Omdat het leven al ingewikkeld genoeg is, geven we labels aan mensen of stoppen we ze in een hokje. Zo heeft Keet al het label “tomboy”, heeft een hele groep Nederlanders het label “kut-marrokaan” en dacht ik altijd dat ik een zondagskind was. En als je maar vaak genoeg dat label hoort dan ga je er zelf ook in geloven. En grote kans dat je je er naar gaat gedragen.
Heb je eenmaal een beeld van iemand (of van jezelf), dan maakt het eigenlijk niet zoveel uit wat je doet, want wat je ook doet het bevestigd dit beeld. Als vriendin D. vlak voor vertrek haar koffer nog één keer checkt, is ze een controlfreak. Als M. dit op het laatste moment doet, bewijst dit wat een chaoot ze is.
Ik heb best veel geluk gehad in het leven. Mijn schoolloopbaan verliep altijd soepel, heb leuke banen, mooie reizen gemaakt en ben omringd door goede vrienden. Ik lijk altijd net op het juist moment op de juiste plaats te zijn. Ik ben een geluksvogel! Een zondagskind!
Ik heb dat wat ik bereikt heb nooit als bijzonder ervaren. Dat ik tijdens mijn werk bij een trainingsbureau als jongste van het team teamleider werd, ach ik was op het juiste moment op de juiste plek. Dat ik op mijn 19e twee maanden door Amerika trok, op mijn 24e drie maanden naar Griekenland kon en op het hoogtepunt van mijn carrière toch nog de ruimte kreeg om twee maanden door Zuidoost Azië te reizen. Tja, aan mazzeltjes ontbreekt het mij niet. Dat ik ook nu op mijn werk degenen ben die op het juiste moment door kan groeien, ook dat lijkt niet meer dan logisch. Bijzonder? Je bent een zondagskind of je bent het niet. Niks om trots op te zijn.
Maar nu ben ik het zat! Het is tijd voor een nieuwe visie. Want ik zie andere zondagskinderen om me heen die ik bewonder, die bergen verzetten en die het niet eens doorhebben. Die het zichzelf onnodig moeilijk maken en niet beseffen hoe bijzonder ze zijn. Wij zondagskinderen krijgen het misschien vergeleken met anderen ogenschijnlijk gemakkelijk voor elkaar, maar dat betekent niet dat het minder waard is. Het is juist speciaal!
Ik had al het vermoeden dat ik toevallig ook ben gaan samenwonen met een zondagskind. Toen ik dat op een ochtend in bed verifieerde antwoordde H: “Ja…….… maar ik vind eigenlijk dat ik mezelf daarmee tekort doe.” En dat was eigenlijk precies wat ik niet onder woorden kon brengen.
-------------------------------------------------
Godfried Bomans schreef een sprookje "zondagskind". Zijn versie bevalt me ook wel!
Heb je eenmaal een beeld van iemand (of van jezelf), dan maakt het eigenlijk niet zoveel uit wat je doet, want wat je ook doet het bevestigd dit beeld. Als vriendin D. vlak voor vertrek haar koffer nog één keer checkt, is ze een controlfreak. Als M. dit op het laatste moment doet, bewijst dit wat een chaoot ze is.
Ik heb best veel geluk gehad in het leven. Mijn schoolloopbaan verliep altijd soepel, heb leuke banen, mooie reizen gemaakt en ben omringd door goede vrienden. Ik lijk altijd net op het juist moment op de juiste plaats te zijn. Ik ben een geluksvogel! Een zondagskind!
Ik heb dat wat ik bereikt heb nooit als bijzonder ervaren. Dat ik tijdens mijn werk bij een trainingsbureau als jongste van het team teamleider werd, ach ik was op het juiste moment op de juiste plek. Dat ik op mijn 19e twee maanden door Amerika trok, op mijn 24e drie maanden naar Griekenland kon en op het hoogtepunt van mijn carrière toch nog de ruimte kreeg om twee maanden door Zuidoost Azië te reizen. Tja, aan mazzeltjes ontbreekt het mij niet. Dat ik ook nu op mijn werk degenen ben die op het juiste moment door kan groeien, ook dat lijkt niet meer dan logisch. Bijzonder? Je bent een zondagskind of je bent het niet. Niks om trots op te zijn.
Maar nu ben ik het zat! Het is tijd voor een nieuwe visie. Want ik zie andere zondagskinderen om me heen die ik bewonder, die bergen verzetten en die het niet eens doorhebben. Die het zichzelf onnodig moeilijk maken en niet beseffen hoe bijzonder ze zijn. Wij zondagskinderen krijgen het misschien vergeleken met anderen ogenschijnlijk gemakkelijk voor elkaar, maar dat betekent niet dat het minder waard is. Het is juist speciaal!
Ik had al het vermoeden dat ik toevallig ook ben gaan samenwonen met een zondagskind. Toen ik dat op een ochtend in bed verifieerde antwoordde H: “Ja…….… maar ik vind eigenlijk dat ik mezelf daarmee tekort doe.” En dat was eigenlijk precies wat ik niet onder woorden kon brengen.
-------------------------------------------------
Godfried Bomans schreef een sprookje "zondagskind". Zijn versie bevalt me ook wel!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten