Waar was jij?

Ik lig op een hotelkamer in Zweden. Te vroeg wakker zonder reden, zoals de laatste tijd wel vaker. Naast me ligt Keet nog te slapen. Ze gaat vandaag een skateboardwedstrijd skaten in Malmö. Ik vind het spannender dan zij geloof ik. Normaal doet ze dit soort dingen met haar vader. Die kent alle tricks, weet wat ze kan. Weet waar hij aan moet denken en wat hij moet zeggen als ze iets niet durft.

Ik haal mijn telefoon van vliegtuigmodus en scroll door verschillende timelines. Twitter, Facebook. Profielfoto’s zijn gewijzigd, Pray for Paris. Wat is er aan de hand? Langzaam dringt het wereldnieuws tot mij door.

Ik moet Keet wakker maken. We moeten op tijd in de skatehal zijn. Ik moet het haar vertellen, dit is te groot. ‘Er is iets heel ergs gebeurd in Parijs,’ zeg ik een paar minuten nadat ze wakker is. Ik vertel over bommen, terroristen en doden. Ik weet niet of het echt doordringt. Haar eigen Instagram-timeline heeft zich inmiddels ook gevuld met berichten uit Parijs. Wat zal zij zich later herinneren als er wordt gevraagd: ‘Waar was jij? Waar was jij op 13 november 2015?’

Gisteravond kwamen we aan in Malmö. Via Kopenhagen, waar we de trein naar Zweden namen. Dat zou twintig minuten duren, maar we stonden lang vast voor de grensovergang. De paspoortcontrole was streng. Er werden mensen uit de trein gezet. Jonge jongens uit onze coupé konden zich niet identificeren, ze keken angstig. Op het perron liepen gezinnen met kleine kinderen die de trein moesten verlaten. Zweden had de dag ervoor de grenzen dichtgegooid voor de vluchtelingen. Ik had het wel in het nieuws gelezen, maar in de drukte was het niet tot me doorgedrongen. Keet en ik keken naar de mensen die er uit moesten. ‘Waar moeten ze nu heen?’ vroeg Keet. Een forens klaagde over de vertraging die ze nu elke dag heeft. Wij kwamen later dan gepland aan op Malmö Centraal en werden hartelijk onthaald door een groepje lieve Zweedse skateboardmeiden. We voelden ons direct welkom. Ze namen ons mee naar een falafeltent.

Waar was jij? Waar was je tijdens 9/11? Waar was je Toen Pim Fortuyn werd vermoord? Toen Lady Di verongelukte?  Ik las ooit in Psychologie Magazine dat bij herinneringen met veel emoties je je niet alleen de gebeurtenis zelf herinnert, maar ook de details eromheen. Een lichtflitsherinnering noemen ze dat. Alles om de herinnering heen wordt opgelicht.  Toen ik over 9/11 hoorde liep ik door de gangen van mijn toenmalig werkgever. De vloerbedekking was roze. Toen Lady Di overleed stapte ik in mijn eerste autootje, een zwarte Peugeot 205. Details die ik anders zou zijn vergeten.

Keet deed het goed in Malmö. Dag één van de wedstrijd was spannend. Ze kende de baan niet, was onwennig, maar ging door naar de halve finale. Die avond aten we bij een vegetarische Chinees. Dat de Chinezen vloeiend Zweeds spraken vond ik op dat moment hilarisch. De volgende dag reed Keet een prachtige run waarmee ze uiteindelijk vijfde werd. Ik was wederom trots op mijn meissie. En trots op ons. Dit weekend gaan we niet meer vergeten. Om heel veel redenen.