Puur

Toen ik voor het eerst moeder werd, werd ik getroffen door de puurheid van dat hele kleine mensje in mijn armen. Zo puur. Zo zichzelf. Zo echt. Zo alleen nog maar recht uit het hart. Terwijl er om mij heen nogal wat dertigers waren die eigenlijk niet meer precies wisten wie ze waren of waar hun hart lag. En ik een paar maanden eerder mijn lieve vriendin Ida was verloren die zichzelf niet meer wilde zijn. Hier lag een heel klein meisje in een glazen bakje, dat nog maar één ding kon: zichzelf zijn. 

Ik had nog geen ideeën over het moederschap en helemaal niet over opvoeden. Maar wat ik vanaf dat moment wel wist was dat ik er sowieso voor wilde zorgen dat dit dametje zoveel mogelijk zichzelf zou blijven. Ik snapte ook wel dat ik niet de enige zou zijn die daar invloed op heeft. Dat er vriendjes komen, klasgenootjes, begeleiders, leraren, de grote boze buitenwereld. Dat er tijden zouden komen waarin ze zich misschien meer zou gaan aanpassen aan anderen dan puur naar zichzelf luisteren. Maar aan mij zou het niet liggen. Ik zou naar haar luisteren. Goed naar haar kijken en haar helpen.

Negen jaar later zit ik voor de tiende of misschien twintigste keer Keets eerste skateboardfilm te bekijken. Keet die in een halfpipe dropt, Keet die ‘ollie’s’ op de stoep maakt, die van glijbanen en stoepjes ‘rijdt’. Mijn meissie die met haar korte koppie en jongenskleren dit toch maar mooi allemaal flikt. Ik klik naar de mooie reacties die onder het filmpje staan en zie daar de reactie van Esra: ‘Het is super leuk dat ze goed is in zo iets stoers, maar het is fantastisch dat ze echt haar eigen ding doet en haar eigen identiteit heeft. Daar kan je zeker trots op zijn als moeder.’  

Ik schrijf Esra terug ‘Spijker op de kop!’  en ben nog trotser op mijn moppie. Die zich niet gek laat maken door de meisjes-meisjes uit haar klas. Die het zich niet aantrekt als ze voor de derde keer die dag als ‘jongeman’ of ‘grote broer’ wordt aangesproken, maar toch wil dat ik dat even rechtzet. En ben ik trots op mezelf en op Henno. Die eerste negen jaar is in ieder geval gelukt wat we graag wilden. Lijkt me een prima basis voor de puberteit. Die af en toe al om de hoek komt kijken…

CTFD-methode nieuwste trend in opvoedland

Een nieuwe opvoedtrend waart al een tijdje rond op internet. De CTFD-methode. Niet voor kinderen maar voor ouders. Ik heb ‘m links laten liggen omdat wij deze als relaxte moeders natuurlijk niet nodig hebben ;)

Maar goed, om jullie toch op de hoogte te houden van deze trend: CFTD staat voor “Calm the fuck down”. Als je deze methode gebruikt zorg je ervoor dat het best goed komt met je kind.

Een paar voorbeelden bij de methode:

• Bezorgd dat het kind van je vriendin sneller zindelijk is? Calm the fuck down!

• Bang dat je je kind niet genoeg hebt meegegeven om de basisschool te overleven? Calm the fuck down!

De methode bestaat uit de volgende twee stappen.

1. Calm the fuck down.

2. Er is geen tweede stap.

Volgens mij is de Nederlandse vertaling voor de CTFD-methode eigenlijk gewoon de RM-Methode: Relax Mama!

Hier het blog waar de CFTD-methode op is geboren: http://jezebel.com/the-ctfd-method-is-the-greatest-of-all-parenting-trends-816536389

Ik was een hele goede moeder voordat ik kinderen had

‘I Was a Really Good Mom Before I Had Kids’ is de titel van een Amerikaans boek waar ik deze vakantie vaak aan moest denken. Want wat een goeie ideeën had ik voordat ik moeder was. Wist ik veel. Dat het heel anders is als je ze echt hebt. Ik vond het bijvoorbeeld maar vreemd als ouders hun kroost meesleepten naar archeologische hoogstandjes. Kinderen moeten toch lekker spelen en zwemmen in de vakantie, daar ga je toch niet mee slepen? Ik had ook zo mijn bedenkingen over ouders die hun kinderen uit gemak superlaat naar bed lieten gaan en keek vol medelijden naar die slaperige kinderhoofden de volgende dag. Maar ik zag ook ouders die me inspireerden. Zo kwamen we op Lesbos ouders tegen die hun kinderen schromelijk verwenden. ‘Alweer een ijsje?’ dacht ik. Maar toen ze uitlegden dat ze vonden dat het voor de kinderen net zo goed vakantie was als voor hun en dat zij ook zoveel wijn en lekkers namen als ze zelf wilden, vond ik dat wel weer een mooi gegeven. Thuis doen we wel weer normaal zeg maar.

En toen werd ik moeder van Keet. En Keet kon je eigenlijk overal mee naar toe slepen. Die vond het prima om de ene keer in de auto te zitten, op een boot of in een trein. Keet vermaakte zich, zolang ze maar bij ons was. En waarom zouden wij in onze vakanties alleen maar bij een zwembad zitten als je ook leuke dorpjes kunt bezoeken of van plek naar plek kunt reizen? Ik stelde mijn mening bij en met de jaren ging Keet ook steeds later naar bed op vakanties. Wel zo makkelijk als je uit eten wilt of net lekker aan de borrel zit met de campingburen. Het was me duidelijk: als je nog geen kinderen hebt, heb je geen benul, dus wees voorzichtig met oordelen.

Dit jaar startten we onze vakantie in Parijs. Teun van twee riep al weken opgetogen ‘we gaan naar Parijs, Carsen kopen!’ Niet wetende wat Parijs eigenlijk was. En zo makkelijk als het was om met Keet (die inmiddels acht is) naar Parijs te gaan in het midden van de zomer, voor peuter Teun was het minder succesvol. Terwijl Keet al skateboardend lachend langs de Seine reed, hielden we Teun zoet met ijsjes, de belofte op de Eiffeltoren en het vooruitzicht op nieuwe Cars-autootjes. Zo kwamen we de dag prima door. Maar na dag één, was er ook dag twee. En toen begon Teun het toch aanzienlijk minder grappig te vinden en was het voor ons hard werken om het gezellig te houden. En nergens waren Cars-autootjes te vinden.

Dag twee eindigde in de kleine hotelkamer zonder airco (waarvan hij dacht dat het zijn nieuwe huis was) in een groot drama. Hij wierp zich in zijn luier huilend op de koude vloer  en riep: ‘ik ben ingesloten! Ik wil hier weg!’ En: ‘ik weet niet waar ik ben!’ Mijn moederhart brak en ik voelde me de slechtste moeder ooit. Het was dat ik wist dat er twee weken in een ruim vakantiehuis met zwembad volgden, anders was ik vast linea recta terug naar huis gereden om het mannetje de rust, regelmaat en ruimte te bieden waar hij toch wat meer behoefte aan blijkt te hebben. Tja, het ene kind is het andere niet. Ook als je al een kind hebt, weet je eigenlijk nog niets. Volgend jaar slaan we die stedentrip waarschijnlijk even over …

Nachtrustbingo

Die nachten van de afgelopen jaren.... ik vind het nogal een ding. Nee, deze bingo krijg ik niet in één nacht vol, maar in een week kom ik wel een heel eind!

Baby blues

Ik heb nooit een groot gezin geambieerd. Sterker nog, toen zwanger worden van de tweede niet vanzelf leek te lukken hebben we een tijdje gedacht dat we met z’n drieën zouden blijven. En dat was goed. We waren namelijk heel leuk met zijn drieën: Henno, Keet en ik. 

Maar ongeveer vier maanden na dat besluit, werd ik maar niet ongesteld en wat we niet meer durfden te hopen bleek waar: er was een tweede op komst! Na een nogal spannende zwangerschap, vanwege allerlei afwijkingen die Teun leek te hebben, werd hij 18 augustus toch gezond geboren. Met een keizersnee. Een beetje ingewikkelde keizersnee, maar alla hij was er. Vanaf toen maakte hij het ons nog een half jaartje moeilijk doordat er steeds wat mankementen bij hem geconstateerd werden als gaatjes in het hart, een niet goed werkend schildklier en wat dan nog meer. Maar gelukkig viel alles steeds mee, is hij uiteindelijk gewoon een gezonde jongen en heeft hij nooit ergens voor geopereerd hoeven worden. En ik ben nu, bijna drie jaar later, die eerste stressmomenten grotendeels vergeten.

We zijn met z’n vieren en dat is goed. Onze nachtrust is al bijna weer normaal. Teun kan zichzelf steeds beter vermaken. We kunnen zelfs af en toe met z’n vieren naar een restaurant en dan is het ook leuk. 

Ik vind het fantastisch om moeder te zijn, maar ik ben geen oermoeder die urenlang op de grond kan spelen met haar kinderen. Ik hou niet van knutselen en ik word gek als ik op een dag geen moment voor mezelf heb, zoals afgelopen woensdag. Maar die dagen worden schaarser en ik kijk uit naar de dag dat Teun naar school gaat en ik mijn eigen territorium weer iets verder kan uitbreiden en weer wat meer uren kan gaan werken. Dus zoals ik al zei: het is goed zo. En dat komt goed uit, want ik wordt dit jaar 43. En ik blijk al niet zo heel goed te zijn in zwangerschappen zonder complicaties. En allebei onze kinderen waren eigenlijk nog niet echt af toen ze ter wereld kwamen. Dus om die gok nog een derde keer te wagen zou natuurlijk niet in mijn hoofd opkomen.

Het slaat dus nergens op dat ik een vaag gevoel van jaloezie voel als ik Mariëlle ontmoet die zeven gezonde kinderen heeft en dat combineert met een leuk leven naast haar kinderen. Het gaat ook nergens over dat ik opeens overal zwangere vrouwen om me heen zie of moeders met kleine baby’tjes in draagdoeken.

Maar goed. Nu wil ik dus nog een baby. En nee, het gaat niet gebeuren. Het zal de 'baby blues' wel zijn. Afscheid van een periode die nu echt definitief voorbij is. En opa's en oma's, lieve vrienden en familie don't worry: in deze gaat mijn verstand het winnen van de tijdelijke hormonale vlaag van verstandsverbijstering. Want de twee mooiste kinderen van de wereld heb ik toch al.

Kusjes

Hij kust me als ik hem in mijn armen heb in de drukte van de avondvierdaagse.

Hij zegt zachtjes: ‘ik vind je lekker.’

Hij kust me in de rij voor de kassa in de supermarkt vol op mijn mond

en zegt luid genoeg zodat iedereen het kan horen: ‘ik hou van jou.’

Ik gloei en hoop dat iedereen het heeft gehoord.

Hij gooit zijn armen om mijn hals en drukt zijn wang tegen de mijne.

Hij is een moederskindjes. Hij is twee en hij is van mij. 

Girlsnight

Mijn dochter Keet is niet echt een meisje-meisje. Sterker nog, ze wordt ongeveer drie keer per dag aangesproken als 'jongeman', 'grote broer', of 'jongen'. Vond ze dat voorheen nog niet zo erg, tegenwoordig vindt ze het wel prettig als ik dat corrigeer met iets als 'nee ze is een meisje hoor.'

Nu ze sinds dit jaar fanatiek aan het skateboarden is, worden de voordelen om een meisje te zijn helemaal duidelijk. Als jongen zou ze 'best een goeie boarder' zijn geweest. Maar zodra die andere skateboarders er nu achter komen dat Keet een meisje is, krijgt ze echt van alle kanten respect en bewonderende blikken. Veel meiden zijn er niet in het skateboardpark en al helemaal geen meisjes die zo makkelijk op hun board staan als zij.

Maar dit weekend zal dat anders zijn. Zaterdag is er namelijk voor het eerst Girlsnight bij skatepark Utrecht. Dus ik geloof het zelf haast niet, maar we gaan zaterdag voor het eerst samen een echt 'meisjesding' doen!

Normaal?

Dat je deze dingen vroeger vanzelfsprekend vond! Terwijl ik voor sommige dingen nu een moord zou doen. Misschien had ik er toen meer van moeten genieten…

Over plannen en agendasex

Als je al moeite hebt met je eigen agenda bijhouden, dan is het leven als moeder in een gezin een hele uitdaging. Je hebt niet alleen meer je eigen dingen waar je op het goede tijdstip op de juiste dag moet komen, maar hebt ook nog rekening te houden met de activiteiten van je wederhelft (zodat de kinderen niet onverwacht moederziel alleen op de opvang zitten). Én je hebt te maken met de steeds voller wordende agenda van je kinderen.

“Ik ga trouwens vrijdagochtend naar die zweefmevrouw voor mijn hooikoorts,” zeg ik net tegen Henno. Niet om agendatechnische redenen, vrijdag is immers zijn partime-dag, maar puur ter informatie. “Oh is zijn reactie. Ik heb die afspraak met die orthopeed hè vrijdag. Dat hadden we afgesproken.” Ergens kan ik mij wel herinneren dat we het hier over gehad hebben, maar de datum en tijd heb ik toen nergens genoteerd. Gelukkig is zijn afspraak pas om 12.00 uur dus dat zit elkaar niet in de weg en ik kan vrijdag best even tussendoor thuis zijn op mijn werkdag rond dat tijdstip.

Eerder vandaag verscheen de groeps-whats app van de moeder van Wout op mijn beeldscherm: “Zeg, ook gezellig voor de ouders: wie loopt mee met de 4-daagse? Weer eens niet goed op de info gelet en morgen deadline.” Stom. Mailtje over vierdaagse wel voorbij zien komen. Geen actie op ondernomen. Keet blijkt wel eens mee te willen doen. Als een gek zoek ik het inschrijfformulier op in de mail en hoop dat ik niet alsnog te laat ben met inschrijven. Maar dat komt vast goed. Eigenlijk komt het altijd wel goed. Zo stond Keet ook best leuk op de schoolfoto, ondanks dat ik pas achteraf hoorde dat de fotograaf die dag kwam. En meestal hoor ik ook net op tijd dat school een studiedag heeft. Net op tijd. De avond ervoor dus.

Soms doe ik mijn best om ook eens een romantisch weekendje te plannen. Dat is tenslotte goed voor je relatie. En vriendinnen van mij kunnen dat ook heel goed. “We zijn dit weekend samen in Rotterdam,” aldus vriendin A. “We gaan volgende week eindelijk weer even samen weg, naar Rome” (vriendin B). En op Facebook zie ik C zelfs een hele week op Ibiza zitten met haar lief. Zo’n poging doe ik dus ook af en toe. Maar ook dat blijkt niet eenvoudig. Want er zijn voetbalcompetities en skateboardlessen waar je rekening mee moet houden. Afgelopen weekend hebben we weer een poging gedaan. Teun en Keet gingen bij schoonzus en neefjes logeren en wij -na het bezoek aan een bruiloft- overnachten in een leuk hotel in het romantische Nijkerk. Een feestje samen, een hele nacht én als bonus nog uitslapen ook. Goed geregeld. Tot schoonzus een berichtje stuurde dat we de kinderen pas wat later konden afleveren vanwege een begrafenis en ik me realiseerde dat we de volgende ochtend al weer vroeg op moesten. Want ik had máánden geleden kaartjes gereserveerd voor HET Thomas-de-trein-weekend in het Spoorwegmuseum. Het werd een kort, doch zeer romantisch, weekend weg. The story of our life.

Plannen, agenda’s. Het is niet ons ding. Gelukkig komt het meestal wel goed. Maar je snapt dat wij niet het stel zijn dat aan agendasex doet!

Relax Mama! Manifest

De Club van Relaxte Moeders blijft maar groeien. Daarom leek het mij goed de achterliggende ideeën in een echt manifest op te nemen. Dames, kunnen jullie je hier in vinden?

Club van relaxte vaders

Op veler verzoek heb ik nu ook de club van relaxte vaders geopend. Een blog van verschillende vaders. Van vaders die opvoeden, maar niet de waarheid in pacht hebben. Van de grappigste vaders ter wereld, vaders die goed kunnen stoeien, vaders met wie je de stad in wil. Van vaders die met hun kinderen gooien. Die soms heel laat thuis zijn. Van vaders die langs de lijn staan, die ook luiers verschonen, die heel goed kunnen gamen en die eigenlijk net als die andere vaders (en moeders) ook maar wat doen.




Het blog is een aanvulling op Relax Mama! en de 'Club van relaxte moeders.' Want bij een relaxte moeder hoort een relaxte vader, toch?

De eerste bijdrage op het blog is van Luuk. Die vroeger het liefst anoniem door de stad liep. Maar sinds hij kinderen heeft, wordt dat een stuk lastiger...

Lees meer op www.relaxtevaders.blogspot.nl

Relax Mama! de soundtrack

Hij is er! De eerste Relax Mama-muzieklijst. Je vind hem op Perfects.nl. Geen lijst met zoetsappige platen over moeders of over de liefde voor je kinderen. Op Perfect Relax Mama! vind je muziek die ervoor zorgt dat je je haar wilt losgooien, je heupen wilt wiegen en je strot open wilt trekken. Platen waar je gewoon vrolijk van wordt. Power vrouwen van vroeger en nu, afgewisseld met goede beats van leuke mannen. De perfecte muziek om op te zetten in de auto als je terug komt van je werk en van werkende vrouw moet transformeren naar vrolijke moeder. Nummers om flink hard thuis aan te zetten en in de huiskamer met kind op je arm op te dansen. Muziek waarbij legostenen en treinrails opruimen een feest wordt.

En ach, om het af te maken eindigt de lijst alsnog met een zoetsappig nummertje van Ben Folds, The Luckiest. Want ook al is het leven soms ‘Not fair’ (Lily Allen), voel je je als moeder ook wel eens ‘Locked out of heaven’ (Bruno Mars’), we zijn ook allemaal wel eens ‘on fire’ (Alicia Keys) en zijn we allemaal gewoon vette mazzelaars met die leuke kinderen van ons. Verder geen diepgaande geheime boodschap in de titels. ‘Shine bright like a diamant’ ladies (Rihanna), vier het leven (oftewel ‘Dejame Vivir) en onthoud: you can still rock mama! 

Geuzennaam

 Ik weet niet meer precies wanneer het was en wie ik belde. Maar ik weet wel dat ik met een dikke grijns op mijn gezicht aan de telefoon zat toen ik voor het eerst zei: ‘Hallo, met de moeder van Keet.’ Ik had van te voren nooit gedacht hoe cool het zou zijn om die woorden uit te spreken. En hoe fijn is het als je kind voor het eerst ‘mama’ zegt!? Ik hoop in ieder geval dat Keet en Teun mij altijd mama blijven noemen. De rest van de wereld noemt me al Elsbeth. Maar er zijn maar twee mensen in de hele wereld voor wie ik eigenlijk ‘mama’ heet!

Veel geleerd

Ik heb best veel geleerd sinds ik moeder ben...

Eerder geplaatst op de club van relaxte moeders

Ask again

Ervaar zojuist hier in huis dat de peutertip uit deze tweet ook prima werkt voor achtjarige meisjes. 'Pappa wil je voetballen?' 

'Nee, ik zit even lekker bij je moeder.'

'Pappa wil je voetballen?'

'Nee, nu even niet Keet.'

'Pappa .. Etc..'

Resultaat: pappa staat nu te voetballen.

Rauw

Het is al weer negen jaar geleden dat ik mijn vriendin Ida verloor. In mij groeide nieuw leven en zij beroofde zich van het leven. De laatste paar weken denk ik weer veel aan haar. Bijvoorbeeld als er via Twitter of Facebook oproepen naar vermiste personen verschijnen (please retweet). 

Toen Ida verdween wisten we nog niets van Facebook,  Hyves of Twitter. We hingen stencils met haar foto op, op het station en op hoeken van straten. Stencils die we weer weghaalden toen het niet meer nodig bleek te zijn. Ik denk meer aan haar nu ik weer actiever ben gaan hardlopen en ik geïnterviewd werd over hardlopen. Ik dacht aan haar toen we een paar dagen gingen snowboarden. Allemaal dingen die we vroeger samen deden. 

Negen jaar. Soms lijkt het lang, soms lijkt het kort. Negen jaar dat is bijna de leeftijd van mijn stoere meissie, die ik voor het eerst voelde trappelen toen ik de enveloppen van de rouwkaarten aan het schrijven was. Het zijn negen jaren waarin ik soms ook een tijdje niet aan haar dacht. Jaren die ik wel met haar had willen delen. Waarin ik ook nog een jochie kreeg en nieuwe lieve vrienden die haar nooit hebben gekend en nooit meer kunnen leren kennen. 

Ze zit weer in mijn hoofd de laatste weken en ik probeer met een glimlach terug te denken aan de mooie, grappige avonturen die we samen hebben meegemaakt. Hoe ze me tijdens onze studententijd als huisgenoot uit bed trok om voor dag en dauw te gaan zwemmen, hoe we samen onze eerste meters op het snowboard maakten, hoe we in diepe zeeën doken en hoe ze keek toen ik vertelde dat ik zwanger was van Keet. Maar hoe veel goede herinneringen er ook zijn, nergens lukt het me om met een glimlach terug te kijken. 

Na negen jaar is het nog altijd het verdriet dat overheerst in plaats van het plezier van het samen geleefde leven. Geen rauw en alles overheersend verdriet meer. Maar wel verdriet van gemis en de zwarte rand die altijd om haar dood heen blijft hangen. En verdriet van onuitgesproken gedachtes en misverstanden. 

Ik wil graag met een glimlach terugdenken. Maar misschien zijn daar nog wel negen jaar voor nodig.

Deze column verscheen eerder op www.mentaalvitaal.nl

Hoe ik werd wat ik wilde worden

Een paar jaar geleden was ik mezelf kwijt. Ik wist niet meer wat ik leuk vond en was vergeten waar ik blij van werd. Het duurde even voordat ik dat door had, maar toen ik iets te vaak moe was en ‘niet zo lekker’ besloot mijn man me wakker te schudden en aan de bel te trekken. Ik ging onder een palmboom zitten (we waren op dat moment in Bali) en realiseerde me dat ik stress had. Gedurende die vakantie kwam ik erachter dat ik mezelf gruwelijk vergeten was. Ik was heel hard voor mijn dochter (toen bijna twee) gaan zorgen en voor manlief die dat jaar de ziekte van Pfeiffer had gehad en had mezelf volkomen weggecijferd. Er was weinig Elsbeth over. Er was de moeder-Elsbeth, vrouw-Elsbeth en de werk-Elsbeth, maar de leuke-dingen-voorjezelf-doen-Elsbeth was praktisch verdwenen. 

Er was werk aan de winkel. Ik moest mezelf opnieuw uitvinden. Naast wat hard-core therapie ging ik op zoek naar een hobby. En zo kwam ik bij de cursus ‘Verhalen schrijven’ terecht. Ik wilde tenslotte als kind al schrijver worden, ik schreef af en toe al een column voor een kleine lezerskring en op het werk werden de schrijfklussen ook altijd mijn kant opgeschoven. Maar fictie, daar had ik me nooit aan gewaagd. Met pen en schrijfblok kwam ik in een klaslokaal met allemaal amateur-verhalenschrijvers terecht. En ik werd er helemaal blij van. Iedere dinsdagavond fietste ik door de kou de stad in en fietste ik twee uur later met een dikke lach op mijn gezicht weer terug naar huis. Vol ideeën, vol inspiratie en langzaamaan ook met steeds iets meer ambitie. 

In de zomer van 2009 durfde ik zelfs mee te doen aan een verhalenwedstrijd van de Volkskrant. Ik stuurde mijn verhaal ‘Naar huis’ in en vergat vervolgens mijn mail te checken, waardoor ik bijna niet door had dat ik de wedstrijd won. De redacteur van de wedstrijd wist me uiteindelijk toch te bereiken toen ik op mijn werk was. En ik was door het dolle heen. Ik huppelde door de gangen van het grote kantoorgebouw waar ik destijds werkte en lachte van oor tot oor. Ik had een schrijfwedstrijd van de Volkskrant gewonnen! Hoe cool was dat.
  
In de maanden die volgden gebeurde er iets in mijn hoofd. Het gevoel bekroop mij dat ik die schrijfliefde misschien toch maar eens serieus moest gaan nemen. 
Langzaam groeide het plan om schrijver te worden. Zou ik stoppen met werken en de stap wagen? Ik ging het plan hier en daar hardop uitspreken. Ik ging het plan langzaam geloven. Ik ging wat minder geld uitgeven om wat te sparen voor het geval ik echt zou stoppen met werken. Ik liet me niet ontmoedigen door een ‘echte schrijver’ die na een schoolpleingesprekje spottend op Twitter schreef: “ik ontmoet hier Elsbeth en ze is eigenlijk schrijver’. 
Ik laste nog even een pauze in omdat ik onverwacht zwanger was van Teun. En ik hakte de knoop door toen Teun er eenmaal was. Ik werd schrijver. Ik ben schrijver. Ik werd wie ik altijd al wilde worden. En ik werd die dag trouwens ook veertig.

Dit blog verscheen in december op www.mentaalvitaal.nl

Rennen

Er hangt een hardloopschema op mijn koelkast. Een schema om over een paar weken klaar te zijn voor een 10-kilometer loop. Zowel het schema als de inschrijving helpen mij om het hardlopen weer op te pakken, om mezelf iedere keer een schop onder mijn kont te geven als ik eigenlijk geen zin heb. En wat is het fijn! Ik weet dat niet iedereen het met me eens is. Maar voor mij geldt: hardlopen 'rules'. Om wel vijftig redenen. Maar hier de negen belangrijkste voor moeders.

It takes a village to live your life

Stress komt soms uit onverwachte hoek. Onze auto stopte er vorige week van het ene op het andere moment mee. Ik was met Teun in het ziekenhuis geweest om bloed te prikken en toen ik weg wilde rijden gebeurde er niets. Daar stond ik dan op een regenachtige parkeerplaats met een peuter die net heel hard had gehuild toen het bloed prikken niet lukte en die nog een keer heel hard had gehuild toen bleek dat het beloofde ijsje niet op voorraad was. Autopech komt nooit gelegen. 

De wegenwacht was er gelukkig sneller dan verwacht, maar concludeerde na een paar minuten dat hij niets kon doen. “Er is iets mis met de distributieriem, dit moet de garage doen.” Ik weet niets van auto’s maar bij het woord distributieriem gingen er wel wat bellen rinkelen. Ik was op zijn zachtst gezegd ‘not amused’. Maar goed de auto werd naar de garage gesleept en wij naar huis gebracht. Het probleem was even uit zicht. 

Twee dagen later belde de garage met onheilspellende berichten over kromme kleppen, meer onderzoek nodig, hoge kosten, bla bla bla en wat ze nu verder mochten gaan doen. Ik blokkeerde. Ging op zwart. Ik wil geen kapotte auto, ik wil zeker niet nadenken over kapotte auto’s en ik wil al helemaal geen beslissingen nemen over dingen waar ik geen verstand van heb. Dus belde ik mijn man. Die ook blokkeerde en de aap niet op zijn schouders nam. 

Gelukkig kreeg ik heel even een heldere ingeving: m’n vader! Ik belde het ouderlijk huis. Mijn vader houdt wel van auto’s. Mijn vader is slim en mijn vader houdt van helpen en uitzoeken. Dit was wat ik nodig had. We namen samen wat beslissingen (‘we’ moeten van deze auto af) waardoor ik de situatie weer bijna ging begrijpen. En de volgende dag stond hij op de stoep met een uitdraai en folder van auto’s die zuinig zijn in verbruik en binnen ons bereik lagen. Henno en ik bekeken de folders en waren blij dat iemand anders voor ons alvast wat beslissingen had genomen. 

Een paar dagen later fietsten we zelfs vrolijk door de sneeuw naar de autoboulevard in Overvecht om auto’s te gaan krijgen. Zomaar een ochtendje met z’n tweeën was sowieso een onverwacht cadeautje en eenmaal bij de dealer aangekomen om te zien wat voor ons mogelijk was, kregen we er zowaar lol in. We hielden contact met onze secondant thuis en onder auspiciën van mijn vader was het een paar dagen later allemaal geregeld. Stress weg, kapotte auto weg en een stationwagen rijker.

Vanmorgen fietste ik naar een koffieafspraak in de stad, bij koffiebar The Village en bedacht me hoe fijn het is om hulp te durven vragen. Hoe fijn het is om mensen in je omgeving te hebben die je graag helpen. Dat als je ergens geen verstand van hebt, je het ook niet in je eentje moet gaan uitvogelen. ‘It takes a village to raise a child’ zegt een Afrikaans gezegde. Maar wat ik van deze week vooral leerde was: ‘it takes a village to live your life.’ Wees niet bang om hulp te vragen en aan te nemen. Je leven wordt er een stuk aangenamer van.

Deze blog verscheen eerder op www.mentaalvitaal.nl