Straks word je nog gelukkig

“Pas maar op. Straks word je nog gelukkig.” Met lachende ogen kijkt hij over zijn brilletje heen naar mij. Na maandenlang wekelijks in de stoel tegenover hem te hebben gezeten om mijn hart te luchten, uit te huilen en vooral ook veel naar hem te luisteren, geeft hij me deze waarschuwing. Met een groots gebaar neemt hij zijn bril van zijn hoofd en wacht mijn reactie af. Ik lach en denk dat ik hem geloof.

Ik weet niets eens meer hoelang het was dat ik wekelijks naar de stad fietste voor mijn therapiesessies. Wat ik wel weet is dat het even wennen was, maar vooral dat het een hele verademing was. Wekelijks je ei kwijt kunnen zonder schuldgevoel. Wekelijks wijze raad. Geen adviezen die je van je beste vrienden ook kunt krijgen, maar een andere blik die verder gaat dan je eigen logische gedachten. Die dus heel vaak niet logisch blijken te zijn.

Mijn steun en toeverlaat – we noemen hem Frits – kende geen wachtlijst toen ik hem voor het eerst belde in grote paniek. Frits kon ik in geval van nood altijd storen, zelfs als hij vakantie vierde op de Waddenzee met vrouw en kind. Frits zei eigenlijk altijd slimme dingen, kwam met hilarische voorbeelden en zijn stem deed me sterk denken aan die van Bert van Ernie.

Na – pak ‘m beet – anderhalf jaar werden de bezoekjes iets minder frequent en kon ik het op een gegeven moment ook zonder Frits. Ik was van mijn angst- en paniekaanvallen af en had mijn draai weer gevonden. Er waren geen grootse en schokkende dingen aan het licht gekomen, maar ik had dankzij de therapie een realistischer zelfbeeld gekregen, een realistischer beeld van mijn naasten en een realistischer beeld van mijn verleden. En dat hielp om meer mezelf te zijn, zonder angst.

Maar blijkbaar hoort het ook bij mij om soms toch weer even de weg kwijt te zijn. Dan bel ik schoorvoetend Frits.

Zo belde ik hem anderhalf jaar geleden ook in grote paniek. Een paar dagen eerder hadden we gehoord dat Teun (toen een maand of vier oud) drie gaatjes in zijn hart had en naar alle waarschijnlijkheid zeer snel een openhartoperatie zou moeten ondergaan. Ik wist niet waar ik het zoeken moest van angst. Mijn kleine mannetje op de intensive care, aan allemaal slangen en apparaten die zijn hartfunctie over zouden nemen. Hoe moest ik daarmee omgaan. Frits luisterde rustig naar me en leefde zich in. Hij vertelde me dat mijn angst volledig normaal was. Hier was geen sprake van een psychisch probleem. Hier was sprake van een reële angst, die iedere ouder zou hebben. Geen reden voor een bezoek aan hem. Hij gaf me drie tips die ik mijn leven niet zal vergeten:

1.    Laat je altijd goed informeren. Stel alle vragen die je vragen kunt aan de artsen.

2.    Als het daadwerkelijk mis is: accepteer het! (hoe moeilijk dat ook is).

3.    Praat erover met je vrienden (‘want die heb jij genoeg,’ voegde hij toe).

Ik nam deze wijze woorden ter harte en Teun bleek op wonderbaarlijke wijze te genezen en hoefde nooit geopereerd te worden. Ik leefde dus weer gelukkig voort.

Soms komt er toch een minder reële paniekaanval om de hoek kijken. En zo kan het zijn dat ik weer in de stoel tegenover hem beland. Ik zie het maar als een jaarlijks APK’tje. Blijkbaar heb ik die af en toe nodig. Godzijdank is daar dan Frits, die mij weer op het rechte pad zet. En dat is fijn. Zo fijn dat ik eigenlijk iedereen zo zijn eigen Frits gun.

Dit blog verscheen eerder op www.mentaalvitaal.nl

Verdiende aandacht

Even was ik bang in een zwart gat te belanden toen m’n boek Relax Mama! af was. Ik was tenslotte ruim een jaar lang bij alles wat ik deed bezig geweest met ideeën voor het boek. Leuk dat het in april in de winkels lag maar wat nu? Gelukkig was daar toen de eigenhandig opgerichte ‘Club van relaxte moeders’ op Facebook. Wat betekende dat ik gewoon door kon gaan met mijn creatieve proces over het relaxt moederen, de afgekeurde ideeën voor het boek toch nog op de één of andere manier kwijt kon en last-but-not least direct reacties kreeg op wat ik deed.

Op de dag dat ‘De Club’ live ging zaten de relaxte vader en ik op de bank. Waarschijnlijk allebei met een laptop op schoot. “En”, zegt H. “met hoeveel likes ben je tevreden?”

“Uuuuhhh tja, waneer zou de club groot genoeg zijn?” We kwamen er op uit dat 400 een mooi aantal zou zijn om mee te beginnen. H. beloofde dat ik bij 400 likes een fles champagne zou verdienen.

Zo gezegd, zo gedaan. De voorzitter van de club van relaxte moeders ging aan de slag. Stukje hier, plaatje daar, recensietje erop, blog posten, fotootje van de makers. M’n vrienden en de moeders om me heen waren al snel gewonnen. De eerste 100 likes waren geen probleem. Maar de club mag dan wel een leuke speeltuin voor mij zijn, het uiteindelijke doel is natuurlijk om het boek onder de aandacht te houden en niet geheel onbelangrijk de verkoop te stimuleren. En daar is natuurlijk wel meer voor nodig dan een paar vrienden op Facebook maken.

Leerde ik in de vorige eeuw nog op de HEAO Communicatie van de heer Bonny Stoelinga hoe je reclametijd kon inkopen en hoe je direct mails moest schrijven om je product onder de aandacht te brengen, dit zijn andere tijden. Tegenwoordig is het eigenlijk veel leuker, dat hele communiceren. Je kunt veel meer, met middelen die veel toegankelijker zijn. Je hebt geen giga-budgetten nodig om iets te bereiken. Maar zoals Klaas Weima in zijn pas verschenen ‘handboek voor sociale merkcommunicatie en –activatie’ zegt: tegenwoordig gaat het om aandacht verdienen. Ik las hoe hij het verschil tussen vroeger en nu schetst. Las hoe grote merken het aanpakken op Facebook en Twitter. Hoe vijftig visionairs zo hun ideeën hebben over dit nieuwe tijdperk. En tot slot kwam ik bij het concrete stappenplan (de reisplanner) om de aandacht te verdienen.

Ondertussen zat H. mij vanaf de bank af en toe op te jagen. “Heb je nog wat gepost vandaag? Moet je niet weer eens een blog schrijven?” Reageerde ik eerst nog wat geïrriteerd op zijn goedbedoelde coachingsmomenten, met wat hulp van Klaas Weima en zijn voorbeelden begon ik steeds beter te snappen dat het toch echt gaat om aandacht verdienen. En alleen die term al inspireerde me om meer te doen. Om nog meer in de huid van mijn ‘fans’ te kruipen. Nog meer op internet te speuren en ideeën op te doen. En langzaam begon het balletje te rollen. “Like als jij het leukste kind van de wereld hebt”, de autoritbingo. Opeens gingen de ‘vind ik leuks’ met sprongen omhoog. Die ene fles champagne werden er twee en toen drie. Ik kreeg de smaak te pakken. Zelf een persoonlijke foto van een huiskamer die volledig is overgenomen door Playmobil kreeg een dik aantal likes. Verdiende aandacht ‘vind ik leuk’. Verdiende aandacht is ook best verslavend. Verdiende aandacht was voor mij een goede schop onder mijn kont om nog meer mijn best te doen. En zo zit ik nu bijna op de 800 likes. En gaat het boek richting tweede druk. En bovenal, ben ik niet in dat zwarte gat gevallen en ga ik nog even door mijn club.

Verdiende Aandacht is het nieuwste boek van Klaas Weima, maar is ook een blog, een iPad-app en iPhone-app.