dinsdag 28 april 2009

Klein

Keet heeft vorig jaar voor haar vierde verjaardag een poesje gekregen. Ze heet Toekie. Ik vond Poef wel een leuke naam, maar Keet niet. Dus nu heet ze Toekie Poef. Toekie is van juni, dus nog geen jaar oud. Een maand geleden ontdekten we dat Toekie verliefd was. We signaleerden haar nogal vaak met een grote rode kater uit de straat. Op een ochtend lag ze op het balkon onder de rode kater. Wij vonden dat allemaal erg grappig.
Vorige week voelden we dat Toekie wel erg grote tepeltjes had voor zo’n klein poesje. Tijd voor wat googelen en voor een afspraak met de dierenarts. Een poes blijkt slechts twee maanden zwanger te zijn. Er kunnen bij de bevalling dingen mis gaan en het zou mooi zijn als je de poes binnen kunt houden. Geef haar een plekje waar ze zich kan terugtrekken, bijvoorbeeld een kartonnen doos van 50 x 50 centimeter. “Definitely” tijd voor een bezoek aan de dierenarts. Ik moet me als een gek gaan voorbereiden op dit gebeuren.
Vrijdagochtend: Keet, Toekie en ik staan in de kamer van onze dierendokter. Die we sinds de dood van Poezie, vier jaar geleden, niet meer hebben gezien.
“Dit is Toekie, ik denk dat ze zwanger is. We hebben haar betrapt onder een rode kater en nu heeft ze hele grote tepels.”
“En je hebt er niet aan gedacht om haar de pil te geven?”
“Uh, nee.”
“Is ze krols geweest?”
“Ik denk het wel. Ze lag onder die rode kater.”
De dierenarts voelt aan Toekie en bevestigt ons vermoeden.
“Is ze al geënt?”
“Nee…..”
“Wormenkuur?”
“Ook niet.”
“Zullen we Toekie maar even helemaal checken nu ze hier toch is?”
“Dat is misschien wel een goed idee.”
De dierenarts kijkt in Toekies oren, en voelt in haar nekje.
“Dat bandje zit wel erg strak.” Ze doet hem los. “Ach poesje toch, dat is beter hè. Ja ja, ze groeien. Thuis maar even een extra gaatje maken in dat bandje.”
Er volgt een hele uitleg over de anticonceptiepil, entingen die niet direct na de bevalling mogen en wormenkuren en de volksgezondheid. Ondertussen waarschuwt de dierenarts dat Keet niet met haar mond tegen de behandeltafel mag staan. Ik probeer me te concentreren op alle instructies die ik krijg. Want één keer een nestje kittens is heus wel leuk, maar ook genoeg. En de volksgezondheid vind ik ook belangrijk. Ik krijg een tasje met wormenkuur en pil mee. Gelukkig staan de instructies op de etiketjes. Dat van die entingen moet ik maar onthouden.
Een kwartier later en tien centimeter kleiner, sta ik weer buiten met Keet, de poezenreismand en een boekje van “Jan Jans en de Kinderen bij de dierenarts.”
Ik besluit dat we die controleafspraak bij de tandarts nu ook echt maar weer eens moeten maken.