We hadden een fikse ruzie. We zeiden dingen als: jij doet
ALTIJD dit en, jij denkt NOOIT aan dat. We zijn niet zo goed in ruzie maken. En
ze gaan altijd over dezelfde stomme huishoudelijke dingen. Omdat ik wat
slordiger ben (ik noem dat relaxter) en jij wat netter. Ik vond jou toen stom
en jij mij waarschijnlijk ook. En tot overmaat van ramp ging ik nog huilen ook.
En toen vond ik niet alleen jou, maar ook mezelf nog stom.
Ik kon uiteindelijk wel bedenken dat het niet gek was dat we
aan het ruziën waren. We hadden drukke weken. Allebei knoerthard aan het werk,
soms ook in de avonden. Ondertussen rennen zodat Keet naar voetbaltraining kon,
Teun niet overal mee naar toe werd gesleept, ik op tijd naar mijn cursus kon en
we ook nog lekker en goed eten op tafel hadden staan.
Ik had me na de zomervakantie voorgenomen om vaker een oppas
te regelen zodat we samen uit eten konden. Ik zou je ophalen van je werk in
Amsterdam, zodat we eerst hand in hand over grachten konden lopen en dan een kroeg of restaurant in. Maar toen
vlogen de weken voorbij, had ik me in een vlaag van verstandsverbijstering ook
nog opgegeven voor een kleinkunstcursus, die weer een avond extra vulde, en
waren we samen vooral dingen aan het regelen en aan het samenwerken om de boel
draaiende te houden. We waren sindsdien geen een keer samen uit eten geweest.
En het leven voelde recht en hoekig.
Tijd voor actie. Dus ik appte onze lieve oppas Mariska.
‘Help! kun je deze week een keer oppassen? Henno en ik moeten echt even samen
uiteten.’ De data die ik stuurde
lukte niet. Op andere dagen konden wij niet. Want cursus, want werk, want
weet-ik-veel-wat. Tot zij schreef: ‘maar vanavond kan ik wel!’
Die avond zaten we in een restaurant waar we nog nooit
waren. Met eten dat we niet zelf mochten uitkiezen, omdat de kok bepaalde. We
spraken over de kinderen, we spraken over ons werk, we spraken over vrienden en
over wat we leuk vonden. We spraken niet meer over de ruzie. We aten bekende en
onbekende gerechten en waren het erover eens dat de kaasplank won. Na een paar
uur fietsen we vrolijk naar huis. Die avond hadden we geen spetterende seks. We
waren moe. Maar het leven was sindsdien weer rond en zacht.
De illustratie bij dit blog heeft Moniek Paus gemaakt voor mijn nieuwe boek Love Mama! dat vanaf april 2014 verkrijgbaar is.
