We hadden een fikse ruzie. We zeiden dingen als: jij doet
ALTIJD dit en, jij denkt NOOIT aan dat. We zijn niet zo goed in ruzie maken. En
ze gaan altijd over dezelfde stomme huishoudelijke dingen. Omdat ik wat
slordiger ben (ik noem dat relaxter) en jij wat netter. Ik vond jou toen stom
en jij mij waarschijnlijk ook. En tot overmaat van ramp ging ik nog huilen ook.
En toen vond ik niet alleen jou, maar ook mezelf nog stom.
Ik kon uiteindelijk wel bedenken dat het niet gek was dat we
aan het ruziën waren. We hadden drukke weken. Allebei knoerthard aan het werk,
soms ook in de avonden. Ondertussen rennen zodat Keet naar voetbaltraining kon,
Teun niet overal mee naar toe werd gesleept, ik op tijd naar mijn cursus kon en
we ook nog lekker en goed eten op tafel hadden staan.
Ik had me na de zomervakantie voorgenomen om vaker een oppas
te regelen zodat we samen uit eten konden. Ik zou je ophalen van je werk in
Amsterdam, zodat we eerst hand in hand over grachten konden lopen en dan een kroeg of restaurant in. Maar toen
vlogen de weken voorbij, had ik me in een vlaag van verstandsverbijstering ook
nog opgegeven voor een kleinkunstcursus, die weer een avond extra vulde, en
waren we samen vooral dingen aan het regelen en aan het samenwerken om de boel
draaiende te houden. We waren sindsdien geen een keer samen uit eten geweest.
En het leven voelde recht en hoekig.
Tijd voor actie. Dus ik appte onze lieve oppas Mariska.
‘Help! kun je deze week een keer oppassen? Henno en ik moeten echt even samen
uiteten.’ De data die ik stuurde
lukte niet. Op andere dagen konden wij niet. Want cursus, want werk, want
weet-ik-veel-wat. Tot zij schreef: ‘maar vanavond kan ik wel!’
Die avond zaten we in een restaurant waar we nog nooit
waren. Met eten dat we niet zelf mochten uitkiezen, omdat de kok bepaalde. We
spraken over de kinderen, we spraken over ons werk, we spraken over vrienden en
over wat we leuk vonden. We spraken niet meer over de ruzie. We aten bekende en
onbekende gerechten en waren het erover eens dat de kaasplank won. Na een paar
uur fietsen we vrolijk naar huis. Die avond hadden we geen spetterende seks. We
waren moe. Maar het leven was sindsdien weer rond en zacht.
De illustratie bij dit blog heeft Moniek Paus gemaakt voor mijn nieuwe boek Love Mama! dat vanaf april 2014 verkrijgbaar is.
Herkenbaar. Maar dan moet je inderdaad wel goede en betrouwbare oppas hebben.... Wij zijn al 4 jaar niet meer samen uit geweest en ja, het is hard nodig.
BeantwoordenVerwijderenTja, wij zijn er ook niet altijd goed in geweest om oppassen te regelen. Maar ik ben er inmiddels van overtuigd dat het echt belangrijk is om daar in te investeren. Ik hoop dat mijn blog je misschien een duwtje kan geven ;)
VerwijderenOppas kan je toch ook al gauw in je familie of vriendenkring vinden. Wij regelen het zo over en weer. Gaan zij een avondje uit passen wij op, en andersom passen hun op onze kids. Prima geregeld en het is heerlijk om er af en toe tussenuit te knijpen met zijn tweetjes.
BeantwoordenVerwijderenLekker makkelijk als je geen familie hebt die wil oppassen en vrienden die allemaal kinderloos zijn en werken of liever uitgaan!
VerwijderenJa... inderdaad, het leven is een stuk makkelijker als familie en vrienden ook kunnen bijspringen. Dat is echt waar. Maar af en toe investeren om een goeie oppas in te huren. En tijd investeren om iemand te vinden die je echt ziet zitten is ook echt de moeite waard. Van mopperen op anderen en in de slachtoffer-rol gaan zitten is nog nooit iemand vrolijker geworden en geen relatie beter.
VerwijderenWij hebben ooit de "Marriage Course" gedaan (heeft wel een Christelijke achtergrond), eens in de zoveel tijd kwam je dan op een plek samen, werd er voor je gekookt en werd er ook nog eens voor gespreksstof gezorgd (mocht je dat zelf niet hebben, ha ha) Hierna hebben we dat 1 x in de maand samen uit eten erin proberen te houden, het is lastig, maar de moeite waard!
BeantwoordenVerwijderenWat goed!
VerwijderenHeerlijk! Net een weekendje met zijn tweeën weg geweest naar een hotelletje, heel suf gewandeld met daarna koffie en papieren krant, daarna winkelen en uit eten en hier daar koffie of een borrel.Kids logeren bij mijn zus en haar dochter. Wij zijn weer opgeladen voor school en 2 fulltime banen en Ohja een huishouden. Was 7 jaar geleden dat we echt wat met zijn tweeën gedaan hebben.
BeantwoordenVerwijderenYou go girl! Klinkt goed! Dat hotelletje wil ik ook ;) En dan het liefst aan het strand...
VerwijderenWij geven elkaar geen cadeau voor onze verjaardag maar in plaats daarvan gaan we lekker een weekendje weg. Even lekker samen, tijd voor elkaar. Heerlijk! :)
BeantwoordenVerwijderenBel ons dan de volgende keer!! En leuk geschreven!
BeantwoordenVerwijderen:-) X Sayori
Wat een herkenbaar verhaal. Mijn man en ik moeten af en toe ook gewoon weer even weg. Dat doet ons goed maar voor de kids is het ook altijd leuk bij opa en oma(of anderen). We doen ook 1x in de twee weken een avondje als de kids slapen de telefoon en tv uit en gaan we "gewoon" een spelletje doen en/of praten!
BeantwoordenVerwijderenToen wij vorige maand de kinderen even inruilden voor 3 dagen Londen, heb ik van meerdere mensen de vraag gekregen: 'En de kids dan? Breng je die zomaar weg?' JA dat doen wij! En om eerlijk te zijn heb ik ze niet zo erg gemist als men me had voorgeschoteld. We hebben gewoon een heerlijk weekend met z'n tweetjes gehad, en het einde van dit jaar gaan we weer.
BeantwoordenVerwijderenWat heerlijk om te lezen dat er meer 'egoïstische' ouders zijn!
Groetjes Leanne
Schrijfselsvanlea.blogspot.nl
Ik kan me er niets bij voorstellen als mensen zeggen dat ze al jaren niet weg zijn geweest met elkaar?! Als een weekend weg of een hele vakantie week (financieel/ praktisch) niet te regelen is; een avondje weg heb je toch zo voor elkaar? Wij wonen midden in A'dam, dus genoeg studenten voor handen.. maar in iedere plaats is toch wel iemand betrouwbaars te regelen? Via school, via een vriendin, oppasservice? Toen onze oudste (6) een maandje oud was, hadden wij alweer ons 1e etentje samen. Wel om 23u weer thuis voor de volgende voeding, maar toch. Ook met nr. 2 en 3 gaat het zo. Het gaat er om dat je dat huis en die baby/peuter/kind-bubble af en toe écht even uit moet en zonder onderbrekingen (gehuil, flesje, vieze luier, mamamamamama) met elkaar moet kunnen praten en lachen. Hou het leuk met elkaar; dat heeft het hele gezin iets aan! Wij hebben iedere vrijdag of zaterdag een oppas en gaan dan óf met elkaar op pad of met vrienden/vriendinnen. Verder ieder jaar een of twee weekendjes weg samen en de kinderen naar opa&oma. Blijf leven!
BeantwoordenVerwijderen