“Wanneer komen haar echte ouders haar halen, denk je?” Toen Keet geboren was vroegen H. en ik ons dat de eerste paar maanden regelmatig af. We waren zo verliefd op haar. Vonden het zo verwonderlijk dat dit ‘vleesje’ ons kind was, dat het niet te bevatten was dat ze voorlopig ook echt zou blijven. Maar goed, niemand kwam haar halen, dus we deden gewoon goed ons best om voor haar te zorgen. Alsof we echt een vader en een moeder waren. We gaven haar eten, mooie kleertjes, zorgde dat ze goed kon slapen, maakte duizend en één foto’s en hielden onvoorwaardelijk van dat veel te kleine mensje. En in de loop der jaren groeiden we steeds beter in onze rol. Het vader en moedertje spelen is er wel zo’n beetje af. Ik doe de dingen inmiddels niet meer omdat ik denk dat een moeder dat zo hoort te doen, maar durf op mijn gevoel te varen. En wat een mazzel heeft Teun daar mee. Teun, die zes jaar later dan zijn zus werd geboren en een vader en moeder krijgt die gewoon helemaal zichzelf durven zijn en hem daarmee ook veel meer zichzelf kunnen laten zijn. Als Keet als dreumes niet goed wilde eten gingen we –geheel tegen mijn gevoel in - streng zitten doen. Als goede ouder moet je je kind toch goed laten eten. Bij Teun maakt het allemaal niet zoveel uit, vroeg of laat gaat hij toch wel eten. Of het idee dat je als vader en moeder altijd op één lijn zou moeten zitten. Hoe heb dat ooit kunnen denken? Of dat ik in het begin vooral deed wat dacht dat goed was voor Keet, ongeacht of dat ook goed voor mezelf was. Dan stond ik weer op een godschuwelijk tijdstip in de speeltuin de schommel te duwen, terwijl ik schommels duwen haat. Teun heeft misschien pech dat ik nu wat minder vaak naar de speeltuin ga. Omdat ik niet meer doe wat ik denk dat een goede moeder hoort te doen. Maar hij heeft wel een moeder die zichzelf kan zijn. En hij heeft gelukkig een zus heeft die hem alle hoeken van de speeltuin laat zien. Een grote zus, die echt de lucht in schiet en die ik soms van een afstandje bekijk en dan denk: wow dat is gewoon mijn dochter. En dat ik dat dan nog steeds haast niet kan geloven.
dinsdag 12 juni 2012
Vader en moedertje spelen
“Wanneer komen haar echte ouders haar halen, denk je?” Toen Keet geboren was vroegen H. en ik ons dat de eerste paar maanden regelmatig af. We waren zo verliefd op haar. Vonden het zo verwonderlijk dat dit ‘vleesje’ ons kind was, dat het niet te bevatten was dat ze voorlopig ook echt zou blijven. Maar goed, niemand kwam haar halen, dus we deden gewoon goed ons best om voor haar te zorgen. Alsof we echt een vader en een moeder waren. We gaven haar eten, mooie kleertjes, zorgde dat ze goed kon slapen, maakte duizend en één foto’s en hielden onvoorwaardelijk van dat veel te kleine mensje. En in de loop der jaren groeiden we steeds beter in onze rol. Het vader en moedertje spelen is er wel zo’n beetje af. Ik doe de dingen inmiddels niet meer omdat ik denk dat een moeder dat zo hoort te doen, maar durf op mijn gevoel te varen. En wat een mazzel heeft Teun daar mee. Teun, die zes jaar later dan zijn zus werd geboren en een vader en moeder krijgt die gewoon helemaal zichzelf durven zijn en hem daarmee ook veel meer zichzelf kunnen laten zijn. Als Keet als dreumes niet goed wilde eten gingen we –geheel tegen mijn gevoel in - streng zitten doen. Als goede ouder moet je je kind toch goed laten eten. Bij Teun maakt het allemaal niet zoveel uit, vroeg of laat gaat hij toch wel eten. Of het idee dat je als vader en moeder altijd op één lijn zou moeten zitten. Hoe heb dat ooit kunnen denken? Of dat ik in het begin vooral deed wat dacht dat goed was voor Keet, ongeacht of dat ook goed voor mezelf was. Dan stond ik weer op een godschuwelijk tijdstip in de speeltuin de schommel te duwen, terwijl ik schommels duwen haat. Teun heeft misschien pech dat ik nu wat minder vaak naar de speeltuin ga. Omdat ik niet meer doe wat ik denk dat een goede moeder hoort te doen. Maar hij heeft wel een moeder die zichzelf kan zijn. En hij heeft gelukkig een zus heeft die hem alle hoeken van de speeltuin laat zien. Een grote zus, die echt de lucht in schiet en die ik soms van een afstandje bekijk en dan denk: wow dat is gewoon mijn dochter. En dat ik dat dan nog steeds haast niet kan geloven.
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
In de eerste jaren van mijn moederschap nam ik dingen van anderen over. Ik vond dat vanzelf sprekend . Ik probeerde op te voeden volgens de boekjes en van wat ik wist vanuit mijn eigen jeugd, en dat vond ik maar niks. Het was niet allemaal slecht. Maar voor mij ontbrak er iets….Iets wat ik heel hard nodig had.
BeantwoordenVerwijderenDe eerste jaren deed ik wat bijna iedereen deed. Als mijn kind lastig was zette ik haar voor de video. Ik deed mee aan de cadeautjes hype met verjaardagen en feestdagen. Ik maakte me niet al te druk over voeding. Ik lette er wel op om ze niet te overdadig te laten snoepen.Ik dacht dat ik goed voor haar zorgde want ik hield van haar met heel mijn hart, ik las haar verhaaltjes voor, speelde spelletjes, verfde de eitjes met Pasen en vervulde mijn ouderlijke plichten op school. Kortom ik vervulde de ” perfecte ” moederrol.
http://ondermoedersvleugels.wordpress.com/2013/03/02/een-moeder-die-doet-alsof/