Soms lees of hoor je een zinnetje dat je even bij blijft en waar je af en toe over nadenkt of van leert. Zo was dat vorige maand de zin Stel het is oorlog, en niemand ging er heen, die ik tegenkwam in het boek “Uit je hoofd in het leven”. Er werd mee geïllustreerd hoe je (anders) met je eigen gedachten kunt omgaan. Zo galmde in H’s hoofd de laatste weken steeds de quote Can everybody stop getting shot!? (uit de film “Lock, stock and two smoking barrels”). En zo las ik op de site van mijn haptotherapiepraktijk dat haptotherapie gaat over leven in verbondenheid. Ook die bleef me een tijdje achtervolgen. Het klinkt zo mooi. Dat is wat ik wil. Dat ene zinnetje vat voor mij samen waar ik op moet letten. Want als je te veel in je eigen hoofd zit, niet eerlijk tegen jezelf en anderen bent over hoe je het eigenlijk wilt, dan kun je ook niet echt samen leven. Dan praat je over koetjes en kalfjes terwijl er eigenlijk hele andere dingen in je hoofd spelen.
Eind maart ging ik uit eten met K. Ik had geen zin, want zoals The Shins zingen there’s no connection. Geen zin is een understatement. Ik was gespannen toen ik naar K. fietste. En dat was ik eigenlijk al een paar dagen. Want mijn nieuw verworven inzichten, behoeftes en blootliggende gevoelsleven laten mij niet meer gaan met een dergelijke situatie. Dus moest ik een grote meid zijn en zeggen wat me dwars zat. Zodat er weer contact kan zijn. En natuurlijk werkte het ook zo. Terwijl we naar Restaurant Leen lopen, vertel ik met horten en stoten dat ik van haar baal en dat ik pissig ben (ha een nieuwe ervaring: boos zijn! Voelt best lekker eigenlijk). Al voordat we bij Leen zijn aangekomen is er al een heleboel verhelderd. We drinken eerst een biertje op het terras (eind maart!) en praten over de dingen die er toe doen in het leven. Over vriendschap. Over zorgvuldig met elkaar omgaan. Over lief zijn voor elkaar. Over echt oog voor elkaar hebben. Over leven in verbondenheid.
Maar zo makkelijk is het niet om te leven in verbondenheid. Dat zie ik bij mezelf en bij zo veel anderen om me heen. We verzwijgen dingen omdat het vaak eng is om te vertellen wat er echt in je omgaat. Omdat je gewoon gezellig wilt zijn en niet de chagrijn. Zelfs terwijl je heus wel weet dat het effect van je uiting positiever is dan het verzwijgen.
Ik ben aan het leren. Ik moet dit onder de knie krijgen, want mijn muur is gevallen. Ik kan me niet meer verschuilen. A stronger girl would shake this off in flight, and never give it more than a frowning hour, but you have had your heart decide….(alweer The Shins). Ik heb een harde leermeester gekregen. Mezelf. Ik wens iedereen op z’n tijd zo’n leermeester toe. Zodat er ook echt ruimte is voor koetjes en kalfjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten