donderdag 28 maart 2013

Club van relaxte vaders

Op veler verzoek heb ik nu ook de club van relaxte vaders geopend. Een blog van verschillende vaders. Van vaders die opvoeden, maar niet de waarheid in pacht hebben. Van de grappigste vaders ter wereld, vaders die goed kunnen stoeien, vaders met wie je de stad in wil. Van vaders die met hun kinderen gooien. Die soms heel laat thuis zijn. Van vaders die langs de lijn staan, die ook luiers verschonen, die heel goed kunnen gamen en die eigenlijk net als die andere vaders (en moeders) ook maar wat doen.
Het blog is een aanvulling op Relax Mama! en de 'Club van relaxte moeders.' Want bij een relaxte moeder hoort een relaxte vader, toch?

De eerste bijdrage op het blog is van Luuk. Die vroeger het liefst anoniem door de stad liep. Maar sinds hij kinderen heeft, wordt dat een stuk lastiger...

dinsdag 26 maart 2013

Relax Mama! de soundtrack

Hij is er! De eerste Relax Mama-muzieklijst. Je vind hem op Perfects.nl. Geen lijst met zoetsappige platen over moeders of over de liefde voor je kinderen. Op Perfect Relax Mama! vind je muziek die ervoor zorgt dat je je haar wilt losgooien, je heupen wilt wiegen en je strot open wilt trekken. Platen waar je gewoon vrolijk van wordt. Power vrouwen van vroeger en nu, afgewisseld met goede beats van leuke mannen. De perfecte muziek om op te zetten in de auto als je terug komt van je werk en van werkende vrouw moet transformeren naar vrolijke moeder. Nummers om flink hard thuis aan te zetten en in de huiskamer met kind op je arm op te dansen. Muziek waarbij legostenen en treinrails opruimen een feest wordt.
En ach, om het af te maken eindigt de lijst alsnog met een zoetsappig nummertje van Ben Folds, The Luckiest. Want ook al is het leven soms ‘Not fair’ (Lily Allen), voel je je als moeder ook wel eens ‘Locked out of heaven’ (Bruno Mars’), we zijn ook allemaal wel eens ‘on fire’ (Alicia Keys) en zijn we allemaal gewoon vette mazzelaars met die leuke kinderen van ons. Verder geen diepgaande geheime boodschap in de titels. ‘Shine bright like a diamant’ ladies (Rihanna), vier het leven (oftewel ‘Dejame Vivir) en onthoud: you can still rock mama! 

vrijdag 22 maart 2013

Geuzennaam


 Ik weet niet meer precies wanneer het was en wie ik belde. Maar ik weet wel dat ik met een dikke grijns op mijn gezicht aan de telefoon zat toen ik voor het eerst zei: ‘Hallo, met de moeder van Keet.’ Ik had van te voren nooit gedacht hoe cool het zou zijn om die woorden uit te spreken. En hoe fijn is het als je kind voor het eerst ‘mama’ zegt!? Ik hoop in ieder geval dat Keet en Teun mij altijd mama blijven noemen. De rest van de wereld noemt me al Elsbeth. Maar er zijn maar twee mensen in de hele wereld voor wie ik eigenlijk ‘mama’ heet!

woensdag 20 maart 2013

Veel geleerd

Ik heb best veel geleerd sinds ik moeder ben...




zaterdag 9 maart 2013

Ask again


Ervaar zojuist hier in huis dat de peutertip uit deze tweet ook prima werkt voor achtjarige meisjes. 'Pappa wil je voetballen?' 
'Nee, ik zit even lekker bij je moeder.'
'Pappa wil je voetballen?'
'Nee, nu even niet Keet.'
'Pappa .. Etc..'
Resultaat: pappa staat nu te voetballen.

Rauw

Het is al weer negen jaar geleden dat ik mijn vriendin Ida verloor. In mij groeide nieuw leven en zij beroofde zich van het leven. De laatste paar weken denk ik weer veel aan haar. Bijvoorbeeld als er via Twitter of Facebook oproepen naar vermiste personen verschijnen (please retweet). 

Toen Ida verdween wisten we nog niets van Facebook,  Hyves of Twitter. We hingen stencils met haar foto op, op het station en op hoeken van straten. Stencils die we weer weghaalden toen het niet meer nodig bleek te zijn. Ik denk meer aan haar nu ik weer actiever ben gaan hardlopen en ik geïnterviewd werd over hardlopen. Ik dacht aan haar toen we een paar dagen gingen snowboarden. Allemaal dingen die we vroeger samen deden. 

Negen jaar. Soms lijkt het lang, soms lijkt het kort. Negen jaar dat is bijna de leeftijd van mijn stoere meissie, die ik voor het eerst voelde trappelen toen ik de enveloppen van de rouwkaarten aan het schrijven was. Het zijn negen jaren waarin ik soms ook een tijdje niet aan haar dacht. Jaren die ik wel met haar had willen delen. Waarin ik ook nog een jochie kreeg en nieuwe lieve vrienden die haar nooit hebben gekend en nooit meer kunnen leren kennen. 

Ze zit weer in mijn hoofd de laatste weken en ik probeer met een glimlach terug te denken aan de mooie, grappige avonturen die we samen hebben meegemaakt. Hoe ze me tijdens onze studententijd als huisgenoot uit bed trok om voor dag en dauw te gaan zwemmen, hoe we samen onze eerste meters op het snowboard maakten, hoe we in diepe zeeën doken en hoe ze keek toen ik vertelde dat ik zwanger was van Keet. Maar hoe veel goede herinneringen er ook zijn, nergens lukt het me om met een glimlach terug te kijken. 

Na negen jaar is het nog altijd het verdriet dat overheerst in plaats van het plezier van het samen geleefde leven. Geen rauw en alles overheersend verdriet meer. Maar wel verdriet van gemis en de zwarte rand die altijd om haar dood heen blijft hangen. En verdriet van onuitgesproken gedachtes en misverstanden. 

Ik wil graag met een glimlach terugdenken. Maar misschien zijn daar nog wel negen jaar voor nodig.


Deze column verscheen eerder op www.mentaalvitaal.nl

dinsdag 5 maart 2013

Hoe ik werd wat ik wilde worden

signerende Elsbeth
Een paar jaar geleden was ik mezelf kwijt. Ik wist niet meer wat ik leuk vond en was vergeten waar ik blij van werd. Het duurde even voordat ik dat door had, maar toen ik iets te vaak moe was en ‘niet zo lekker’ besloot mijn man me wakker te schudden en aan de bel te trekken. Ik ging onder een palmboom zitten (we waren op dat moment in Bali) en realiseerde me dat ik stress had. Gedurende die vakantie kwam ik erachter dat ik mezelf gruwelijk vergeten was. Ik was heel hard voor mijn dochter (toen bijna twee) gaan zorgen en voor manlief die dat jaar de ziekte van Pfeiffer had gehad en had mezelf volkomen weggecijferd. Er was weinig Elsbeth over. Er was de moeder-Elsbeth, vrouw-Elsbeth en de werk-Elsbeth, maar de leuke-dingen-voorjezelf-doen-Elsbeth was praktisch verdwenen. 

Er was werk aan de winkel. Ik moest mezelf opnieuw uitvinden. Naast wat hard-core therapie ging ik op zoek naar een hobby. En zo kwam ik bij de cursus ‘Verhalen schrijven’ terecht. Ik wilde tenslotte als kind al schrijver worden, ik schreef af en toe al een column voor een kleine lezerskring en op het werk werden de schrijfklussen ook altijd mijn kant opgeschoven. Maar fictie, daar had ik me nooit aan gewaagd. Met pen en schrijfblok kwam ik in een klaslokaal met allemaal amateur-verhalenschrijvers terecht. En ik werd er helemaal blij van. Iedere dinsdagavond fietste ik door de kou de stad in en fietste ik twee uur later met een dikke lach op mijn gezicht weer terug naar huis. Vol ideeën, vol inspiratie en langzaamaan ook met steeds iets meer ambitie. 

In de zomer van 2009 durfde ik zelfs mee te doen aan een verhalenwedstrijd van de Volkskrant. Ik stuurde mijn verhaal ‘Naar huis’ in en vergat vervolgens mijn mail te checken, waardoor ik bijna niet door had dat ik de wedstrijd won. De redacteur van de wedstrijd wist me uiteindelijk toch te bereiken toen ik op mijn werk was. En ik was door het dolle heen. Ik huppelde door de gangen van het grote kantoorgebouw waar ik destijds werkte en lachte van oor tot oor. Ik had een schrijfwedstrijd van de Volkskrant gewonnen! Hoe cool was dat.
  
In de maanden die volgden gebeurde er iets in mijn hoofd. Het gevoel bekroop mij dat ik die schrijfliefde misschien toch maar eens serieus moest gaan nemen. 
Langzaam groeide het plan om schrijver te worden. Zou ik stoppen met werken en de stap wagen? Ik ging het plan hier en daar hardop uitspreken. Ik ging het plan langzaam geloven. Ik ging wat minder geld uitgeven om wat te sparen voor het geval ik echt zou stoppen met werken. Ik liet me niet ontmoedigen door een ‘echte schrijver’ die na een schoolpleingesprekje spottend op Twitter schreef: “ik ontmoet hier Elsbeth en ze is eigenlijk schrijver’. 
Ik laste nog even een pauze in omdat ik onverwacht zwanger was van Teun. En ik hakte de knoop door toen Teun er eenmaal was. Ik werd schrijver. Ik ben schrijver. Ik werd wie ik altijd al wilde worden. En ik werd die dag trouwens ook veertig.


Dit blog verscheen in december op www.mentaalvitaal.nl