zondag 23 juni 2013

Baby blues



Ik heb nooit een groot gezin geambieerd. Sterker nog, toen zwanger worden van de tweede niet vanzelf leek te lukken hebben we een tijdje gedacht dat we met z’n drieën zouden blijven. En dat was goed. We waren namelijk heel leuk met zijn drieën: Henno, Keet en ik. 

Maar ongeveer vier maanden na dat besluit, werd ik maar niet ongesteld en wat we niet meer durfden te hopen bleek waar: er was een tweede op komst! Na een nogal spannende zwangerschap, vanwege allerlei afwijkingen die Teun leek te hebben, werd hij 18 augustus toch gezond geboren. Met een keizersnee. Een beetje ingewikkelde keizersnee, maar alla hij was er. Vanaf toen maakte hij het ons nog een half jaartje moeilijk doordat er steeds wat mankementen bij hem geconstateerd werden als gaatjes in het hart, een niet goed werkend schildklier en wat dan nog meer. Maar gelukkig viel alles steeds mee, is hij uiteindelijk gewoon een gezonde jongen en heeft hij nooit ergens voor geopereerd hoeven worden. En ik ben nu, bijna drie jaar later, die eerste stressmomenten grotendeels vergeten.

We zijn met z’n vieren en dat is goed. Onze nachtrust is al bijna weer normaal. Teun kan zichzelf steeds beter vermaken. We kunnen zelfs af en toe met z’n vieren naar een restaurant en dan is het ook leuk. 
Ik vind het fantastisch om moeder te zijn, maar ik ben geen oermoeder die urenlang op de grond kan spelen met haar kinderen. Ik hou niet van knutselen en ik word gek als ik op een dag geen moment voor mezelf heb, zoals afgelopen woensdag. Maar die dagen worden schaarser en ik kijk uit naar de dag dat Teun naar school gaat en ik mijn eigen territorium weer iets verder kan uitbreiden en weer wat meer uren kan gaan werken. Dus zoals ik al zei: het is goed zo. En dat komt goed uit, want ik wordt dit jaar 43. En ik blijk al niet zo heel goed te zijn in zwangerschappen zonder complicaties. En allebei onze kinderen waren eigenlijk nog niet echt af toen ze ter wereld kwamen. Dus om die gok nog een derde keer te wagen zou natuurlijk niet in mijn hoofd opkomen.

Het slaat dus nergens op dat ik een vaag gevoel van jaloezie voel als ik Mariëlle ontmoet die zeven gezonde kinderen heeft en dat combineert met een leuk leven naast haar kinderen. Het gaat ook nergens over dat ik opeens overal zwangere vrouwen om me heen zie of moeders met kleine baby’tjes in draagdoeken.

Maar goed. Nu wil ik dus nog een baby. En nee, het gaat niet gebeuren. Het zal de 'baby blues' wel zijn. Afscheid van een periode die nu echt definitief voorbij is. En opa's en oma's, lieve vrienden en familie don't worry: in deze gaat mijn verstand het winnen van de tijdelijke hormonale vlaag van verstandsverbijstering. Want de twee mooiste kinderen van de wereld heb ik toch al.

7 opmerkingen:

  1. Oehw...herkenbaar...hier gaat de oudste na de zomer naar school en is de jongste bijna twee. Mijn hormonen draaien overuren bij alles wat alleen al opeen baby lijkt...verstandelijk is het hier echter ook een grote nee! Nu weet ik wat het dus is...zal over twee jaar nog wel (heftiger?) en keer komen, ben ik er dan op voorbereid!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Inderdaad zo herkenbaar! Mijn baby blues is de afgelopen 2 jaar niet overgegaan. Soms even was het weg. Eén blik in een kinderwagen en het was in alle hevigheid terug. Ik heb echter nooit het gevoel gehad compleet te zijn. Het feit dat ons gezinnetje een goed geoliede machine is zorgde ervoor dat we besloten met zijn vieren te blijven. Nu onze jongste van twee heerlijke kids na de zomervakantie naar groep 2 gaat hebben we toch alle praktische bezwaren overboord gegooid en gaan we voor een derde. Een avondje filmpjes van vroeger kijken gaf de doorslag. Hopelijk hebben we straks weer zo'n klein wonder om van te genieten!

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Idd erg herkebaar! Mn oudste is bijna 5 en de jongste begint met 2, 5 jaar nu ook wel baby-af te raken. En eigenlijk vind ik de babytijd geen eens leuk! En toch, als ik zo n babytje zie... Maar ook hier houden we t op deze 2 prachtmeiden!

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Wat fijn te lezen dat ik niet gek geworden ben! Ook hier twee maal een hel van een babytijd meegemaakt ivm gezondheidsproblemen. Wonderlijk genoeg is alles goed afgelopen en hebben we twee heerlijke jongens van 4 en 2,5. Ons gezinnetje is erg leuk. Ik heb mooi genoeg energie en geld voor deze twee. Alle babyspullen zijn ook al weg. Maar het blijft kriebelen.... Als ik zeker wist dat het gezond zou zijn en en meisje, dan denk ik dat ik het nog zou doen ook! Maar voor nu ; uitstellen tot het niet meer kan...

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Heel erg herkenbaar.... Maar mijn partner wil geen 3e en financieel zou het ook bijzonder onverstandig zijn, dus het blijven er twee bij ons. Maar ja, dat gevoel bij iedere zwangere vrouw of babietje, heel erg herkbaar. Ik kan ook nog geen afstand doen van de babyspullen, zelfs de wieg staat er bij ons nog terwijl de jongste daar natuurlijk allang niet meer in past (1,5 jaar). Ik vrees dat ik ook zo iemand ben bij wie het blijft kriebelen, na een 3e zou ik een 4e willen en daarna een 5e en je kunt natuurlijk niet aan de gang blijven. Dus het is goed zo. Verstandelijk dan. Emotioneel is een heeeeeeel ander verhaal.

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Tjonge, ik ben dus niet de enige?! Na drie zwangerschappen hebben we nu 2 gezonde jongens thuis en hoewel verstandelijk ik weet dat het zo goed is heeft het mij(afhankelijk van mijn hormonale (in)stabiliteit) moeite gekost om echt afscheid te nemen van die fase. De jongste is nu op school, de babyspullen zijn weg en ik geniet van mijn ochtendje alleen. Maar toch... en daar gaan we weer ... ;-)

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hier ook echt iets traumatisch meegemaakt dochtertje net 1 ...ons eerste kindje...en als ik eraan denk dat ik t maar 1 keer mocht meemaken word ik erg verdrietig

    BeantwoordenVerwijderen