dinsdag 28 februari 2012

Bewaren


Het liefst zou ze alles bewaren. Als het aan haar lag, konden we nauwelijks nog lopen in huis, omdat al haar gemaakte tekeningen en knutselwerkjes overal in grote stapels rond zouden zwerven en er overal plastic goedkoop flutspul van verschillende marketingacties zou slingeren. Friemeltjes, frutseltjes die wij als troep betitelen doet zij het liefst in een doosje. Kettinkjes en armbandjes die ze nooit omdoet omdat ze geen ‘meisje-meisje’ is mogen onder geen beding worden weggegooid en toen ik laatst een stenciltje met een medaille erop had weggegooid, kon ik die gelukkig nog net op tijd uit de vuilnisbak vissen toen ze er naar vroeg. Oude knuffels waar ze al minstens drie jaar niet naar omgekeken heeft, of misschien wel nooit, mogen echt niet in de zak voor ‘de arme kindjes’, want die zijn opeens vreselijk belangrijk.
Maar het gaat niet alleen om het materiële. Keet bewaart ook geluiden. Op mijn iPhone staan inmiddels al een stuk of vijftig korte geluidsfragmentjes, variërend van korte zinnetjes die niet vergeten mogen worden, tot rare geluidjes of zelfverzonnen liedjes. En toen ik laatst onze tafelschikking wilde veranderen en Keet van mij aan de andere kant van de tafel moest gaan zitten, kostte dat heel wat overtuigingskracht omdat ze ‘zo aan die plek was gehecht’. En onlangs zei ze ’s ochtends vroeg tegen me: ‘wat jammer eigenlijk dat je gevoel niet kunt bewaren.’ Ik knikte instemmend en antwoordde dat dat ook de reden is dat veel mensen op mooie momenten foto’s maken. Om een gevoel vast te houden.
Aan de andere kant raakt ze ook heel makkelijk dingen kwijt. Zo weten we regelmatig niet waar haar voetbalschoenen, handschoenen, of scheenbeschermers zijn (meestal vijf minuten voordat ze naar de training moet). Zijn we al weken op zoek naar haar nieuwe blouse, die toch echt ergens in huis aanwezig moet zijn. En ik vraag me af of het Zwitserse zakmes van haar vader, waar ze ‘echt heel voorzichtig mee moest zijn’, ooit nog tevoorschijn komt. Hoe tegenstrijdig ook met het voorgaande, hier gaat ze dan weer redelijk laconiek en onverschillig mee om. Geen dikke tranen om die blouse die wij zo leuk vinden, geen paniek als haar voetbalschoenen nergens te vinden zijn. En daar snap ik dan weer niks van.
‘Welke gevoel wil jij eigenlijk vasthouden?’ vraag ik Keet iets later, terwijl ik daar ondertussen al van alles bij heb bedacht. “Hoe de handjes van Teun voelen,” zegt ze vastberaden. “Die zijn zo lekker zacht.”
Hoe waar is dat. Dat gevoel zou ik ook wel willen bewaren.

(Foto van Teun z'n handjes: Mariska Berrevoets)

zondag 26 februari 2012

Uit Raus Magazine #24

Raus Magazine #24 is uit. Hij is mooi! Hier één van mijn bijdrages.