maandag 7 mei 2012

Abu Dhabi

Acht uur in een vliegtuig gaan zitten met een dreumes is best spannend. Het ging zes jaar geleden goed toen we Keet mee naar Bali sleepten, maar of Teun het ook zo goed zou oppakken was natuurlijk de vraag. Maar geen gestress, ik had me goed voorbereid: de juiste apps op de iPad gezet, voldoende te eten mee en cadeautjes voor als het zwaar werd. Dat, eenmaal aangekomen in Abu Dhabi, niet alle cadeautjes waren uitgepakt was dan ook een goed teken en zo kwamen we redelijk fris aan op Abu Dhabi Airport. De ellende begon een paar uur later. Hij sliep slecht tot niet, wilde niets eten en wilde alleen maar gedragen worden. Wat normaal al behoorlijk vermoeiend is, maar bij een temperatuur van 40 graden je tot wanhoop drijft. En toen wist ik het weer. Op vakantie met een kind van één is best hard werken. We waren inmiddels gewend aan Keet die de hele dag op pad is met vriendjes en vriendinnetjes. Die uitslaapt en kan zeggen wat er aan de hand is als het haar niet zint. We waren er al weer aan gewend dat je op vakantie uitslaapt en meer dan één boek leest. Maar ja, wij moesten zo nodig zes jaar later weer van voor af aan beginnen. En daar zat ik dan, in Abu Dhabi. Met een beenklever die zijn zwembandjes weigerde, me ondertussen afvragend of het de warmte zou zijn waar hij last van had, of de reis niet te zwaar was geweest, of we hem niet te veel van hot naar her aan het slepen waren. Langzaam kwamen we toch allemaal in ons ritme. Teun sliep in de middag beter en als we één uitstapje per dag deden en de rest in en om huis en zwembad hingen leek het voor iedereen wel vakantie. Dat we bij lieve vrienden in een heerlijk huis vertoefden droeg behoorlijk bij aan het vakantiegenot. Dat we aan vriendin E. een uitstekende tourguide hadden die volledig meeging in onze wensen, maakte het ook behoorlijk aangenaam. En dat we in een wereld terecht kwamen die zo anders is dan de onze, zo nieuw en zo verrassend, bleek ook genoeg energie te geven om de gebroken nachten te overleven. En na een kleine week durfde de kleine man zich dan eindelijk in het zwembad te laten zakken, accepteerde hij de zwembandjes en gingen zijn ogen weer ‘aan’. Zelfs de uren durende barre tocht door de woestijn doorstond hij vrolijk. Iedere keer als we lang de prachtige Sjeik Zayed-moskee reden riep hij ‘wow’. En opeens viel het me ook op dat hij een stuk minder kwijlde... Ikzelf begon de temperatuur ook opeens een stuk aangenamer te vinden en heb toch nog een goede 120 pagina’s van mijn boek gelezen. Op vijf mei werd ik dan ook licht weemoedig wakker omdat de laatste dag was aangebroken. Tien dagen in dit bijzondere land, bij deze bijzondere vrienden was te kort. Ik pinkte ‘ s middags een traantje weg in de keuken en genoot nog van onze laatste avond samen. Deze vakantie is met stip in onze vakantie top-5 terecht gekomen. En als Teun de eerste paar dagen geen last gehad zou hebben van doorkomende kiezen, dan was hij misschien wel op één geëindigd……

Geen opmerkingen:

Een reactie posten