Eng

Soms heb ik het gevoel dat een buitenaards wezen bezit van me heeft genomen. Ik praat met dezelfde stem, maar zeg dingen die ik niet had verwacht. Als ik bijvoorbeeld moeders tegenkom met twee kinderen en ik heb alleen Teun bij me dan heb ik een ziekelijke aandrang om te zeggen “ik heb ook nog een dochter van zes.” Ik ga wel uit, maar wil na een paar uur weer ze snel mogelijk thuis zijn en ik word er helemaal blij van om met twintig volwassenen duffe kinderliedjes in een te warm zwembad te zingen.
Om over mijn verdere veranderende hersenactiviteit maar niet te reppen. Het lukt mij al maanden niet om iets creatiefs te bedenken voor het avondeten, laat staan iets fatsoenlijks te koken. Ik ben met babyfles op het dak van de auto weggereden, heb een uur in het verkeerde ziekenhuis met Teun zitten wachten, heb gepind zonder het geld mee te nemen (sorry H. die had ik nog niet opgebiecht) en loop verdwaast in supermarkten rond. Dat ik niet gek ben geworden van mezelf heb ik te danken aan andere moeders die beamen ook last te hebben van dit verschijnsel, waarbij een aantal zelfs aangeeft dat het nooit meer goed is gekomen. Wij, moeders, zijn er dan ook wel over uit: zodra je moeder sterft minstens 20% van je hersenen af. We hebben dus een excuus voor ons gedrag. Dacht ik.
Maar van afsterven is geen sprake. In tegendeel. Er blijken zelfs allerlei hersengebieden in de periode na je zwangerschap te groeien, zelfs die ‘kwabben’ die te maken hebben met plannen en waarnemen, lees ik in een artikel met als titel “Moederschap doet het brein groeien”. En daar staat ook in dat de uitbreiding blijvend is en veroorzaakt wordt door de hormonale verandering na de zwangerschap.
Ook in het boek “Wij zijn ons brein” van Dick Swaab lees ik dat de hormonen tijdens je zwangerschap zorgen voor hersenverandering, dat deze verandering door de aanwezigheid van het kind wordt versterkt én dat de hersenverandering zelfs permanent lijkt te zijn.
Je kunt je dus voordat je kinderen krijgt nog zo voornemen om niet te veranderen. Om niet zo te worden als de enge moeders om je heen. Om niet het liefst thuis te willen zitten bij je kind als anderen tot diep in de nacht doorgaan. Om niet tegen Jan en alleman te willen opscheppen over je kind. Maar de natuur blijkt iets anders voor ons in petto te hebben. En dat is allemaal de schuld van het ‘hechtingshormoon’ oxytocine. Die er voor zorgt dat we overbezorgd raken. Die ervoor zorgt dat we goed kunnen troosten. En die er heel erg voor zorgt dat we enorm aan ons kindje raken gehecht. Waardoor we misschien af en toe een beetje eng worden (en misschien wat vergeetachtig?). Maar we kunnen er echt niets aan doen. Het zijn onze hormonen!