Altijd 33

Vandaag is het al weer tien jaar geleden dat we Ida verloren. Afgelopen jaar schreef ik in mijn Kleinkunstcursus dit liedje voor haar. 



We waren jong, 18 jaar,

jij kort, ik lang haar,

we renden, we lachten,

we feesten op grachten

Woonden samen in een huis

Voelden ons daar samen thuis

Soms weken studeren

Goed eten, presteren

We zwommen en klommen

En niks kon ons bommen

Ieder eigen vriendinnen

Jij meer drang om te winnen

Jij een zwemmer, een renner

ik altijd al de penner

Samen maakten we chili

En we leken familie

En samen stonden we voor de spiegel,

samen voor het slapen gaan.

We trokken samen gekke bekken

Om zo rimpels tegen te gaan.

Ons diploma gehaald

Nu managers, goed betaald

In mantelpakjes naar kantoor

Wij gingen het maken hoor

Goeie banen en een auto,

Flessen Champagne of Merlot,

Toen vertrok je uit ons stadje

Samenwonen met je schatje

Maar wij bleven rennen

Zeven heuvels verkennen

Dam tot dam in ons zak

Hezen we ons in duikpak

In de winter naar de sneeuw

Mocht ik toch gezellig mee

We dronken, we klonken

En werden stomdronken

En samen stonden we voor de spiegel,

samen voor het slapen gaan.

We trokken samen gekke bekken

Om zo rimpels tegen te gaan.

Toen kwamen er wolken

Jouw dromen bevolken

Twijfels over alles

Werk, liefde en lovers

Uren konden we bellen

Ik luisteren, jij vertellen

Over allerlei angsten

Voor jezelf werd je ‘t bangste

Het spook in je hoofd

Werd maar niet gedoofd

Zoek hulp riep ik toe

werd jouw zorgen moe

Tot je zomaar verdween

niemand wist waarheen

we zochten en wachten

jij had andere gedachten

En samen stonden we voor de spiegel,

samen voor het slapen gaan.

We trokken samen gekke bekken

Om zo rimpels tegen te gaan.

Je werd pas gevonden

Toen we niets meer konden

Nooit meer samen, niet lachen

Geen bergen afraggen

Niet rennen, niet zwemmen,

geen gekke bekken meer trekken

Een rimpel meer ga jij niet krijgen

Je zult altijd 33 blijven.