Toen ik voor het eerst
moeder werd, werd ik getroffen door de puurheid van dat hele kleine mensje in
mijn armen. Zo puur. Zo zichzelf. Zo echt. Zo alleen nog maar recht uit het
hart. Terwijl er om mij heen nogal wat dertigers waren die eigenlijk niet
meer precies wisten wie ze waren of waar hun hart lag. En ik een paar maanden eerder mijn lieve vriendin Ida was verloren die zichzelf niet meer wilde zijn. Hier lag een heel klein
meisje in een glazen bakje, dat nog maar één ding kon: zichzelf zijn.
Ik had nog geen ideeën
over het moederschap en helemaal niet over opvoeden. Maar wat ik vanaf dat
moment wel wist was dat ik er sowieso voor wilde zorgen dat dit dametje zoveel
mogelijk zichzelf zou blijven. Ik snapte ook wel dat ik niet de enige zou zijn
die daar invloed op heeft. Dat er vriendjes komen, klasgenootjes, begeleiders,
leraren, de grote boze buitenwereld. Dat er tijden zouden komen waarin ze zich
misschien meer zou gaan aanpassen aan anderen dan puur naar zichzelf luisteren.
Maar aan mij zou het niet liggen. Ik zou naar haar luisteren. Goed naar haar
kijken en haar helpen.
Negen jaar later zit ik
voor de tiende of misschien twintigste keer Keets eerste skateboardfilm te
bekijken. Keet die in een halfpipe dropt, Keet die ‘ollie’s’ op de stoep maakt,
die van glijbanen en stoepjes ‘rijdt’. Mijn meissie die met haar korte koppie
en jongenskleren dit toch maar mooi allemaal flikt. Ik klik naar de mooie
reacties die onder het filmpje staan en zie daar de reactie van Esra: ‘Het is
super leuk dat ze goed is in zo iets stoers, maar het is fantastisch dat ze
echt haar eigen ding doet en haar eigen identiteit heeft. Daar kan je zeker
trots op zijn als moeder.’
Ik
schrijf Esra terug ‘Spijker op de kop!’
en ben nog trotser op mijn moppie. Die zich niet gek laat maken door de
meisjes-meisjes uit haar klas. Die het zich niet aantrekt als ze voor de derde
keer die dag als ‘jongeman’ of ‘grote broer’ wordt aangesproken, maar toch wil
dat ik dat even rechtzet. En ben ik trots op mezelf en op Henno. Die eerste
negen jaar is in ieder geval gelukt wat we graag wilden. Lijkt me een prima
basis voor de puberteit. Die af en toe al om de hoek komt kijken…
Prachtig! En heel veel succes in de pubertijd. Ik zit er inmiddels middenin en heel soms is het of je in een rare onbegrijpelijke Science fiction film zit. En je hoopt dan maar dat die basis ervoor zorgt dat alles uiteindelijk goed komt. Het kost een paar grijze haren maar uiteindelijk komt het goed, volgens mijn moeder. Ik hou me vast aan haar expertise :)
BeantwoordenVerwijderenYup, hier komt de pubertijd er ook aan. In Junior's geval met lange haren die hij zelf wilde, ondanks dat ie regelmatig een meisje wordt genoemd en oma's die proberen hem om te praten :) ....
BeantwoordenVerwijderenLeuk is dat!! Ben ook trots. Jij mag ook trots zijn. Zekerste weten!
SkateKeet. Perfecte blogtitel ook!
BeantwoordenVerwijderen