Valentijnsdag

Het was toeval dat we juist op 14 februari een date hadden. Maar dat we niet de enigen waren, dat was duidelijk. Als je uit eten wilt op Valentijnsdag, kan je dat beter niet op de dag zelf verzinnen.
We hadden het rijk alleen. Keet was net opgehaald door opa en oma en H. kreeg een migraineaanval. Al met al was het dus maar de vraag of deze “vrije avond” een romantische invulling zou krijgen. Maar na 1,5 uur slaap, slechte zaterdagmiddagtelevisie vanuit bed, chips en sinas, en wat twijfels, besloten we toch een poging te wagen. “Als het niet gaat, gaan we gewoon naar huis,” stel ik H. gerust. Zonder reservering op zak stappen we op de fiets en besluiten in de buurt wat te zoeken. Dichterbij en misschien meer kans op een tafel dan in de romantische binnenstad. Na afwijzing één in Oog in Al, fietsen we richting Kroeselaan. Langs de Jaarbeurs, Veilinghaven en restaurant Divinatio (moeten we nog een keer heen). We komen tot de conclusie dat dit fietstochtje al de moeite waard is, omdat we ons opeens toerist in eigen stad voelen. Dit stuk Utrecht is leuk.
We fietsen verder over de Veilinghavenkade en H. wijst me op de platbodems en de moderne appartementen. Omdat we naar rechts kijken, missen we bijna de Japanner op links. Hé Japanner? Ziet er best aardig uit en niet vol. En sushi is net wat we nodig hebben!
De opperjapanner van de tent (of is hij nou chinees?) heeft ook geen rekening gehouden met Valentijnsdag. Hij heeft het druk. Hij rent zelfs. Hij heeft zweetdruppeltjes op zijn bovenlip, heeft soms een lijst met reserveringen in zijn hand en soms een stapel bordjes. Maar hij heeft uiteindelijk wel een plek voor ons bij de bakplaat, waar nog drie andere stellen zitten. Daar hebben we ruimschoots de tijd om de chaos te aanschouwen. We zijn nu driekwartier binnen en niemand heeft nog gevraagd wat we willen drinken. We zijn niet de enigen waarbij niets gebeurd. De onrust en het ongenoegen van de gasten om ons heen is voelbaar. We komen er achter dat we in een “eat-as-much-as-you-can-Japanner” zitten. Een grote Utrechtse man loopt voor de derde keer naar buiten met zijn pakkie shag. Onze bakplaatgenoten krijgen langzamerhand een band. De avond wordt steeds grappiger. Maar een wijntje erbij zou wel leuk zijn.
Een dik uur nadat we binnen zijn krijgen we onze fles wijn, van de manager himself. Hij licht het yahtzeekaartje toe waarop we kunnen bestellen wat we opkunnen, “maar,” zegt hij er bij “verspilling wordt niet gewaardeerd”. Als je meer bestelt dan je opkunt dan betaal je één euro per stuk voor wat je laat liggen. De sushi smaakt goed. De teppan yaki van de bakplaat ook. De Japanner gaat steeds meer op een steengrillrestaurant lijken. H.’s migraine komt terug, waardoor we bijna die vierde ronde sushi alsnog moeten betalen. Alle ingrediënten voor een slechte avond waren aanwezig, en toch: het was de leukste Valentijnsdag ooit.