maandag 30 juni 2014

Lieve oppas


Het is maandag. De dag waarop ik niet werk. Nou ja, waarop ik meestal niet werk. Maar de laatste weken zijn hectisch, dus ik heb de laatste paar maandagen nogal eens oppas ingeschakeld, om toch wat bij te kunnen werken. Maar vandaag niet. Vandaag beklim ik de Mount Everest aan wasgoed. Terwijl Teun in ons bed Dora kijkt, concentreer ik me op spijkerbroekjes maar 98, t-shirts maat 132 en boxershorts in alle maten.

Plots plopt er een melding in het scherm van mijn iPhone. “11.00 uur briefing websiteteksten”. Shit. Een afspraak!? Die stond in mijn hoofd en in mijn laptop op dinsdag.
Direct bel ik de bewuste klant.
“Hadden wij die meeting vandaag?”
“Ja, die hebben we nu.”
“Oh shit, ik sta de was op te vouwen, ik dacht dat hij morgen was.”

Na een korte kortsluiting in mijn hoofd, handel ik snel. En binnen drie minuten kan ik de klant terugbellen dat ik alsnog kan komen. Onze oppas Mariska is de redder in nood. Ze heeft die dag toevallig niets anders staan en kan een half uur later bij ons zijn.

Fluitend rij ik over de A2 richting Amsterdam voor de afspraak. Geen stress meer nu ik weet dat Mariska er is en eigenlijk blij dat die afspraak vandaag is, zodat ik morgen ongestoord een hele dag kan schrijven. Wat is het toch fijn om een Mariska te hebben. Al mijmerend in de auto over dit geluk vraag ik me af of er eigenlijk een ‘dag van de oppas’ bestaat.

Ik gooi mijn #dtv op twitter en leer die dag dat de ‘dag van de leidster’ wel bestaat, maar die van de oppas niet. Een idee is geboren. Als frontvrouw van de Club van Relaxte Moeders kan ik deze kans niet laten liggen. Want wat is er nou relaxter dan een fijne oppas hebben? Zo één waar je kinderen mee weglopen, één die je uit de brand helpt als je een afspraak bent vergeten of je je week te vol hebt gepland. De oppas die ervoor zorgt dat je af en toe weer eens iets romantisch kan doen met je man. Die grappige whats’appjes stuurt van haar en je peuter als jij aan het werk bent. Als je er zo één te pakken hebt, dan moet je die ook af en toe eren. En af en toe iets extra’s geven en laten weten dat ze de beste is.

Dus zo ontstond de dag van de oppas. En een dag van de oppas is natuurlijk geen goeie dag als er niet een verkiezing aan verbonden is, en een boek. En zo had ik diezelfde dag er nog meer werk bij. Want zo’n boek moet ook geschreven worden. En gelukkig doe ik dat nog altijd honderd keer liever dan was opvouwen.

Noteer nu:
21 september De Dag van de Oppas met:
- verkiezing 'Oppas Van Het Jaar 2014'
- lancering van het invulboekje 'Lieve Oppas'

Allemaal tijdens Festival Snor op Camping De Lievelinge.

Ik hoop jullie daar te zien. Mét oppas!

PS: Natuurlijk ga ik jullie na de zomervakantie heel uitgebreid hierover informeren. Zodat je er ook achter komt hoe je je oppas kunt opgeven en zo.

-       

zondag 29 juni 2014

Doorzetter


Henno en ik stonden langs de lijn van het voetbalveld, terwijl Keet een wedstrijd speelde. Het ging er niet echt fanatiek aan toe. Ze deed eigenlijk maar wat. We moesten er wel een beetje om lachen. We wisten dat ze best beter zou kunnen, als ze beter haar best zou doen. Maar Keet hield wel van makkelijk zagen wij. Op school deed ze het goed, maar als het makkelijk kon was het ook prima. “Ze is niet echt een doorzetter hè,” concludeerde ik.

Aldus een jaar of twee geleden. Inmiddels weten we beter. Als er iemand kan doorzetten is het Keet. Elke dag fietst ze na school naar Skatepark Utrecht. Uren achter elkaar kan ze op een truc oefenen tot ze hem kan. Sinds ze het skateboarden heeft ontdekt, zien we een ander kind. Iemand die weet wat ze wil, die weet wie ze is. Niet alleen op het skateboard, maar ook op school. Ze durft haar eigen pad te trekken en zelfs met tafels oefenen snapt ze een stuk beter dat het echt helpt als je even je schouders eronder zet.

Gisteren stond ik weer ‘langs de lijn'. Nu aan de kant van de skateboardbaan. In Skateland Rotterdam werd voor het eerst het NK junioren georganiseerd. En daar stond ze. Aan de rand van de baan. Klaar om in te droppen. Om de jury een minuut lang haar beste trucs te laten zien. Volledig geconcentreerd en heel nauwkeurig doet ze een ‘rock to fakie, ‘no comply’, ‘olliet’ ze van de ‘stairs’, landt ze een ‘half kab rock ’n roll’ en juicht iedereen als de ‘Fakie Big Spin’ lukt. Ik sta te snotteren langs de kant. Ze rijdt de perfecte run. Ze is het enige meisje in het toernooi en wordt aan het einde van de dag derde van Nederland. Ik ben megatrots.

Moraal van dit verhaal. Oordeel niet te snel. Zelfs niet over je eigen kind. Misschien zit er meer in dan je denkt, maar heeft hij of zij het gewoon nog niet gevonden.

Wil je Keet wel eens in actie zien? Op haar blog vind je wat filmpjes!

donderdag 5 juni 2014

Hogeschool voor Moederschap

Ik blog sinds vandaag voor TPO Magazine. Hun artikelen (dus ook die van mij) zijn te lezen in Blendle, de nieuwe online kiosk. M’n eerste blog heet ‘Hogeschool voor moederschap’ en begint zo:

Ze zaten met kort haar en afhangende mondhoeken bij het zwembad. Lazen allemaal ‘Godinnen van de Jacht’ van Heleen van Royen en zeiden heel vaak ‘nee’ tegen hun kinderen. ’s Avonds zaten ze zwijgzaam met man en kinderen te eten. Het zou voorlopig mijn laatste vakantie alleen met Henno zijn, zonder kinderen. Ik was zeven maanden zwanger en keek bevreesd naar wat mij te wachten stond. ……



Als je interesse hebt om het te lezen in Blendle, dit is de link: 
https://blendle.nl/#item/bnl-tpomagazine-20140605-65387