Ik lig op een hotelkamer in Zweden. Te vroeg wakker zonder
reden, zoals de laatste tijd wel vaker. Naast me ligt Keet nog te slapen. Ze
gaat vandaag een skateboardwedstrijd skaten in Malmö. Ik vind het spannender dan zij
geloof ik. Normaal doet ze dit soort dingen met haar vader. Die kent alle
tricks, weet wat ze kan. Weet waar hij aan moet denken en wat hij moet zeggen
als ze iets niet durft.
Ik haal mijn telefoon van vliegtuigmodus en scroll door
verschillende timelines. Twitter, Facebook. Profielfoto’s zijn gewijzigd, Pray for Paris. Wat is er aan de hand?
Langzaam dringt het wereldnieuws tot mij door.
Ik moet Keet wakker maken. We moeten op tijd in de skatehal
zijn. Ik moet het haar vertellen, dit is te groot. ‘Er is iets heel ergs gebeurd
in Parijs,’ zeg ik een paar minuten nadat ze wakker is. Ik vertel over bommen,
terroristen en doden. Ik weet niet of het echt doordringt. Haar eigen Instagram-timeline heeft zich inmiddels ook gevuld met berichten uit Parijs. Wat zal zij
zich later herinneren als er wordt gevraagd: ‘Waar was jij? Waar was jij op 13
november 2015?’
Gisteravond kwamen we aan in Malmö.
Via Kopenhagen, waar we de trein naar Zweden namen. Dat zou twintig minuten
duren, maar we stonden lang vast voor de grensovergang. De paspoortcontrole was
streng. Er werden mensen uit de trein gezet. Jonge jongens uit onze coupé
konden zich niet identificeren, ze keken angstig. Op het perron liepen gezinnen
met kleine kinderen die de trein moesten verlaten. Zweden had de dag ervoor de
grenzen dichtgegooid voor de vluchtelingen. Ik had het wel in het nieuws
gelezen, maar in de drukte was het niet tot me doorgedrongen. Keet en ik keken
naar de mensen die er uit moesten. ‘Waar moeten ze nu heen?’ vroeg Keet. Een
forens klaagde over de vertraging die ze nu elke dag heeft. Wij kwamen later dan
gepland aan op Malmö Centraal en werden hartelijk onthaald door een groepje lieve
Zweedse skateboardmeiden. We voelden ons direct welkom. Ze namen ons mee naar een
falafeltent.
Waar was jij? Waar was je tijdens 9/11? Waar was je Toen Pim
Fortuyn werd vermoord? Toen Lady Di verongelukte? Ik las ooit in Psychologie Magazine dat bij herinneringen met
veel emoties je je niet alleen de gebeurtenis zelf herinnert, maar ook de
details eromheen. Een lichtflitsherinnering noemen ze dat. Alles om de
herinnering heen wordt opgelicht.
Toen ik over 9/11 hoorde liep ik door de gangen van mijn toenmalig
werkgever. De vloerbedekking was roze. Toen Lady Di overleed stapte ik in mijn
eerste autootje, een zwarte Peugeot 205. Details die ik anders zou zijn
vergeten.
Keet deed het goed in Malmö. Dag één van de wedstrijd was
spannend. Ze kende de baan niet, was onwennig, maar ging door naar de halve
finale. Die avond aten we bij een vegetarische Chinees. Dat de Chinezen vloeiend Zweeds spraken vond ik op dat moment hilarisch. De volgende dag reed Keet een
prachtige run waarmee ze uiteindelijk vijfde werd. Ik was wederom trots op mijn
meissie. En trots op ons. Dit weekend gaan we niet meer vergeten. Om heel veel
redenen.