woensdag 12 augustus 2009

Vakantiestress

Ik hou van vakantie. Van reizen, vliegtuigen, treinen, andere landen, vreemde culturen, campings, hostels, en zo blijkt nu: ook van kindvriendelijke vakantieparkjes met zwembad.
Toch was ik tijdens mijn laatste vakanties, hoewel fantastisch ingevuld, niet op mijn gelukkigst. In 2006 ontdekte ik in Bali dat ik nodig aan mezelf moest werken en lag gestrest onder een palmboom. In 2007, Griekenland, was dat proces nog gaande en bleek dat aan jezelf werken dieper gaat dan ik kon bevroeden. En vorig jaar in Frankrijk moesten er nog een paar losse eindjes aan elkaar worden geknoopt. Tijdens onze vakanties kwam dit alles er in volle overgave uit. En zo wist ik ook ons romantische weekendje Madrid aardig te verknoeien.
Maar dit jaar was alles anders. Ik ben tenslotte herboren. Ben angsten aangegaan, heb dalen overwonnen en zo mezelf opnieuw ontdekt. Bovendien heb ik geleerd dat zeker de helft van de mensen die op vakantie gaat enige vorm van stress ondervindt, dus ook daar zal ik me niet door van de wijs laten brengen. Om ook die gebruikelijke vakantiestress te beperken had ik me degelijk voorbereid. Vluchten geboekt, appartementen geregeld. Alles gedocumenteerd, al een weekje eerder vrij genomen. Hoe georganiseerd kun je zijn. Dat was blijkbaar ook de nieuwe ik: “Miss organised”. Ik, die stoere, die van “wat we niet bij ons hebben lenen we van de leuke buurjongens”.
En zie hier hoe relaxed ik op dit moment op mijn balkonnetje in Portugal zit. Laptopje op schoot. Biertje naast me. Vakantie zoals vakantie hoort te zijn. Lopen is slenteren geworden, ontbijten uit eten.
Ik kan het weer! Vakantie vieren!
Het is deze zomer maar één weekje misgegaan. Maar gelukkig hebben we van die week de foto’s nog. Want hoewel ik lichamelijk wel in Portugal was aangekomen, mijn ziel wilde nog niet meekomen. Ik zat nog in mijn eigen hoofd en was me continu aan het afvragen hoe ik me voelde, óf ik al iets voelde. En ja! Daar was het: het “waar-moet-ik-naar-toe-met-mijn-lijf-gevoel”. Surprise, surprise: self fulfilling prophecy in vol ornaat.
Dit was niet de bedoeling. Ik had geen heimwee, vliegangst, smetvrees of angst voor vreemde dieren. Maar wel buikpijn. En toch: ik wilde hier wel zijn, en niet liever in Utrecht. En ik wilde zeker geen vakantiefobie. Deze vicieuze cirkel moest doorbroken worden. Dit ging me niet nog een jaar gebeuren. Als het niet goedschiks ging, dan maar kwaadschiks. Ik kon me best een steuntje in de rug permitteren.
Dus zo kon het gebeuren dat er op een dag een Portugese dokter in mijn luxe appartement zat. Hij keek me serieus aan, stelde aardige vragen, mat mijn hartslag en bloeddruk, schreef een receptje uit en toverde voor de eerste dagen een paar blauwe pilletjes uit zijn binnenzak. Advies: voor het slapen gaan één hele nemen en daarna in geval van nood een kwart of half pilletje. En het hielp. Ik sliep die nacht als een roos tot 9 uur uit. En SLAAP was blijkbaar een wondermiddel. In de dagen daarna heb ik af en toe een kwart pil genomen, maar mijn wonderbaarlijke genezing ging snel. De cirkel was doorbroken en de pillen na een paar dagen niet meer nodig. Ik was trots op mezelf.
Het wordt wat warm op ons balkonnetje. Tijd om naar het strand te gaan. Tijd voor verse sardientjes. Ik wou dat we een paar weken bij konden boeken.