakantie ook fijn als je kinderen steeds iets zelfstandiger worden en je gewoon de kans hebt om een goed boek te lezen.



Mojito-time!



Deze drie boeken las ik deze zomer trouwens met veel plezier: 
- Magnus van Arjen Lubach 
- Wij van David Nicholls 
- Kom hier dat ik u kus - Griet Op de Beeck



Dit jaar ging het dus goed. Hoe ik de afgelopen jaren wat meer aan het ploeteren was tijdens vakanties lees je bijvoorbeeld in deze blogjes:

zaterdag 23 mei 2015

Missen

Keet maakt vandaag haar internationale debuut. Ze doet mee aan de FAR'nHIGH skateboard Worldcup in Parijs, waar ze het vanmiddag tussen 12.00 en 14.uur opneemt  tegen de dertig beste vrouwen van de wereld.

Henno en Keet zijn donderdag naar Parijs vertrokken Teun en ik bleven thuis. Dat leek het meest logisch. Skateboardwedstrijden bestaan voor een groot deel uit wachten en duren vaak bijna een hele dag. Dat is voor kleuterbroertje niet altijd even leuk.

Deze wedstrijd in Parijs duurt vier dagen, inclusief de trainingssessies en verschillende rondes. Een lange reis er naar toe. Dat zouden we Teun niet aandoen. Dus zwaaide ik Keet en Henno donderdag uit. Met een brok in mijn keel van trots, spanning, en missen. Zij vertrokken naar Parijs, ik naar Nijmegen voor een schrijfopdracht. In de trein wilde ik het liefst een beetje huilen.

Via de app, telefoontjes, Instagram en Facebook word ik op de hoogte gehouden. Het skateboardpark is precies goed voor Keet, de obstakels de goede hoogte en met de juiste afstand. Het trainen gaat als een speer. Ze is de kleinste en jongste die meedoet. Tijdens de trainingen zijn de ogen op haar gericht. Er verschijnen foto’s van Keet samen met haar idolen.

Ik check de link waarop we zaterdag live met de wedstrijd mee kunnen kijken. Hij doet het nog niet. Onder de link zie ik dat de live cast pas zaterdag om 18.00 uur is. Ik kan dus niet meekijken. De teleurstelling spoelt als een golf over me heen. Ik mis ze meer dan ooit.

Ik krijg een foto van Keet trainend in een buitenpark. Henno vertelt aan de telefoon dat het toernooi meer op een festival lijkt dan op een wedstrijd. Dat het voor Teun ook best leuk was geweest. Op vrijdagavond kan ik de slaap niet vatten. Ik kruip iets dichter tegen Teun die op Henno zijn plekje mag slapen nu die er niet is. Ik vraag me af sinds wanneer ik me laat leiden door praktische motieven. Ik app Henno: ‘hou me tussen twaalf en twee elke tien minuten op de hoogte’ En: ‘Volgend jaar ga ik echt mee.’ Hij antwoordt: ‘Doe ik. En volgend jaar rijdt Keet hier top 5.’

Foto: Keet met de nummer 1 van de wereld en haar absolute voorbeeld Leticia Bufoni

Benieuwd hoe het Keet vergaat? Ze houdt het zelf ook bij op: www.instagram.com/SkateKeet

zondag 3 mei 2015

Mam, dit durfde ik je nooit te vragen

Maud, journaliste bij de Margriet, belde me met de vraag of ik vrouwen kende die het leuk zouden vinden om met hun moeder in de Margriet te komen. Met een foto, én een artikel over wat je je moeder altijd nog wel eens wilde vragen. Het zou in het moederdag-nummer komen.
Ik zei dat ik er even over na zou denken. En toen bedacht ik me, dat dit wel eens een leuk cadeau aan mijn eigen moeder zou zijn. Zo gezegd zo gedaan.

Het interview vond plaats bij mijn ouders thuis. De foto-shoot in Amsterdam. Het leverde ons twee bijzondere dagen, mooie herinneringen en nieuwe inzichten op.





maandag 27 april 2015

Duitsland

Ik was dit weekend in Duitsland met Keet. Op zaterdagavond zat ik op een bank met een jongen te praten die Ollie heette. Hij vertelde wat alle tatoeages op zijn lichaam betekende. Hij had veel te vertellen aan de wereld en dat deed hij met zijn tattoo’s. Ik moest daar een beetje om lachen en vertelde dat ik dat toch liever via mijn boeken en blogs deed.


Het huis waar we logeerden was in de middle of no where. In de tuin was een skateboardpool en onze gastheer was Martin. Hij ontdekte 15 jaar geleden het ‘fingerboard’ en begon de fingerboard-fabriek  Blackriver in Schwarzenbach. Daarnaast verdient Martin zijn geld met het aanleggen van betonnen skateboardparken.

Keet was uitgenodigd door haar grote voorbeeld Candy Jacobs om mee te komen naar Candy’s sponsor in Schwarzenbach. En zo belandden we in een nieuwe wereld. In een gebied waar amper iemand lijkt te wonen. De dorpen leken uitgestorven, geen winkel was open. Maar nergens zag ik zoveel skateboardparken zo dicht bij elkaar.

We bezochten samen met Martin alle parken die hij had gebouwd. Mijn voornemen om het hele weekend te gaan schrijven terwijl de dames zouden skateboarden, leek niet te gaan slagen. Met je laptop in de wind bij een buitenbaan gaan zitten is ook zo wat. Keet spoorde mij aan ook te gaan skaten. Enthousiast prees ze iedere poging die ik deed.

Het huis van Martin bleek een zoete inval. Een huis vol met kunst, met skateboards en fingerboards. De andere gasten waren niet echt van het praterige soort. Mijn Duits was niet goed genoeg om hen aan het praten te krijgen. Gelukkig kon Ollie goed Engels en had hij veel te vertellen. Gelukkig bleken Candy, Keet en ik een topteam te zijn met zijn drieën.

Op zondag bezochten we de fingerboard-fabriek en de hal waar het wereldkampioenschap fingerboarden werd georganiseerd. In de hal van de fabriek werden ‘curbs’ geplaatst en ontstond een binnenpark. Keet en Candy deden nog wat tricks en schoten nog wat filmpjes en Ollie vertelde dat hij uiteindelijk ook tekst in zijn gezicht wilde tatoeëren. Zodra hij wist welke boodschap dat moest zijn.

Om 15.30 uur was het tijd om weer richting Nederland te vertrekken. We namen afscheid van onze nieuwe vrienden. Van een nieuwe wereld en een nieuwe ervaring. Laat je nooit vertellen dat het leven saaier wordt als je kinderen krijgt. Anders wordt het wel.

Lieve Candy, lieve Keet, dank dat ik onderdeel mocht zijn van dit avontuur.

Candy maakte een mooie edit van dit weekend (oftewel een skatboardfilm) waar ik ook mijn debuut maak als skateboarder. Wil je de film zien? Klik hier (hij duurt 3.42 minuut).

Hieronder verder een paar foto's van het weekend. Op Instagram ook mijn eerste moves ;)

 

















Skaten in de achtertuin van Martin


































































Wat je doet tijdens een pitstop...

En..... mijn poging