zaterdag 9 maart 2013

Rauw

Het is al weer negen jaar geleden dat ik mijn vriendin Ida verloor. In mij groeide nieuw leven en zij beroofde zich van het leven. De laatste paar weken denk ik weer veel aan haar. Bijvoorbeeld als er via Twitter of Facebook oproepen naar vermiste personen verschijnen (please retweet). 

Toen Ida verdween wisten we nog niets van Facebook,  Hyves of Twitter. We hingen stencils met haar foto op, op het station en op hoeken van straten. Stencils die we weer weghaalden toen het niet meer nodig bleek te zijn. Ik denk meer aan haar nu ik weer actiever ben gaan hardlopen en ik geïnterviewd werd over hardlopen. Ik dacht aan haar toen we een paar dagen gingen snowboarden. Allemaal dingen die we vroeger samen deden. 

Negen jaar. Soms lijkt het lang, soms lijkt het kort. Negen jaar dat is bijna de leeftijd van mijn stoere meissie, die ik voor het eerst voelde trappelen toen ik de enveloppen van de rouwkaarten aan het schrijven was. Het zijn negen jaren waarin ik soms ook een tijdje niet aan haar dacht. Jaren die ik wel met haar had willen delen. Waarin ik ook nog een jochie kreeg en nieuwe lieve vrienden die haar nooit hebben gekend en nooit meer kunnen leren kennen. 

Ze zit weer in mijn hoofd de laatste weken en ik probeer met een glimlach terug te denken aan de mooie, grappige avonturen die we samen hebben meegemaakt. Hoe ze me tijdens onze studententijd als huisgenoot uit bed trok om voor dag en dauw te gaan zwemmen, hoe we samen onze eerste meters op het snowboard maakten, hoe we in diepe zeeën doken en hoe ze keek toen ik vertelde dat ik zwanger was van Keet. Maar hoe veel goede herinneringen er ook zijn, nergens lukt het me om met een glimlach terug te kijken. 

Na negen jaar is het nog altijd het verdriet dat overheerst in plaats van het plezier van het samen geleefde leven. Geen rauw en alles overheersend verdriet meer. Maar wel verdriet van gemis en de zwarte rand die altijd om haar dood heen blijft hangen. En verdriet van onuitgesproken gedachtes en misverstanden. 

Ik wil graag met een glimlach terugdenken. Maar misschien zijn daar nog wel negen jaar voor nodig.


Deze column verscheen eerder op www.mentaalvitaal.nl

Geen opmerkingen:

Een reactie posten